"Yeşiloba Şehitliği"nde Ermeni vahşeti

Geçen yazılarımızdan birinde, –anımsayacaksınız "Çukurova'da Fransız Ermeni Mezalimi" başlıklı yazımda– Fransız–Ermeni Vahşet Ortaklığının 1918–1921 yılları arasında Çukurova'da kurdukları "İnsan Mezbahaneleri"nden bahsetmiştik. Belki de içinizden bazılarınızın "yok, olmaz öyle şey" dediğini duyar gibi oluyorum. Yanlış anlaşılmasın, nasıl ki, XX. yüzyılın sonlarında Azerbaycan'da "Hocalı Katliamı"nda Ermeni çetelerinin insanlık onurunu ayaklar altına alan vahşetini telin ediyorsak, dünyanın neresinde olursa olsun insanın insana yapmış olduğu vahşeti de aynı şekilde lanetliyoruz. Ve yine yazımızda demiştik ki;
"Nedendir bilinmez, Fransa'nın edepsizlik yaptığı ve Ermeni soykırım savlarının tavan yaptığı her zaman Fransızların Cezayir'de yaptıkları anımsanır da Fransız–Ermeni birlikteliğinin Mondros Mütarekesinden sonra 1918–1921 yılları arasından üç yıldan fazla Çukurova'da yaptıkları akla bile getirilmez."
Sözlerini sarf ettikten sonra sevgili hemşerilerimize de hafif bir serzenişte bulunmuştuk. Bu düşünce kuşkusuz ki, yeni değildi, Çukurova'mızın duyarlı aydınları bu boşluğu görmüşler ve ona göre de adım atmışlardı. Adana–Mersin Karayolu üzerinde 20. km'de Yeşiloba Tren İstasyonu civarında E–5 karayoluna 100 m mesafede bulunan Yeşiloba Şehitliği ve Adana'nın Milli Mücadele Müzesi tam da bu kavramsal düşünceye hizmet etmektedir.
Dur–durak demeksizin, üç yıldan fazla bir zaman diliminde tüm Çukurova'da kurulan insanlık ayıbı "İnsan Mezbahaneleri"nden sadece birinin numunesi o yıllarda Bezdikyan isimli bir Ermeni'nin, şimdilerde ise "Kâhyaoğlu Çiftliği" diye anılan çiftlik evinde bulunmaktadır. Çiftlik evinin içinde müştemilata ait bir binada "Kaç Kaç"'tan alıkonulan, sürüklenerek götürülen insanlarımız, ölüm makinesi haline getirilen Ermeniler tarafından boğazlanarak, bıçaklanarak öldürülmüşlerdir.
Ortaya atmış olduğumuz düşünce, Sevgili Adana'mızda başta "Sinema Müzesi" "Karacaoğlan Müzesi" olmak üzere birçok aydın görevdeşliğinin biçimlendiği düşünce ve sanat kurumlarına imzasını atan "Altın Oran Düşünce ve Sanat Platformu"nun duyarlı Başkanı Fotoğraf Sanatçısı Dr. Halûk Uygur ve değerli arkadaşlarına aittir. Onlar, Adana Valiliği İl Özel İdaresi ile Büyükşehir Belediyesi'nin sağlamış olduğu olanaklarla el ele vererek, bu unutulmayacak tarihi "Kaç Kaç" olayının cansız tanığını geçen yıl Nisan ayında Adana'mıza kazandırmışlardır. Ayrıca Şehitlik Müzesinde bulunan otantik minyatür sanatçısı Tülay Aktaş'a ait 100 adet minyatür heykel'le de Adana'nın Kurtuluş Mücadelesi, Türk Askerinin Adana'da karşılanması ve yaşanan vahim olay anlatılmaktadır. Yüzler öylesine ince çalışılmıştır ki, neredeyse hemen hepsi yapılacak birer, heykel numunesidir. Kağnı içersinde üzerinde çuvalla oturan yaşlı kadın figürü ile kağnı arkasında yürüyen çaresizlik ve umutsuzluk içersindeki çoluk, çocuk, yaşlı figürleri tek kelime ile şaheserdir. Gidin ve mutlaka görün derim.
