"Bilir misin ne kadar anne var bugün, yasta, Tunus'ta, sonra Cezayir'de, sonra Kafkas'ta'"

Milli şairimiz Mehmet Akif Ersoy; SAFAHAT'ında yer alan "Berlin hatıraları" bölümünde, matem içinde bir aileye rastlıyor, daha sonra o ailenin askerde olan oğullarının ölüm haberini aldıkları için kederli olduğunu anlıyor ve onları teselli ediyor, diyor ki:Mesaibin ezeli aşinası varsa, biziz:Cihanda bir günümüz geçmemiş felaketsiz!Sürura kalsa da bigane Müslüman yüreği;Bilir teessür-i ma'sum  önünde inlemeği.Onunla söyleşilir en acılı hicranlar,Ki her figanı açık bir lisan kadar anlar.O halde anlaşarak paylaşın melalinizi.İşitmek istiyorum, çünkü,hasbihalinizi.Kolayca anlaşıldığı gibi; dünyada bir günü bile felaketsiz geçmemiş olan bir millet olarak cümle musibetlerin aşinasıyız. Belki sevinmeye ilgisiz kalabiliriz ama üzüntüyü paylaşmaya asla bigane kalamayız. En acılı hicranlar ancak Müslümanla söyleşilir, dertleşilir,  feryad-figan eden hangi dili konuşuyor olursa olsun, onun elemini ana dili gibi ancak Müslüman insan anlar. Söz konusu aileye teselli babında bir şeyler söyledikten sonra, o acılı anneye dönerek bizim coğrafyamızdaki acıklı sahnelerden bir kesiti hatırlatıyor:

Bilir misin ne kadar anne var bugün, yasta,Tunus'ta, sonra Cezayir'de, sonra Kafkas'ta?Götür de kalbine bir kere ey kadın elini;Düşün zavallıların sernüvişt-i erzelini!Ne iptila! Ne musibet! Cihan cihan olalı,Bu ızdırabı, eminim ki çekmiş olmamalı.Hesaba  katmıyorum şimdilik bizim yakadaSönen ocaklar:Lakin zavallı Afrika'da,Yüz elli bin kadının tütmüyor bugün bacası.Ne körpe oğlu denilmiş, ne ihtiyar kocası,Tutup tutup getirilmiş-Fransız askerineSiperlik etmek için-saff-ı harbin önlerine.O ümmühatı,o zevcatı bir düşünmelisin:Kimin hesabına ölmüş, desin de inlemesin,Anarken oğlunu,biçare,yahut erkeğini?"Kimin hesabına?.." Bir söz ki parçalar beyini!Bakınca kastolunan gayenin şenaetine,Ne olsa çıldırır insan işin fecaetine.Ne milletin şerefiyçin, ne kendi şanın için!Feda-yı can edeceksin adüvv-i canın için!Geber ki sen:Baba yurdun,harim-i namusunYabancı ökçeler altında çiğnensin dursun!Gebermek istemiyorsun değil mi? Bak ne olur:Rehin bıraktığın efrad-ı ailen tutulur,Birer birer ezilir. Hem nasıl vsaitle:Yanardı havsalan imkan olsaydı tahlile.     Bu mısralardan sonra belki bir köşeye çekilip doyasıya ağlanmalıdır ama şimdi ağlamak zamanı değil, tekrar bu acıları yaşamamak için gereken yapılmalıdır."Ermeni soykırımı yapılmamıştır" diyenleri hapse koymak için yasa çıkaran Fransa'nın kirli çamaşırlarından, kanlı mazisinden sadece bir bölümü yukarıda okuduklarımız.Bu günlerde Fransa'nın Cumhurbaşkanı, hangi yüzle gitti ise Cezayir seyahatinde bulunmaktadır. Bu vesile ile, Mehmet Akif'in çizdiği resmi doğrulayan bir yazıyı sizlerle paylaşmak istiyorum: "DEMEK ki neymiş arkadaşlar? Eğer "Siz burada