Ulu Hakan'dan Dünya Lideri'ne

DÜNYA LİDERİ'miz var şükürler olsun! Olanlara şaşırıyor muyuz? Hayır!
Çünkü yüz yıl önce de; Sultan Abdülhamit, İmparatorluk kolluk güçlerini devrin bölücü PKK'ları ile savaştırıp Hamidiye Alayları kurarak en şedît eşkıyalara paşalık unvanı vererek taltif edip koca imparatorluk topraklarını, bin yıllık intikama soyunan Haçlıya pay ettiği için devrinde hal edilmiş ama günümüz müstevlî işbirlikçilerince; ULU HAKAN ilan edilmişti, şaşırmamıştık!
Kıssa bu ya:
Adamın biri her akşam eve suratı asık, öfkeyle soluyarak girer;
- Benden ne istiyorlar, yine sokakta 7-8 kişi yolumu kesti! Ne kadar yapmayın, etmeyin dediysem de dinlemediler! Mecburen kavgaya başladım. Vurduğumu devirdim, devirdiğimi tekmeyle bayılttım ama birisi çok iri, çok kuvvetliydi. Vuruyordum düşmüyordu! Onunla çok uğraştım! Yoruldum Hanım, canım da sıkkın...
Şeklinde benzer olaylar anlatır.
Birkaç gün anlatılanlara inanan ve Kocasının başına gelenlere üzülen Kadın, aylarca ve her gün tekrarlanarak devam edince, önce ciddiye almaz, dinler gibi görünür ve nihayetinde anlatılanlardan usanır!..
Bir sabah Kocasının kahvaltısını yaptırır, selametleyerek işe yollar. Kendisi de erkek kılığına girer ve uzaktan eşini takibe başlar.
Eşi; sokağı döner dönmez sağa sola gördüğü herkese selamlar vererek neş'eyle ilerlerler. Evden çıkarken ki bedbinlik ve endişelerinden eser yoktur! Sonunda bir kahvehaneye girer. Tebdil-i kıyafetli Kadın da peşine..
Adam nargilelerin fokurdadığı, enfiye kutularının elden ele dolaştığı, esrarlı sigaraların birinin yanıp birinin söndüğü kalabalık bir masaya oturur. Masanın kahkahaları ve yüksek sesle yapılan sarhoş sohbeti, kahvenin her yerinden duyulup dinlenmektedir.
Kadın dikkat eder, masadaki sohbette de ne kavgadan, ne yol kesmeden bahis edilmemiştir.
Gün akşama kadar aynı şekilde geçer. Kadın, kapıya yakın bir sütuna daldalanarak Kocasını izler... Nihayet akşam olur, kahvehane dağılmaya başlar. Sonunda kadının kocası da kalkar. Masadaki gün boyu süren neş'eli sohbetin etkisinde ve keyifle evine doğru yola koyulur. Sokak kandillerinin olmadığı karanlık bir sokağa girdiğinde Kadın:
- Dur Ulan! Diye haykırarak önüne atlar...
Adam:
- Hayrola Ağabey, Benden ne istiyorsun? Para-pul istesen bende yok, canımdan başka bir şeyim de yok! Bırak gideyim... Diye sızlanarak yalvarmaya başlayınca Kadın, kılıcını çeker:
- Nedir ulan, yalancı, her akşam evine girip bugün de şu kadar kişiyi astım-kestim diye yalanlar atıyorsun! Hadi beni de döv, sonra yoluna git!
Diyerek adama okkalı bir tokat patlatır... Adam, bir elinde kocaman pala, diğer eliyle vurduğu tokatla aklını başından alan bu savaşçıdan nasıl kurtulup kaçabileceğinin yollarını düşünürken Savaşçı:
- Hadi ulan! Göster kavgacılığını... Diye bağırır.
Adam:
- Etme, tutma Ağam! Ben ettim sen etme! Yaşım genç, evde yolumu gözleyen bir karım var, beni onun hatırına bağışla... Diye salya-sümük ağlayarak yalvarınca kadın daha fazla dayanamaz ve:
- Tamam zırlamayı kes ulan! Bir şartla seni bağışlarım.. Der:
- Buyur Ağam! Ne emredersen başım üstüne...
- Eve vardığında Karına olanları olduğu gibi anlatacaksın, tamam mı?
- Tamam Ağam! Başım üstüne Ağam...
Kadın,
- Gözlerini kapatarak yüze kadar say, sonra defol evine git! Der hızla köşeyi dönerek eve koşar..
Biraz sonra kapı çalınır.
Adam gelmiştir. Kadın kapıyı açar açmaz:
- Kusura bakma Hanım! Başımı beladan kurtaramıyorum! Yine yolum kesildi ama bu sefer sadece bir kişiydi...
Diye başlayınca Kadın, kocasının doğruyu söyleyeceğini zanneder gibi olur ama nerede!
- Çok uğraştırdı beni! Çok cebelleştik. Sonunda yıktım ve tek şartla canını bağışlayacağımı söyledim diye coşkuyla anlatmaya devam ederken o kadar kendinden geçmiştir ki, Karısının orada olmadığının farkında bile olamamıştır.
- Yeter ulan!
Kükremesiyle kendine gelen Adam, yine aynı savaşçıyı karşısında görünce usu geçer, ne yapacağını, nasıl davranacağını şaşırır.
Kadın başındaki tolgayı çıkararak:
- Utanmıyor musun her gün aynı yalanları söylemeye? Diye başlayınca Adam, sevinme ile dövünme arası davranışlarla söylenmeye başlar:
- Hay ben benim ferasetimi şey edeyim! Der
Şimdi de hissemiz:
Yıllarca; "Beraber yürüdük biz bu yollarda! .. Farklı yollardan aynı hedefe yürüyen güçleriz.. Ne istediler de vermedik.." Hitaplarının muhatabı; "Paralel, Haşhaşî, Hain, Ajan" oldu, sonra; "Yanıldık! Bizi kandırdılar! Allah'a ve millete verilecek hesabımız var!" Şeklinde itiraflara dönüştü ama "Ben benim ferasetimi..." Diyen çıkmadı!
Başımıza çuval geçirilir, büyük devletlere nota verilmez!
ABD açıkça, Suriye ve Orta-doğuda PYD'yi silahlandırmaya devam eder; biz, PYD'yi düşman olarak açıklar, IŞİD'den kurtardığımız yerleri PYD'ye teslim ederiz, büyük müttefik(!)imiz kendi bayrağını asar!
Birleşmiş Milletler toplantısında, herkes herkesi dinler-alkışlar, sıra bize gelince salon boşalır, kendi kendimize; "Dünya beşten büyüktür!" diye söyleniriz ama ülkede ad ve sıfatımız hâlâ; DÜNYA LİDERİ!...
Yıllar önce Erzurum'dan Prof. Dr. Ahmet Berhan YILMAZ, bunlara; "Kifâyetsiz Muhterîsler" demişti ama onu da duymamışlardı! Benim de bu ferasetsizliği şey edesim var!
"OLAMAZ TÜRK'E BAŞ, TÜRK'ÜM DEMEYEN." Vesselâm...
Selâm, sevgi, duâ..