Ah Nisan vah Nisan

Nisan… Anadolu coğrafyasında tabiatın dile geldiği, dallara su yürüdüğü, toprağın kıpır kıpır harekete geçip yavaş yavaş yeşil örtüye büründüğü bir zaman dilimi.

Yeryüzünün, yaşamakta olduğumuz yüzünde hayatın, hayata yeni başlamanın ve kış bahara deyin dinlenmiş olan toprağın yeniden diriliş belirtileri sergilediği yemyeşil günlerin başlangıcı Nisan…

Hayatımızdaki ve zihnimizdeki Nisan algısı, yine Nisan ayı içinde yaşadığımız iki vefat dolayısıyla değişti ve başka başka hüzünlerin mevsimi oldu sanki.

2013 yılının Nisan'ında ömrünün baharında, daha 11 yaşında iken ahirete yolcu ettiğimiz Ali Haydar'ımızın yaklaşık üç ay süren hastalık sürecinde hep yanımızda olan, maddi ve manevi desteğini hiç esirgemeyen Prof. Dr. Haydar Baş Hocamızı yine bir Nisan ayında, 2020 yılının Nisan'ında ebedi aleme yolcu eyledik.

Ah Nisan vah Nisan…

Tam yedi yıl ara ile yaşadığımız iki derin hüznün adı oldu artık Nisan.

İlkinde acılı bir baba yüreğinde depreşen tarifsiz hüznü, ikincisinde ise bu sefer acılı bir evlat yüreğinde kaynaşan hüznü mısralara şöyle dökmüştük:

Rüya

Ali Haydar'ımı rüyamda gördüm

Baba ciğerlerim yandı diyordu

Yüzümü yüzüne gözüne sürdüm

Şimdi ağrılarım dindi diyordu

Elbet O'ndan başka ne kuvvet ne güç

Davet yücelerden gerisi bir hiç

Nisan'ın ikisi iki bin on üç

Vuslata erdiğim gündü diyordu

Bitmiş tabiatta kışın uykusu

Dört bir yanda dirilişin yankısı

Şefkatli annemin güzel kokusu

Mezara toprağa sindi diyordu

Ağzım susuzluktan pişmiş idi ya

Kollarım yanıma düşmüş idi ya

El ve ayaklarım şişmiş idi ya

Şimdi tüm şişlerim indi diyordu

Röntgen iç yaramı görememişti

Kimse iç dünyama girememişti

Doktorlar bir bardak su vermemişti

Rabbim dolu dolu sundu diyordu

Tanıyan herkese selam en başta

Tarifsiz ağırlık kirpikte kaşta

Ebedi hayata doğdum genç yaşta

Dünyada yıldızım kaydı diyordu

Doktorlar tüp için bağrım yardı ya

Ağzıma burnuma hortum sardı ya

Hani çok sevdiğim bir kuş vardı ya

Mezarım taşına kondu diyordu

Girişli çıkışlı fani handasın

Saparsan Tevhitten hep ziyandasın

Ey Aziz Karaca imtihandasın

Sırtına sarp dağlar bindi diyordu.

Sensiz Yapayalnız Sensiz Dünya Dar

Sen sefer eyledin ebediyete

Canımızdan canlar aldın da gittin

Bir sızı düşürdün tüm cemiyete

Dünyaya velvele saldın da gittin

Sensiz yapayalnız sensiz dünya dar

Biz nasıl edelim ey Hoca Haydar

Bir derdimiz olsa sana gelirdik

Senin ile ağlar senle gülerdik

Acıları dilim dilim bölerdik

Yangın yürekleri deldin de gittin

Sensiz yapayalnız sensiz dünya dar

Biz kime gidelim ey Hoca Haydar

İnsanlığın derdi senin derdindi

Sen gidince deste deste dert indi

Sanki koca dağlar boynuma bindi

Dostlara son defa güldün de gittin

Sensiz yapayalnız sensiz dünya dar

Biz nasıl gülelim ey Hoca Haydar

"Birlik beraberlik" dedin dolaştın

Karda fırtınada nice dağ aştın

İsminle cisminle daima 'Baş'tın

Yaralara merhem çaldın da gittin

Sensiz yapayalnız sensiz dünya dar

Yaralar çoğaldı ey Hoca Haydar

"İnsan gönül" dedin yola koyuldun

Yedi iklim dört bucakta duyuldun

Düşmanlarca lokma lokma kıyıldın

Dosdoğru çizgide kaldın da gittin

Sensiz yapayalnız sensiz dünya dar

Nasıl da özledik ey Hoca Haydar

Yürekler kor gibi başımız duman

Kavuşmak acaba nerde ne zaman

Zikrullaha teşvik ettin her zaman

Kalpten kiri-pası sildin de gittin

Sensiz yapayalnız sensiz dünya dar

Hasret dağ gibi ey Hoca Haydar

Hakkın rızasını en üstte tuttun

Kınayıcıları toptan unuttun

Dünya telaşını arkaya attın

Adaleti şiar kıldın da gittin

Sensiz yapayalnız sensiz dünya dar

Kime ne diyelim ey Hoca Haydar

Aziz Karaca da yazdı bir destan

Yazık ki mahrumdur sen gibi dosttan

Şehitlik tepesi oldu gülistan

Bu fani dünyadan yıldın da gittin

Sensiz yapayalnız sensiz dünya dar

Bir gün geleceğiz ey Hoca Haydar