Ölüm meleği önümüzden ve arkamızdan "Nerede olursanız ölüm size yetişir" diye bağırmakta imiş. Bizler belki bu sözü duymuyoruz ancak gün geçtikçe saçlarımız ağarıyor, hemen her gün minarelerden salalar yükseliyor. Nefeslerimizin sayılı olduğunu da çok iyi biliyoruz.Tasavvufta ölümü tefekkür etmek fanilik şuuruna erişebilmek için önemli bir eğitim metodudur. Hele insanın kendi ölümünü tefekkür etmesi kendi kendini terbiye etmesi açısından önemlidir.Son nefesimizi nerede, ne zaman ve nasıl vereceğimizi hiç bilmiyoruz. Bir kalp sektesi mi, bir trafik kazası mı son nefese neden olacak? Ölüm meleği canımızı nasıl alacak, zorlukla mı, kolaylıkla mı? Sonra bizi teneşire koyacaklar, bu sırada Allah-ü Teala'dan bir nida gelecekmiş; "Ey kulum Ben dünyadayken seninleydim, ya sen kiminleydin?" diye? Tabii ki Allah (cc) bizimle beraber, bizlere şah damarımızdan da yakın. Peki biz bu yakınlığın ne kadar farkındayız? Gün içinde Allah'ı anmayı ne kadar sıklıkla hatırlayabiliyoruz. Allah'ı anmaya özel vakitler ayırabiliyor muyuz? "Ağızlarınızın tadını bozan ölümü sıkça hatırlayınız" buyrulmuyor mu? İşte bizler de ölümü düşünerek bu sünneti yerine getiriyoruz. Ölümü hatırlamak kalp yumuşaklığı ve gönül hassasiyetini sağlıyor.Ölümü hatırlamak bizlere bu dünyada bir misafir gibi olmamız gerektiğini hatırlatıyor. "Hiç kimseye hor bakma/Kalp kırma gönül yıkma" diyor şair.Birbirimizin kıymetini anlayabilmek için, bazen ölümün soğuk yüzünü görmemiz gerekiyor. Belki ölenlerin kıymetini bilemedik, ancak yakınımızda yaşayanların kıymetini bilelim en azından.Merhaba sevgili okuyucular, Karacasu'nun yaylasından sizlere ulaşıyoruz. Tertemiz bir hava, elma, zeytin, badem ağaçları ve kuş cıvıltıları ile gönül yorgunluğumuzu gidermeye çalışıyoruz. Olur da bir gün Karacasu'ya yolunuz düşerse yaylaya çıkmayı ihmal etmeyin. Çınar, kestane, ceviz ağaçlarının gölgesinde soluklanmadan ayrılmayın.
