Züğürt tesellisi

"Arjantin gibi olmadık, olmayız" demek, tam bir züğürt tesellisidir. Son yıllarda Türkiye ve Arjantin birlikte anılıyordu. Ne oldu da, Türkiye Arjantin'den daha iyi konuma yükseldi? "Türkiye, IMF'nin şart koştuğu yapısal reformları gerçekleştirdiği için Arjantin gibi olmadı" diyenler yalan söylüyorlar. Çünkü Arjantin, IMF'nin her dediğini yapmıştır. Arjantin, IMF'nin yapısal reform adı altında hazırlayıp önüne koyduğu bütün kanunları parlamentosundan geçirmiştir. Öyle ki, telekomunu sattı. Şehiriçi konuşmalarda bile halkını yabancılara para ödemek zorunda bıraktı. Söylenenlerin aksine Arjantin, kamunun bütün varlıklarını satıp savmış bir ülkedir.

İlk defa sokak gösterilerine katılan bir Arjantinli bu gerçeği şöyle dile getiriyordu: "Carlos Menem, serbest piyasa ekonomisine geçiyoruz diyerek ülkenin en değerli ekonomik kuruluşlarını ucuza sattı. Dışarıdan borçlanarak ekonomiyi yürütmeye kalktı. Dışarıdan ve IMF'den gelen paralar bir avuç insanın cebine gitti. Şimdi halkın kanını emerek bu borçları geri ödemek istiyorlar. İşte biz buna isyan ediyoruz".

Carlos Menem'e övgüler yağdıranlar artık basında erz-ı endam etmiyorlar. Halbuki bir zamanlar Carlos Menem, özelleştirmecilerin gözdesi idi. Carlos Menem, kamunun mallarını yok pahasına sattı, kısa bir zaman bir bahar havası estirdi, ama sonuç çöküş oldu. 1990'ların başında Arjantin'de enflasyon yüzde 5 binlerde seyrediyordu. O dönemde Arjantin'de şöyle bir espri dillerden düşmüyordu. Lokantaya girdiğinizde yemeğinizi çabuk yiyip çıkınız, yavaş yerseniz yemeğin fiyatı değişebilir. Ülke o halde idi. Arjantin yüzde 5 binlere varan enflasyonu, 10 yıllık dönemde çeşitli tedbirlerle yıllık yüzde 5'lere düşürmeyi başardı, fakat yine de çöküşten kurtulamadı.

Demek ki, enflasyonu düşürmek, kamu mallarını elden çıkarmak da çözüm değildir. Kesin çözüm reel ekonomidir, yani üretimdedir. Böyle olduğunu kendi ağzımızla söylemiyor muyuz? "Reel Ekonomi" diyoruz, fakat bu kavramın zıddını, eskilerin deyimiyle mefhumu muhalifini hiç düşünmüyoruz.

Hükümete şunu tavsiye ediyoruz. Arjantin ile teselli olmayı ve IMF'nin dediklerini yapmayı bırak, Malezya'ya bak. Malezya, IMF reçetelerini reddettiği zaman, gazetelerde atılan başlıkları, yapılan yorumları hatırlayalım. Ne deniliyordu? "Malezya kapalı ekonomide kurtuluş arıyor". "Malezya dünyaya kapılarını kapatıyor, küresel ekonomiye başkaldırıyor". IMF taraftarı olan bütün ekonomistlerin yorumu, Malezya'nın içine düşütüğü krizden çıkamayacağı yönünde idi. Sonuç, hiç de onların dediği ve beklediği gibi olmadı. IMF reçetelerini uygulayan ülkeler hâlâ ekonomik krizle boğuşurken, Malezya IMF'cilerin aksi propagandalarına ve engellemelerine rağmen krizden çok kısa zamanda çıktı.

Malezya'dan cesaret alan birçok ülke serbest piyasa ekonomisinin ve küreselleşmeyi sorgulamaya ve yargılamaya başladı. Malezya'nın yaptığını yapmaya çalışanların sayısı her geçen gün artıyor. Malezya örnek gösteriliyor. Malezya'nın yaptıklarının özü, milli ekonomiyi uygulamaktan başkası değildir. Başka bir deyişle Malezya, Prof. Dr. Haydar Baş'ın "Milli Ekonomi Modeli"nde beyan ettiklerinin bir kısmını uygulamıştır. Bir kısmını uygulamak bile krizden çıkmaya yetti.

Hal böyle iken Türkiye, niçin başka kapılardan medet umuyor? Neden yabancı uzmanların söylediklerini kesin kanun gibi algılıyor? Bunu anlamak mümkün değil. Halbuki Türkiye'nin elindeki imkânlar, hiçbir ülkenin elinde bulunmamaktadır. Malezya'yı ve onun yaptıklarını bir kenara bırakalım, Atatürk'ün yaptıklarını örnek alalım. "Biz Atatürk'ün uygulamalarını günümüze uyarlayamıyoruz" deniliyorsa, -ki denilebilir- o zaman iktidarda olanlara düşen görev, iktidarı terk etmektir. Haydi, onu uyarlamıyorsunuz, peki Prof. Dr. Haydar Baş'ın, nelerin yapılacağını, nelerin yapılmayacağını madde madde ifade ettiği Milli Ekonomi Modeli'ni de mi uygulayamazsınız? Ona da "hayır" diyenler varsa, biz de Türk milleti olarak, hayır diyenlere "hayır" diyoruz, kırmızı kart gösteriyoruz.