Bilindiği üzere, Birinci Dünya Savaşı sonunda önce İngilizler, sonra da yapılan anlaşma ile Fransızlar Çukurova'yı işgal ettiler. İşgalden sonra yörede yaşayan ya da göç yoluyla Çukurova'ya gelmiş Ermenilerden Fransızların marifetiyle Ermeni İntikam Birlikleri ve Çeteleri oluşturuldu. Bin yıldır birlikte yaşadığımız Ermeniler güya 1895, 1909 olaylarının müsebbibi olarak gördükleri Müslüman halkımıza, içtikleri "kanlı intikam andı" adına, rastladıkları her yerde çocuk, ihtiyar, kadın, kız, gençlerimizi hunharca öldürdüler. Vahşetin her nevini, insanlığa karşı işlenen suçların her çeşitini uyguladılar. Bu eziyet ve vahşetten bıkan Müslüman Türkler Toroslar'daki Yörük yurtlarına göç etmeğe başladılar. Öyle ki, bu kaçış sırasında kocalar eşlerinden, çocuklar ana–babalarından habersizdiler. Üstelik şehri terk eden bu kafilelere eşlik eden Fransız askerleri ve Ermeni çeteleri her türlü vahşiyane eziyetlerde bulunurlarken, hiçbir şey yapamasalar bile, tüfek dipçikleriyle üstte yok başta yok Müslüman–Türk kafilelerini darp ediyorlardı. Yapılan eziyet sadece bu kadar mı? Kuşkusuz hayır. Fransız uçakları gözlemledikleri bu kafileler üzerine bomba ve çiviler de yağdırmışlardır. Yediden yetmişe her Çukurovalının dedelerinden, ninelerinden dinlediği, "Kaç Kaç" olayının sebebi hikmeti budur.
Gelelim Yeşiloba Şehitliğinde yaşanan o vahim olaya… 11 Haziran 1920 tarihinde içinde kadın ve çocukların da bulunduğu 150 kadar Müslüman Türk kendilerine yapılan baskılardan yılarak, Toroslara doğru yola çıktılar. Ancak henüz Yeşiloba tren istasyonu civarına gelmişlerdi ki, önlerine bir grup silahlı Ermeni Çeteci çevirdi. Çeteciler yakaladıkları bu ahaliyi Bezdikyan çiftliğine getirdiler. Çiftliğin müştemilatında bulunan şimdi açık hava müzesi olan binanın, bir odasına erkekleri, diğer odasına ise kadın ve çocukları koyarak bıçaklayarak, keserek büyük bir katliam yapmışlardır. Daha sonra da binayı ateşe vererek kaçmışlardır. Bu katliamda 43 erkek, 21 kadın ve çocuk öldürülmüştür.
Sevgili okurlar, yolunuz Mersin–Adana'ya düşerse, Adana–Mersin Karayolu üzerinde 20. km.de Yeşiloba Tren İstasyonu civarında E–5 karayoluna 100 m mesafede bulunan Yeşiloba Şehitliğini mutlaka ziyaret edelim, derim. Şimdi bize düşen ise; 1918–21 yıllarında benzer olaylarının yaşandığı Çukurova'mızı yeni Yeşilova şehitlikleri ile kentlerimizi de minyatür sanatçısı Tülay Aktaş'ın minyatür heykel numunelerinden yola çıkarak anıt heykellerle bezemek olmalıdır. Haydi, Çukurovalılar, Fransız Ulusal Meclisi'nin kabul ettiği "Ermeni İnkâr Yasası"na karşı milli refleksimizi harekete geçirelim ve birlik olalım. Her şeye karşın unutulmamalıdır ki, bizler barış için geçmişte yaşanan kırgınlıkları her zaman unutmaya hazırız. Ancak önemli olan bu vahşetlerin, yarattığı yıkımlardan ders alıp, geleceğimizi sevgi ile kurgulamaktır. Biliyoruz ve inanıyoruz ki, ders almadan da barış olmaz.