El-verâ olmayınca para. Ya olunca para...

Ben bu ceviz,Aciz,Çuvaldız,Ve kimine göre vızzz sözü söyleyeli hayli zaman oldu.Paranın ne olduğunu hepimiz biliriz de "verâ" ne demektir derseniz, verâ; kısaca takva demektir.Şöyle de tefsir etmiştim yukarıdaki sözü(mü): Müslüman zevatın -iyileri müstesna- takvası maddî yokluktan kaynaklanıyor(sa), onların asıl yüzünü, maddeye sahip oldukları gün göreceğiz.Ve gün geldi Müslüman teb'a maddeyle yüzleşti. Mal-mülk, cipso ilk milk (süt) sahibi oldu, işte tam da bu anda o savuna geldiği değerlerden kaçmaya başladı.Oysa biz ne hayaller kurmuş, ne misaller vermiştik.Müslümanlar hele bir zengin olsun, o zaman görün siz İslamî hassasiyeti.Gel zaman, git zaman, işler oldu tastamam ve ipin ucu kopuverdi el aman.Muhafazakar kesim, tam da bu noktada o kaçınılmaz "dönüşüm" sürecine girdi ve;Muhafazakarlık bir anda muhafaza-yi kâr,Dini bütün, bir içimlik tütün, meğer bozukmuş sütünDindarlık, simsarlık ve istismarlık oluverdi.Olaylara bakış,Alındaki nakış,İtiş kakış,Yaz ve kış birbirine karıştı.Kısa bir analize,Bir anda modernize,İki adım sonrası kanalize,Üç adım sonrası stabilize oluverdi bir zamanların mücahit ve mücahideleri. Havanın muhalefetinden mi, yoksa toplumsal zorunluluktan mı bilinmez, bir türlü getirilemeyen, getirilip de servise konulamayan "İslam şeriatı" itilip, gelişi ve gidişi daha kolay olan "Hıristiyan şeriatı" için ortam, çatı ve dam, madam ve adam uygun hale getirildi.Cübbeler giyildi, (haçlı) kubbeler restore edildi, mabetler cami olmaktan kurtuldu.İşte o bir zamanların usta oyuncusu itiraf etti:"Biz de din istismarı yaptık, ayıp ettik, ah bir bilsen neleri kayıp ettik."Bir anda bir el etti beni değişmiş, Meğer bu iş o kadar da zor değilmiş. Alkış, geldi kara kış, kışkış.Niye istismar yaptın, ya da kim istismar yaptırdı sana. Bunları açıklasana Hasan'a.Ha Hasan'a, ha sana, ne farkı var? Din istismarı yaptığınız o yıllar, bu necip millet çok daha dinî duyarlılığa sahipti.Sadece dinine değil, vatanına da sıkı sıkıya bağlıydı. Millî ve dinî değerlerinden zerre taviz vermezdi.Dinine toz, vatanına göz, bağrın köz, inancına söz kondurmazdı.İşte insanların bu kadar hassas olduğu bir zamanda sen kalktın ve "bu yeterli değil, daha fazla dindarlık lazım" diye bağırmaya başladın. Saf/iyi niyetli insanımız da seni bir şey sandı. Peşine takıldı.İş öyle bir raddeye,Yol çıkılmaz caddeye,Dava adamlığı kubbeden habbeye geçiş yapıp da, artık insanlar din ve vatan davasını edebiyat bağlamında ele almaya başladığı bir zamanda çıkıp "biz de dini istismar ettik, hakikaten hata ettik" demenin sebeb-i hikmeti ne ola ki?Yazımın başlığını bir hadis-i şerifle takviye edeyim.Ben takviye ederken de diğerleri takiyye yapmaya devam etsin.Şöyle buyuruyor yüce peygamber:"Allah her ümmeti farklı farklı şeylerle denedi. Benim ümmetimin imtihanı emtiadır/mal-mülktür."Nicelerimizi işte bu meta tanınmaz hale soktu.Bakın çevrenize, hak vereceksiniz bendenize.Sonra da ister ırmağa dalın, isterseniz denize.İşte ben de bunu bir veciz sözle kalıcı yapmaya çalıştım:"El Verâ yoksa para."Ossun Nenemun RuhunaSabahleyin işe gelirken karşılaştığım eski bir dostum anlattı, yaşanmış bir olay.Dursun emice evin balkonundan bahçedeki tavuklarını, zevkle seyre koyulmuş. İşte tam bu sırada bir atmaca, tavuklardan birini kaptığı gibi havalanmaya başlamış. Eline ne geçtiyse kapıp atmacaya atmaya başlayan Dursun emice, bir yandan da okkalı cinsinden küfürlerini püfür püfür sıralamayı ihmal etmemiş.Son çare tüfeği kapıp atmacaya ateş etmek olmuş ama, nafile, çünkü atış menzilini de aşmış atmaca. Tavuğun kurtulmasından umudunu kesen Dursun emice, açmış ellerini Allah'a:- Ey Allah'um! Ossun rahmetluk nenem ruhuna. Benim ben, yabancı değilAdam son model Mersedesiyle seyir halindeyken, kırmızı ışık yanınca durmak zorunda kalmış. İşte tam bu sırada eski model bir Lada, arkadan Mersedese, güm diye bindirmiş.İnmişler arabalardan, Ladanın şoförü başlamış hayat hikayesini anlatmaya;- Valla abi, hapisten yeni çıktım. Hanım beni terk etti. Çocuklarım kayıp. Kendim işsizim...Mersedesin sahibi bakmış ki, adamın hikayesi bitmeyecek;"Lanet olsun, tamam tamam, anlatmana gerek yok" deyip binmiş arabasına.Koyulmuşlar yola.İkinci ışıkta yine durmuş Mersedes, yine gelmiş Lada arkadan, güm diye bindirmiş Mersedese.Ladanın şoförü, arabadan inmeden, el kol hareketleriyle anlatmaya başlamış, Mersedesin şoförüne;"Benim ben, inmene gerek yok. Benim, hani biraz önce konuşmuştuk ya. Hah, işte o benim, otur, otur, boşuna inme."