Yazılar konusunda en çekindiğim nokta tekrara düşmekti bir zamanlar, şimdiyse bazı meseleleri tekrar etmenin faydalı olabileceğine kanaat getiriyorum. Öte yandan gazetemizin hemen her gün yeni okuyucularla buluşabildiği gerçeğini de göz ardı etmemek gerekli.
Duygularımızın ve düşüncelerimizin kısacası kısacası kalbimizden geçenlerin kontrol edilmesinden, farkındalık oluşturabilmekten yani murakabemizden bahsedelim. Acaba murakabenin de bir tür zikir oluşundan söz edilebilir mi? Çünkü murakabe halinde olan insan Allah’ı anmaktadır, dahası, Allah’tan korkmaktadır. Allah’ın (c.c.) her zaman kalbimizden gelip geçenleri bildiğini biliyoruz. Ancak murakabe basamak basamak gelişen bir kontrol biçimidir.
Seyr-i süluk eden insanlar murakabeyi gönülden bağlandıkları kamil insanla öğrenirler, salik dediğimiz bu kişiler önce, “Şu düşüncemi gönülden bağlandığım kimse fark etse ya da bilse ne derdi?” sorusunu sorarlar. Bu arada aklıma bir söz geldi; “Dünya sultanlarının yanında dilinizi, mana sultanlarının yanında gönlünüzden geçenleri iyi kollayın ya da kontrol edin.”
Mana sultanları gönül ilimlerinin sahibidirler, “insan gönülse” mana insanları gönül tabibleridir. u nedenle gönülden geçenleri okuyabilir derler, mana gözleri ve mana kulakları açık ve duyarlı olsa gerek. Sonraki basamakta ise Rabbimizin gönüllerimizi murakabe etmekte olduğunu öğreniriz, idrak ederiz. Bu hal belkide dehşet verici bir hakikattir. Ancak insanın anlayabileceği bir gerçektir.
Çocuklarımızı yetiştirirken murakabe duygusunu onların gönüllerine yerleştirmemiz gerekli. Bu onların hem dünyaları ve hem de ahretleri için elzemdir. Peki bu duyguyu nasıl vereceğiz? Eğer bizde yerleştiyse onlara da kolaylıkla geçecektir. Çocuklarımız bizim söylediklerimizden daha fazla nasıl davrandığımızdan etkilenirler, benim de iki kız yeğenim var öylelikle biliyorum.
