Değerler adamı olmak

Prof. Dr. Haydar Baş Bey, bir ömür din, vatan, iffet, ahlak, kültür, ordu, devlet, bayrak, adalet, hakkaniyet, birlik, dirlik, düzen... Dedi. Değerlerimizi bayraklaştırdı. Bunlar için yollara düştü. Vatan sathında konferanslar verdi.

İcmal Dergisi, Yeni Mesaj Gazetesi, Meltem TV ile sahip çıktı. Seminerler tertipledi. Değerler uğruna kitaplar yazdı. 

Veda Hutbesinde İnsan Hakları, Makalat, Mektubat, Dini ve Milli Bütünlüğümüze Yönelik Tehditler, Ehl-i Beyt Külliyatı, Hoş Geldin Atatürk...

Maalesef milletimiz bu değerlerin, yetişmesini hayat bulmasını istemedi.

Güç sahipleri, gerek dergi, gerek gazetesi, gerek TV'leri ile bütün değerleri değersizleştirdi. Ahlakı ayaklar altına aldı.

Milletin tercihi maalesef bunlardan yana oldu.

Değersizleştirenler baş tacı edildi. Oraya koşuldu. Maddi destekler oraya akıtıldı. Sonuç ne oldu? En popüler sağcılar iktidar oldu.

Zina patladı. Namus, utanma, edep ayaklar altına düştü. Domuz eti serbest oldu. Yalan söylemek hayatın gerekliliği sayılıyor. Diyanet perdeyi yırttı. Faize fetva verdi. Öz kaynaklar bir bir yabancılara peşkeş çekiliyor.

Yıllar önceydi. Marmara TV'de sohbet programına gidiyordum. Çekimler başlayacağı sırada kameraman dedi ki, biliyor musunuz şu anda en çok hangi program seyrediliyor. Hayır dedim. Cevap verdi: Evlendirme programları.

Yüzsüzlük/ahlaksızlık programları diyorum.

Değersizler istendi. Değersizlik arttı.

Sonunda her şey elden gider. 

Değerler kıymet bilinen yerde dururlar.

Aşık Huzuri Baba der ki:

"Değerli insanlar kalacak yalnız

Değersizler elde gezer tertemiz

Alan kör, satan kör, kantar ayarsız

Buğdaydan pahalı saman satılır."

Mevlana der ki:

"Mücevherden sarraflar anlar ancak, başkası bilmez

Ne fark eder ki kör insan için, elmas da bir cam da,

Sana bakan bir kör ise, sakın kendini camdan sanma.

Burnu koku almayan bir kişiye gül kokusu da pislik kokusu da birdir nasıl olsa."

Atalarımız "Altının değerini sarraf bilir" diye boşa dememişler.

Beğendiğim bir hikâyeyi sizinle paylaşayım.

Vaktiyle bir bilge, yıllarca yanında yetiştirdiği öğrencisinin seviyesini öğrenmek ister. Onun eline çok parlak ve gizemli görüntüye sahip iri bir nesne verip: "Oğlum" der, "Bunu al, önüne gelen esnafa göster, kaç para verdiklerini sor, en sonra da kuyumcuya göster. Hiç kimseye satmadan sadece fiyatlarını ve ne dediklerini öğren, gel bana bildir. Öğrenci elindeki ile çevresindeki esnafı gezmeye başlar. İlk önce bir bakkal dükkanına girer ve "Şunu kaça alırsınız?" diye sorar.

Bakkal parlak bir boncuğa benzettiği nesneyi eline alır; evirir çevirir:

"Buna bir tek lira veririm. Bizim çocuk oynasın" der.

İkinci olarak bir manifaturacıya gider. O da parlak bir taşa benzettiği nesneye ancak bir beş lira vermeye razı olur.

Üçüncü defa bir semerciye gider. Semerci nesneye şöyle bir bakar, "Bu der: "Benim semerlere iyi süs olur. Buna bir on lira veririm."

En son olarak bir kuyumcuya gider. Kuyumcu öğrencinin elindekini görünce yerinden fırlar. "Bu kadar değerli bir pırlantayı, mücevheri nereden buldun?" diye hayretle bağırır ve hemen ilave eder." Buna kaç lira istiyorsun?" Öğrenci sorar: "Siz ne veriyorsunuz?" "Ne istiyorsan veririm." Öğrenci, "Hayır veremem." diye taşı almak için uzanınca kuyumcu yalvarmaya başlar:

"Ne olur bunu bana satın. Dükkanımı vereyim."

Öğrenci emanet olduğunu, satmaya yetkili olmadığını, ancak fiyat öğrenmesini istediklerini anlatıncaya kadar bir hayli dil döker. Mücevheri alıp kuyumcudan çıkar. 

Bilgenin yanına dönen öğrenci, büyük bir şaşkınlık içinde başından geçen macerasını anlatır.

Bilge sorar: "Bu karşılaştığın durumları izah edebilir misin?"

Öğrenci: "Çok şaşkınım efendim, ne diyeceğimi bilemiyorum, kafam karmakarışık" diye cevap verir. Bilge çok kısa cevap verir: 

"Bir şeyin kıymetini ancak onun değerini bilen anlar ve onun değeri bilenin yanında kıymetlidir."