Bilmem ki nasıl anlatsam… Ramazan, Ramazan… Bayram, bayram… Şehitler, şehitler… Evladımız yaşında gencecik insanlar… Ölüm mü ölüm, kalpler kanıyor, yürekler dağlanıyor, çözüm, çözüm! Hele o on şehit verdiğimiz talihsiz kaza, kader, kader!
İzmir’de havalar biraz olsun serinlemeye başladı, insan neye üzüleceğine neye sevineceğine şaşırıyor. Bizleri üzmek istiyorlar ve bunu çok iyi başarıyorlar. İnsanoğlu diye başlayan cümleler kuracağım bundan sonra, bir teselli arayan ne çok insanımız var.
İnsanoğlu acıları kaldırabilmek için yaratılmış, bunun farkına varabilseydi. Hepimiz acılar yaşıyoruz, herkes kendininkini en iyi biliyor, ancak sevdiğimiz bir insanı artık neredeyse bir ömür boyu görememek… Onun gülüşünü, kaş çatışını, söylediklerini ve söyleyemediklerini, hayallerini ve hayal edemediklerini, gözlerini, sözlerini unutmaya çalışmak gerçekten kolay olmamalı.
“Oğlumu bir çatışmada kaybettim” diyen bir anne -benim yaşlarımda- bir açıdan gurur duyuyor olmalı kırmızı ay-yıldızlı bayrağa sarılı tabuta özlemle sarılırken, benim hiç oğlum olmadı, lakin onu anlayabiliyorum, ağlayabiliyorum, eşduyum sağlayabiliyorum.
İnsanoğlu tarifi imkansız duygular yaşar birini kaybettiğinde, biraz suçluluk duyar, biraz pişmanlık, biraz hüzün biraz korku ve çokça özlem, hasret, firkat, hicran ne derseniz deyin. Hani hepimiz birbirimizi kırmışızdır, istemeden yaralamışızdır bazen…
İnsanoğlu bazı şeyleri değiştiremez, ne kadar istese de, o zaman ne olur kabul etmek ona çok ağır gelmesin çünkü o da mutlak güzel olan Allah’ın bir kazası bir takdiri, bir tecellisidir. Öyle değil midir?
İnsanoğlu öyle garip, öyle çaresiz, öyle yalnız değil aslında, namazda kiminlesin, zikrinde kiminlesin, tefekküründe kiminlesin, hatırla, an, zikret!
Dünya dönmeye, ömrü olanlar yaşamaya, ömrü bitenler ölmeye, şehit olmaya, diğerleri buna şahit olmaya, vadesi gelen her şey “ol”maya devam ediyor.
“Hoştur bana Senden gelen” diyoruz…
