“Çok kötü bir isim yapıp gittiler”

Türlü vaatlerle gelmiş idiler
Zenginin suyuna akıp gittiler
Sahte tebessümle gülmüş idiler
Kaşları çatarak bakıp gittiler

Ufuklar karardı gitti maviler
Her yanda boy verdi meçhul neviler
Haçlı imalatı paslı çiviler
Dertli sinelere çakıp gittiler

Yaman rol yaptılar iş bu sahnede
Yatanlar çoğaldı parkta bahçede
Yetimi yoksulu viran hanede
Öylece bırakıp çekip gittiler

Hiç iyi çıkmadı gördüğü düşü
Artık emin değil Emin’den kişi
Kilo, kile değil kamyon işi
Fitne tohumunu ekip gittiler

Eğitimdir öğretimdir dediler
Şu yoksuldur şu yetimdir dediler
Şu atımdır şu itimdir dediler
Sofradan lokmayı kapıp gittiler

Doktora hekime gen öğrettiler!
Tuttular Allah’a din öğrettiler!
Kalktılar Elçiye yön öğrettiler!
Tevhidin özünden kopup gittiler

Kaynakları öyle saçıp savurup
Köylüye-çiftçiye sertçe bağırıp
Zalim karşısında elpençe durup
Mazlumu beş vakit “öpüp” gittiler

Aziz Karaca’yım gelenler gider
Kaç nesil nice yıl olmuştur heder
Tarih de insan da elbette ki der:
“Çok kötü bir isim yapıp gittiler.”