Sadece Allah’a (c.c) kul olmak

Kulluk, kelime manası; emre itaat ve yasaklardan sakınma manasına gelir. Yani tam bir teslimiyet göstermektir. Kulluk, muhabbetle kendini Hakk'a vakfetme noktasıdır. Kulun kendini Allah'a adamasıdır.

Ebedi ve ezeli olan Allah'tır. Mahlûkat dediğimiz varlık ise fanidir, bir başlangıcı vardır. Cenab-ı Allah kendi zatını, esmasını, efalini, sıfatlarını tanıtmak için mahlûkatı yaratmıştır.

Kâinatta var olan sonsuz çeşitteki varlıklar her birinin sonsuz tecelliden var edilmiştir. Dikkat edilirse hiçbir varlık diğerine benzemez. İnsana bakarsak birbirine benzemez. Hepsi insan olmasına rağmen hepsi de ayrıdır. Simaları farklı, karakterleri farklıdır.

Cenab-ı Allah'ın kâinatta yaratmış olduğu canlı cansız, melek, cin, bitki, hayvan ve daha sayılamayacak kadar olan mahlûku vardır. Bu mahlûkların bir maksat ve gayesi vardır. Hiçbir şey maksatsız ve gayesiz yaratılmamıştır. Yaratılmış olan mahlûkatın tamamı insan için yaratılmıştır.

Allah (c.c), kendi nurundan insanı yaratmıştır. Yaratılmışların en şereflisi olarak onu seçmiş ve merkez olarak insanı tayin etmiştir. 

Allah (c.c), Kur'an'da şöyle buyuruyor: "Biz insanı en güzel surette yarattık" (Tin: 4)

Yüce Allah, ilk ayet olarak Peygamber Efendimize oku emrini vahiy olarak indirmiştir. Yani bana kulluk et, kâinatta beni ara, beni bul, beni zikret, bana ibadet et buyurmaktadır.

İnsanın kulluk olarak yaratılma gayesi de başkadır. Eğer insan, yemek yemek, giyinmek, ev yapmak, ticaret yapmak gibi sebepler ile yaratılmış olsaydı, insanı mükemmel olarak yaratmasına gerek yoktu. Bu âlemde başka yaratılan varlıklar da vardır. Oysaki hayvanlar da bizim yaptığımız bazı şeyleri yapıyor. Hayvanlar da yemek yiyor, su içiyor, çoğalıyor, onların da yuvaları var. Yaratılış gayesi olarak eşrefi mahlûkat olan insan sadece bu işler için yaratılmadı. İnsanın diğer varlıklardan farkı kulluktur.

Hayatı tesadüf olarak görüp, tesadüfi olarak yaşamak bizi diğer varlıklardan pek üstün hale getirmez. Allah, bizi bir gaye için yaratmıştır. Yani bizim yaratılış maksadımız Allah'a mükemmel bir kul olmaktır. 

İnsanın nereden geldiğini, ne yapacağını, nereye gideceğini bilmesi gerekir. Üstadım Prof. Dr. Haydar Baş hocam bizlere; "Allah'ın rızası yoksa o işe adım atmayın. Allah'a kıyamet sabahında sunmak için bahaneler arayın. Dünyanızı,  Ahiret hayatınızı kazanmak için yaşayın. Allah'a, sen O'nu görmüyorsun ama O seni görüyormuş gibi kulluk yapmaya çalışın" söylerdi.

Kulluk iddiası öyle bir iddiadır ki, bu âlemin tek bir yaratıcısı vardır. Benim yolum O'nadır, sevdam O'nadır. Benim korkum O'ndandır. Benim güzelliğim de O'ndandır. Kısaca benim her şeyim O'ndandır. Bu iddialar ile Allah'a bağlanmanın adına kulluk deniyor.

Bir makinayı yapan ustayı düşünelim. Makinayı icat edip makinayı kullanma kılavuzunu kullanıcıya veriyor. Eğer makinayı kullanan kılavuzda yazdığına ters işlemler yaparsa makinayı bozar, artık makine çalışmaz.

Cenab-ı Allah, Kur'an da kulluk için yapacaklarımızı ve yapmayacaklarımızı ayetlerde emretmiştir. İnsan Yaratanı hiçe sayarsa, O'na sırt çevirirse kullukta maksat dışına çıkar ve makinanın bozulduğu gibi bozularak Eşrefi Mahlûk özelliğini kaybederek Esfeli Safilin durumuna iner. Hayvanlar gibi bir hayat yaşayarak her şeyini dünyaya odaklar. Öldükten sonra ebedi ahiret hayatına inanmaz hale gelir.

Cenab-ı Allah şöyle buyuruyor: "İnsan görmez mi ki, Biz onu meniden yarattık. Bir de bakıyorsun ki, apaçık bir düşman" (Yasin: 77) 

İnsan, kokmuş bir su damlasından yaratılmıştır. Kendini Yaratanını bilmesi ve O'na kul olabilmesi için, O'nun rızasını kazanabilmek için ibadet etmelidir.

Peygamber Efendimizin bize emanet olarak bıraktığı Kur'an ve ıtreti olan Ehl-i Beyt'ine sımsıkı sarılmamız gerekir ki, kulluk şuuruna vasıl olalım.

Ne mutlu o kimselere ki, kula kul olmayıp sadece Allah'a kul olanlara...