soykırım yaptınız. En az 1.5 milyon insanımızı öldürdünüz" suçlaması Türkiye'ye ve Türklere karşı yapılırsa, "Türkiye özür dilemeli, gerekirse tazminat vermeli" imiş.Ama aynı suçlama örneğin Cezayir tarafından Fransa'ya karşı yapılırsa, ortada "üzüntü" beyanından fazlasını gerektirecek bir durum yok sayılmalıymış.Bu fevkalade medeni (!) ve dürüst (!) tavrı, Cezayirlilerle milyarlarca dolarlık doğalgaz ve petrol anlaşması imzalamak amacıyla oraya giden Fransa Cumhurbaşkanı Nicolas Sarkozy'de görüyoruz.Sarkozy elbet kendisinden "Fransa'nın Cezayir'de yaptığı soykırım nedeniyle resmen özür dilemesinin" beklendiğini biliyordu. Bu resmi talep defalarca dile getirilmiş, son olarak da Sarkozy'nin resmi ziyareti başlamadan önce bizzat Cezayir Cumhurbaşkanı Abdülaziz Buteflika tarafından açıkça ilan edilmişti.Gerçekten Cezayir'deki "soykırım" yarası çok derindir. Cezayirliler, kendi ülkelerindeki Fransız askerlerinin, 8 Mayıs 1945'te yani İkinci Dünya Savaşı'nın zaferle noktalandığı gün Setif'te sevinçle yollara dökülen ve "işbirlikçi hainler" aleyhine slogan atan Cezayirlilerden 20 binini öldürmesini unutamıyorlar.Onu Guelma ve Kherrata şehirlerindeki binlerce Cezayirliyi kireç kuyularına atarak veya kamyonlarla götürüp nehre boşaltarak öldürmelerinin izlediği kitaplarda yazılı. Cezayir'in bağımsızlık savaşı verdiği 1954-62 yılları arasındaki katliamlarda ölenlerin 1.5 milyonu bulduğu pek çok kaynak tarafından ileri sürülüyor. Bu rakamı abartılı sayanlar olabilir. O nedenle belirtelim... "The War Without Name" isimli kitapta Martin S. Alexander; Martin Evans ve J.F.V.Keiger rakamı 1 milyon olarak veriyorlar.Onları da isterseniz yok sayın... Cezayir'de bağımsızlık isteyenlere karşı savaşan Fransız Generallerinden Jaçques Massu ile yardımcısı General Paul Aussaresses, meşhur Fransız gazetesi Le Monde'a verdikleri mülakatta "Cezayir'deki savaşta kayıp diye nitelenen 3 bin kişinin esasında idam edildiklerini" anlattılar. ("Batı Tarihinde İnsanlık Suçları. Sefa M.Yürükel Syf. 59)Ünlü Fransız yazarlar Simone de Beauvoir ile Jules Roy, bu yapılanların "Nazilerin iktidarı sırasında başka milletlere yaptıklarından hiçbir farkı olmadığını" yazdılar. (Aynı kaynak.)Şimdi Nicolas Sarkozy bu yüz karası geçmiş nedeniyle "üzüntü" duyduğunu söylüyor. Ve utanmadan "Tarihi, tarihçilere bırakalım. Geçmişe değil, geleceğe bakalım" diyor.Kendi şahsı açısından da bir güzel gerekçe bulmuş. "1962 yılında ben 7 yaşındaydım" diyor.İnsana sormazlar mı? "Sana gelince o cinayetler işlenirken 7 yaşında olmak senin için gerekçe teşkil ediyor. Ama Ermenilerin, Türkler hakkındaki haksız suçlamalarına sıra gelince, hem tarihi tarihçilere bırakmaya yanaşmıyorsun, hem de beş kuşak öncesinin hesabını bugünkü insanlardan sormaya kalkıyorsun. Buna utanmazlık denmezse ne denir?" (Oktay Ekşi, Hürriyet, 6 Aralık 07)