Muhammed'e (as) iman bir "Kemal" değil, mümin olmanın şartıdır

Dinlerarası Diyalog ile asıl hedeflenen şeyin Hz. Muhammed'siz (as) bir din ihdas etme ve İslam'ın önünü kesmek olduğu gerçeğinden devam edersek;

"En son din" ve "hak din" gibi sözlerin "en büyük dinsizlik" kabul edildiği (Bu sözler Diyanetimizden sorumlu zata ait) bu süreçte, Hz. Muhammed'den (as) hiç bahsedilmez.

"İyi de, Hz. İsa'dan da bahsedilmiyor" diyen bir ileri zekalı çıkarsa deriz ki, tabii ki bahsedilmeyecek, çünkü o, bu akımın mimarlarınca peygamber üstü bir varlıktır, ilahtır yani.

Bir başka şey daha dikkatten kaçmıyor. O da şu; bu akımın yerli işbirlikçilerinin başucu kitaplarında da Hz. Muhammed'den (as) hiç denecek kadar çok az bahsediliyor olması.

Bir başka şeyi sırası geldiği için yazacağım.

Tasavvufî eserlerde Hz. Muhammed (as) için kullanılan övgü dolu sözler o kadar çok, o kadar anlamlı ki, insan hayran kalıyor. Özellikle de dua kitaplarında O Yüce Peygambere dizilen övgüler çok daha etkileyici.

Aslında bütün bu övgüler, Allah'ın Kur'an'ında haber verdiği övgülerden ibarettir.

Bir mümin, ilahlık izafe etmemek şartıyla O Yüce Peygamberi ne kadar övse azdır.

Çünkü Allah övüyor O'nu (as).

Tasavvufa şirk diyen İngiliz siparişi Vahhabilik ile, "zaman tarikat zamanı değil, hakikat zamanıdır" yaklaşımı ne kadar da örtüşüyor.

"O bir postacıydı, görevi; emaneti getirmekti o kadar" diyen HorMoon'lu teologlar da aynı merkezin ürünü.

Kendisine layık görülüp sunulan "barışa katkı(!)" plaketlerini hatırlayın. Hocaefendi sunmuştu bir tanesini.

Yani hedef Muhammed'siz (as) bir din.

Son süreçte ise niyetler biraz daha netleşti.

Şöyle ki;

Hz. Muhammed (as) olmadan da, O'na iman etmeden de bir insan kurtulabilir.

Bir kişinin Hz. İsa'ya ya da Hz. Musa'ya (as) iman ettim demesi yeter, Hz. Muhammed'e (as) iman, olsa olsa bir kemal, bir olgunluk olabilir.

"Diyalog" sürecinde ben bolca duydum bu "hikayeyi."

Şimdi bakalım Hz. Muhammed'e (as) inanmadan oluyor mu, olmuyor mu?

Hem de Kur'an'daki İslam'dan(!) bakacağız.

"Allah'ı ve peygamberlerini inkar edenler ve (inanma konusunda) Allah ile peygamberlerini birbirinden ayırmak isteyip "Bir kısmına inanırız bir kısmına inanmayız" diyenler ve bunlar (iman ile küfür) arasında bir yol tutmak isteyenler yok mu;

"İşte gerçekten kafirler bunlardır. Ve biz kafirlere alçaltıcı bir azap hazırlamışızdır."

"Allah'a ve peygamberlerine iman eden ve onlardan hiçbirini diğerlerinden ayırmayanlara (gelince) işte Allah onlara bir gün mükafatlarını verecektir. Allah çok bağışlayıcı ve çok esirgeyicidir." Nisa Sûresi 150, 151 ve 152. ayetlerinin meali böyle.

"İşte gerçekten kafirler bunlardır" ilahî hükmünü, Hz. Muhammed'e (as) imanı "bir kemal" kabul edenlere sunduktan sonra bakalım bu ayetlerin "iniş sebebi" nedir?

Kimler için ve hangi söze binaen indi bu ayetler.

Bütün müfessirlerin ortak görüşü, bu ayetlerin Ehl-i Kitap hakkında indiği yönündedir.

Ve bir başka gerçek de, burada inkar edilen asıl peygamber, son Peygamber olan Hz. Muhammed'dir (as).

Yani Cenab-ı Hakk'ın; "işte gerçek kafirler bunlardır" beyan burduğu zümre Hz. Muhammed'e (as) iman etmeyenlerdir.

Çünkü Ehl-i Kitabın Hz. Muhammed (as) dışındaki peygamberler konusunda bir sıkıntıları yoktur.

Anladınız mı şimdi, Hz. Muhammed'e (as) iman edip etmeme, imanda mı yoksa küfürde mi kemal olduğunu?