Halimizdeki izler

Her yazıda bir sonraki yazıyı yazmak güçleşiyor, çünkü aynı konuları tekrarlama tehlikesi ortaya çıkıyor, ya da bize öyle geliyor. Kimi zaman insanoğlu zannettiklerini gerçek addediyor, öyle inanıyor ve hayatını o şekilde sürdürüyor ta ki biri gelip onun kulağına hakikatleri fısıldayana dek?Bizim yaşadığımız ve fark ettiğimiz hakikatleri en yakınlarımıza bile anlatamadığımız vakidir, bir gerçektir. Öldükten sonra dirilmeye inanıyorsak, hesaba, kitaba, mizana inanıyorsak halimizde mutlaka bunların, bu inanışların bir izi bir emaresi olmalı.Allah'tan gelip yine Allah'a gittiğimizi iyi hatırlamalıyız. Bu bağlamda aklımızı ve gönlümüzü dolduran, meşgul eden düşünceleri, duyguları fark etmeliyiz, kendimize uzaktan bakabilmeliyiz.İnsanoğlu çoğu zaman kendini sütten çıkmış ak kaşık gibi düşünüyor. Başkalarının davranışlarını, sözlerini kıyasıya kınar ve eleştirirken kendi yanlışlarına, kabalıklarına, enaniyet kokan davranışlarına karşı kör ve sağır oluyor. Hepimiz zaman zaman bu halleri yaşamıyor muyuz? İşte tasavvufla haşır neşir oldukça içimizdeki her zaman doğruyu söyleyen ses, Hakk'ın vaizi bize fısıldıyor: "Şu sözlerin kesinlikle enaniyet kokuyor", "Şu yaptığın davranış henüz kurtulamadığın kibrinin bir alameti, farkında mısın?", "Şu sözü söyledin ya riyakarlığın ortaya döküldü." İnsanoğlu böylece nefsinin ne kadar karanlık ve çirkin huylu bir varlık olduğunu fark edebiliyor ya da fark etmeye adım atıyor. Ve evliya i kiram hazretlerinin her dem nefislerini azarlamalarının hakikatini az da olsa yaşayabiliyor. Tabii nefs yine rahat durmuyor", "Beni azarladın, evliya oldun, kimse senin gibi değil" diyor. Aslında nefsle uğraşmak çok zor çünkü bir türlü yola gelmiyor. Nefs ile cihat etmek iğne ile kuyu kazmak gibi bir şey. Bizim istediğimiz, dilediğimiz içimizdeki Hakk'ın vaizi her zaman bizleri uyarsın hiç susmasın. Nefs ne kadar zorlu ise o da o kadar zorlu olsun.