Savaşa barış gücü göndermek

Ortadoğu'yu ateşe verenler, şimdi kalkmış barıştan ve barış gücünden  söz ediyorlar. AKP hükümeti de herkesten önce ve önde barışa katkıda bulunmak  için (!) koşuyor. AKP hükümetine, İsrail'in barış istediğini kim söylemiş? Siyonist düşünceden ve Arz-ı Mev'ud idealinden vazgeçmeyen  İsrail'in, barışa yanaşacağına inanmak kadar safdillik olur mu? Norveçli Uluslararası  İlişkiler Uzmanı Prof. Dr. Johan Galtung, bu gerçeği şöyle dile getiriyor: "İsrail, Siyonist  felsefeyi bırakmak  ve Siyonist ideolog Wladimir Yabotinsky'nin bilgeliğini sorgulamak zorunda. Yabotinsky'ye göre Yahudilerin iki seçeneği mevcuttur: Ya zaaf gösterip, aşağılanarak kendini feda etmek, ya da saldırgan, yenilmez bir öfke göstermek". Görüldüğü gibi, bu düşüncenin üçüncü bir sıkkı, yani barış seçeneği yoktur. O halde, AKP hükümeti, hangi barıştan ve barışa katkıdan bahsediyor?  Mehmetçiği, Lübnan'a göndermek için el kaldıracak olan milletvekilleri, bölgeyi en iyi bilen gazetecilerden Robert Fisk'in şu sözlerine kulak versinler: "Bugüne kadar, İsrailliler dahil hiçbir yabancı ordu Lübnan'da tutunamamıştır. Bir önceki uluslararası güç, başta Amerikalılar, utanç altında Lübnan'ı tek etmedi mi? Lübnan mezbahasına gelecek yeni bir yabancı ordunun başarılı olacağına kim inanabilir? Hizbullah bu orduyu perde arkasında bir İsrail gücü olarak görecek... Yabancı askerler, Lübnan'ı değil, İsrail'i korumak üzere getirilecektir. Tüm Lübnanlılar bunun farkında.  Müs lüman ülke lerin katılacağı söyleniyor. Türkler de akılsızlık yaparak katılmaya karar vermişler" (Bkz. Melih Aşık, Milliyet Gazetesi, 17 Ağustos 2006).Lübnan'da tanınmış bir araştırma kurumu olan 'Beyrut Stratejik Araştırmalar Merkezi' Başkanı Prof. Dr. Muhammed Nurettin, Başbakan Erdoğan'a mektup yazarak, Lübnan'a asker gönderilmemesini istiyor.  Çünkü Prof. Dr. Nurettin, herkes gibi,  BM kararının İsrail isteği üzerine alındığını ve Türkiye'nin bir tuzağa çekildiğini çok iyi biliyor ve görüyor. Amaç, Lübnan'ın güneyinde 30 kilometrelik bir tampon bölge oluşturmak ve Hizbullah'ı bir bölgeye hapsetmektir. Ariel Şaron, Başbakan olduğu ve savaş çığlıkları attığı günlerde, Başbakan Yardımcısı ve Dışişleri Bakanı Şimon Perez'e, "savaştan korkmuyor musunuz?" diye sorulduğunda, şu cevabı vermişti: " 1948 ve 1967 savaşlarında olduğu gibi Araplardan bir direniş beklemiyoruz". Beklemedikleri bir direnişle karşılaşınca, uluslararası güçleri, diğer bir ifade ile dostlarını yardıma çağırdılar. Yahudilerin açık dostlarının yanında, bir de gizli dostları vardır. Bu gizli dostlar, görünüşte Yahudi düşmanıdırlar. Örnek olarak vefat eden Fas Kralı Hasan gösterilebilir. Kral Hasan'ın gizli bir Yahudi dostu olduğunu, ancak vefat ettikten sonra öğrenebildik. Meğer Kral Hasan'ın Yahudilerle dostluğunun 30 yıllık bir mazisi varmış ve  MOSSAD'a Fas'ta üs kurma izni vermiş.İster istemez, akla şu soru geliyor: "Acaba, Kral Hasan gibi, İsrail düşmanları safında yer alıp da, İsrail'e dost olan idareciler yok mu?". Bunu öğrenmek için, o idarecilerin ölmesini ve İsrail'in açıklama yapmasını  mı beklemeliyiz? Hayır, Ortadoğu'daki idarecilerin yaptıklarından ve verdikleri kararlardan yola çıkarak, bunu tespit etmek mümkün. Meselâ, günümüzde Lübnan'a asker gönderip göndermemeyi ölçü alabiliriz.   Yeni Şafak Gazetesi'nden İbrahim Karagül'ün dediği gibi, "Türkiye'nin Lübnan'da ABD ve İsrail'in çıkarlarını korumaktan başka hiçbir misyonu olmayacaktır" Öyleyse,  bu misyona kim karşı, kim taraftar, ona bakarak İsrail'in dostlarını tanıyabiliriz.   Karagül  şöyle devam ediyor: "Asker gönderme kararının ateşkes kararından hatta savaştan önce verildiği ortada. Kararı hazırlayanlar, Güvenlik Konseyi'ne sunanlar 'uluslararası güç' plânlamasını yapanlar Türk askerinin bölgeye gönderilmesini de karara bağladılar" (25 Ağustos 2006).  Demek ki Türkiye hakkındaki  hayati kararları, dış güçler veriyor. Peki ama, bu yetkiyi kimden, nasıl alıyorlar? İşte asıl sorulması gereken soru  budur. Milletinin iradesinin temsilcisi olan TBMM, bu iradeyi, milletinin tarihine, kültür ve inancına uygun olarak kullanmak zorundadır. Kullanmayorsa, bunu uyarmak, hizaya getirmek de milletin görevidir.