Yok edilen tarım

Çiftçinin durumunu en güzel özetleyen göstergeler, tarıma yapılan destekler ve girdilerle üretilen ürünlerin fiyat pariteleridir. Son 10 yılda yapılan desteklerle maliyet unsurları ve üretilen ürünlerin fiyatlarına bir göz atalım dilerseniz sevgili okurlar.
2006 yılında çıkartılan tarım kanununda, “bütçede tarıma ayrılan destekler GSMH’nın yüzde 1’inden az olamaz” hükmü olmasına rağmen; 2006 sonrasındaki yıllarda destekler hep yüzde 1’in altında oldu. Ayrıca bu desteklerin kayıtlı olmayan yaklaşık 2 milyon 500 bin çiftçi için geçerli olmadığını da belirtelim. Bu devede kulak mesabesindeki desteklerden çiftçi kayıt sistemine kayıtlı 2 milyon 800 bin çiftçimiz yararlanmakta.
Acaba gerçekten yararlanabiliyor mu?
Son 10 yılda tüm gübrelerde fiyatlar yüzde 300’ün üzerinde artmıştır. Mazottaki artış da gübreden çok farklı olmamıştır. Tarım Bakanlığı Tarımsal Ekonomi Araştırma Enstitüsü’nün 2007 yılında yaptığı bir araştırmada buğday-mazot paritesini inceleyerek şu sonuca varmıştır:
1975 yılında 1 kg. buğday ile 1.08 litre mazot alınabilirken, 2007 yılında 1 kg. buğday ile ancak 0.24 litre mazot alınabilmiştir. 2012 yılında ise 1 kg buğday ile alınabilen mazot yalnızca 0.14 litredir. Bugün çiftçi 1 litre mazot alabilmek için 7 kg. buğday satmak zorundadır.
Gübre ve elektriğe yüzde 18 KDV, tarım ilaçlarına yüzde 8 KDV, mazota ÖTV’nin yanı sıra yüzde 18 KDV ödeyen çiftçi, devletten aldığı destekten çok daha fazlasını devlete destek olarak geri verdiği ortada.
Diğer kalemlerde olduğu şekliyle de çiftçi elektriği fahiş fiyattan kullanmaktadır. Ücretlerin bu denli fazla oluşu üretim maliyetini arttırdığı gibi çiftçiye ödeme güçlüğü yaşatmaktadır. Elektrik kesintisinden dolayı tarlalarını sulayamayan çiftçinin ev elektrikleri kesilmektedir. Geçen hafta program çekimi için gittiğimiz Bursa Karacabey’de Sulama Birliği Başkanından öğrendiğimize göre çiftçilerin Ova Köyleri Sulama Birliğine 7,5 trilyon borcu varmış. Diğer illerimizde de durum bundan farklı olmasa gerek.
Hayvancılığa yapılan desteklerin fazla olduğunu ama hedefe ulaşmadığını görüyoruz. Yanlış politikalar uygulanarak destekler yanlış yerlere ve yanlış kişilere kullandırıldı.
Gelinen noktada binlerce besici hayvancılığı bıraktı ve hayvancılık yapmak birkaç büyük sermayeye kaldı.
Onlar da maalesef yüzüne-gözüne bulaştırarak sektörden kaçmak yolunda.
Kazanan elin çiftçisi oldu.
İthal hayvanlarla, ithal samanlarla, ithal süt tozlarıyla başbaşayız. Canlı hayvan ve et ithalatının başladığı 2010 yılında en düşük fiyatla ithalatın yapıldığı dönemde bile tüketici eti ucuza tüketemedi. Üç yıl süren ithalat politikası tüketicinin ucuz et yemesini sağlayamadı. Hayvancılıkta 3 yıllık ithalat politikasının faturası çok ağır oldu. Türkiye, canlı hayvan ve karkas et ithalatı için doğrudan 3 milyar dolar dövizi dışarıya akıtırken, ithalat nedeniyle yerli besicilerin uğradığı zararın ise en az 5 milyar lira civarında olduğu tahmin ediliyor.
Son 10 yıllık dönemde tarımda Cumhuriyet öncesi döneme dönmüş durumdayız.
Tarımda bu içler acısı durum devam ederken maalesef çözüm adına hiçbir şey yapılmamakta.
Köylü ve çiftçi de halinden memnun ki kendisini bu hallere düşürenleri baş tacı etmekte…