"Hidayete vesile mukaddes çile"

İki arkadaş su almak için ileride ki köye doğru yürüyorlar...

Mehmet, babasının yıllar süren hastalıklarını, dayısının iş zorluklarını, neler çektiğini anlatıyordu. Yolda giderlerken de mevzuya devam ettiler.

Halit de Mehmet'i dinlerken yakın arkadaşının ailevi sıkıntılarından bahsediyordu.

Karşılıklı konuşmalar sürüp giderken karşıdan traktör üzerinde başı şapkalı bıyıkları ince biri geçiyor. Mehmet eski günlere daldı birden:

-Hey gidi günler hey!.. diyerek köyde kalan hatıraları gözünün önünde bir bir canlandı.

Halit söze girdi.

-Mehmet köye yaklaşıyoruz.

-Fazla oyalanmayalım.

-Olur.

İki arkadaş köye varınca hemen meydanda bulunan camii yanındaki pınardan sularını doldurdular.

Pınarın başında duran çocuklar gençlere içtenlikle bakıyorlar... Mehmet:

-Senin adın ne!

-Hasan.

-Bu su nereden geliyor biliyor musunuz?

Hasan tam cevap verecekti ki tüm çocuklar söze girdiler...

-Biliyoruz tabi.

Yüksek dağların sırtından kaynar, buralara gelir.

-Abi yukarıda hem de havuz vardır.

-Suyu buz gibidir.

-Hem de şişirmez.

Mehmet çocukların bu coşkulu anlatışlarından, ilgilerinden dolayı onlara teşekkür etti.

Testilerini doldurup pınardan aşağıya doğru inerlerken Camiinin yemyeşil ağaçlarla çevrili bahçesine geçip biraz dinlenelim dediler. Bahçede kimi tek tek tahta sandalyeler, kimi iki tahtadan çakılı ayaklı oturma yerleri.

-Halit soğuk suyu içtik. Su esen rüzgarla da serinliyoruz. Gölge de rahatlık veriyor. Hamd olsun.

Mehmet tahta sedirde otururken sıcaktan kavrulan ayaklarını uzatmış rahatlamaya çalışıyordu.

Halit'te susmuş kendi düşünceleriyle başbaşa kalmıştı. Bir sükûnet vardı. Ağaçlarda kuşların ötüşmesi yeni duyulmaya başlamıştı sanki... Size belki tuhaf gelecek ama pınarın şakırtısı bile camiden duyulmaya başlamıştı. Şaşırtıcı bir sessizlik vardı. Ağaçlardan düşen yaprakların bile sesi duyuluyor.... Derken "tak tak" çapa sesleri Halit'in tam ensesinde hissediliyordu.

Bir an gözü Mehmet'e baktı. Ooooo... Adam dalmış bile. Tabi ne olacak şehrin egsozundan böyle berrak havaya gelince insan kendini cennette zannediyor...

Yine arka taraftan "çatır, çutur" sesler de gelince Mehmet birden ayağa kaltı ve geri döndü. Ne görsün...

Saçları, kaşları, sakalları bembeyaz bir dede... Elinde çapası. Avuç içlerini çapaya yaslamış hani silah çakan asker gibi dimdik ayakta...

Çakır gözlerini dikmiş Mehmet'e bakıyor. Mehmet cesur ve sözünü saklamayan biriydi ama bu dededin güzelliği birden içini yumuşatmıştı.

Halit de şaşkın şaşkın bakıyordu. Bu adam ne zaman buraya kadar geldi de duymadık diye hayıflandı. Mehmet'te uykuya dalmıştı, çocuk belki de korktu.

Dede, gençlerin telaşlandığını farketmişti.

-Hoş geldiniz çocuklar Pikniğe mi geldiniz. Buraların suları serindir.

Mehmet:

-Amca bizi korkuttun.

-Korkmayın sizin olduğunuzu farketmedim. Çeperler önümü kapatmıştı.

Hem sizden de hiç ses gelmiyordu. Durun size bir soğuk ayran getireyim.

-Zahmet etme dede..

-Olur mu öyle şey... Zahmet eziyet demektir. Bu ise rahmet ve sevaptır.

Halit:

-Şu adama bak acaba onun da saçı sakalı sıkıntıdan mı bu hale geldi.

-Kim bilir ne derdi vardı.

-Belki evlatlarının sıkıntısını çekmiştir.

Hayırsız olur, kumarbaz, saygısız, laf anlamaz çocuklarının eziyetlerine katlanmıştır.

-Belki de kıymet bilmez eşi vardı. Yıllarca ona katlandı.

-Belki de komşulardan çok çekti...

Hişt hist!... Dede geliyor.

-Alın bakalım gençler.. Hem biraz tuz da attırdım.

Mehmet dayanamayıp sordu.

-Dede bir şey sorsak kusurumuza bakar mısın diye çekiniyoruz...

-Bakmam. Hem sizin ne soracağınızı da tahmin edebiliyorum.

-Nasıl?

-Genelde bana aynı soruyu sorarlar.

Saçın sakalın hangi sıkıntıdan bu hale geldi.

-Evet biz de bunu merak ettik..

-Dinleyin öyleyse.

-Evet saçım sakalım çile ve üzüntüden beyazladı. Ama bunun sebebi Hidayet çilesine, irşat çilesine katlanmam yüzündendir.

Gençler şaşkın şaşkın birbirine baktılar. Halit:

-Hiç böyle bir şey duymadık.

Bu çile nasıl oluyor...

Dede içlenerek şöyle konuştu:

-Bu kolay olmaz. Toprak gibi olursun. Gelen çapalar seni, seller karnını deşer, şimşekler sana çakar, canavarlar üzerinde gezer, yarasalar acı acı sesler çıkarır da sen şefkatinden tohumu korursun. Ağaçlar senin sabrınla meyve verir. Çiçekler senin sebatınla renk bulurlar.

Allah'a giden istikamet ışığı, kurtuluşu uğruna günahkârlara, isyankârlara sabretmem, onlara kavuşacak hidayetlere vesile olma gayretim yüzünden böyle dedim.

Yanlışlara, cahilliklere, aceleciliklere, vesveselere tahammülüm yüzünden irşat çilesi diyorum.

"Allah'tan hakkıyle alimler korkar" ayeti niçindir. Âlimin, hikmet sahibinin feraseti keskin olur.

Dede birden sözünü kesip müsaade istedi...

Mehmet ve Halit şöyle dediler.

-Hidayet çilesi, fikir çilesi, irşat çilesi ha... Böyle bir şeyi ilk defa duyuyoruz.