"İki haber arası"

Müjde!.. Bir yeğeniniz oldu adını Nurullah koydular"...

"Nurullah" elbette "Allah'ın Nuru" anlamına gelen güzel isimlerdendi, her nasılsa amcası bunu duyunca bu isimde bu çocukta bir ağırlık var diyerek iç duygularının ağırlığını hissediyordu.

Daha bir kaç ay olmuştu ki!...

Birden bire topaç gibi çocuk erimeye başladı. Günler aylara ulaşmıştı. Hastalık bütün vucudu istila etmişti.

Amcasına haber yolladılar!...

Acele gel çocuk komada...

Amca hemen koştu hastahaneye...

Bir kaç ay önce müjdesini aldığı yeğeni bir deri bir kemik karşısında duruyordu.

Yanına vardı.. Diz çöküp oturdu...

Baş iki misli şişmiş... Et veya kas denen hiçbir fazlalık yok...

Doktorlar: "Biz elimizden geleni yaptık iş sahibine kaldı" dediklerinde, Amca; "İş ona kaldı evet o isterse yaşatır" Nefesin sadece az bir kısmından başka bir emaresi kalmamış... Bilinç yok... İç ve dış organlar neredeyse fonksiyonunu tamamen yitirecek...

Aradan bir hafta geçmişti...

Bir haber...

- Çocuk dışarıdan besin almaya ağzını oynatmaya başlamış...

Bütün bir aile de sevinç yaşanmıştı...

Altı ay geçmişti...

Çalışmayan iç organlar gümbür gümbür çalışmaya başlamıştı.

Bakın bakın!... Kilo almaya bile başladı...

Yaşını geçtiğinde "Ah!.. bir ayakta durabilse bile demeye başladılar".

Olur olur!...

Cenab-ı Hak kudret ve azametini, iradesini rahmetini bu çocukla herkese gösteriyor...

İki yaşı doldu...

Derken üç yaş...

Ve dördüncü yaşa gelmişti...

Parmaklarını hareket ettirmiş, ayakta durmuş, yürümeye koşmaya ses çıkarmaya, harfleri tamamlamaya başlamıştı...

Duyması, görmesi, anlaması, top yekun beyin fonksiyonları gelişiyordu.

Dedesinin öğrettiği;

Bismillahirrahmanirrahim'i evet sadece 'r'leri çıkaramıyor lakin diğerlerini tam olarak sallana sallana okuyurdu...

Adem Safiyullah...

Allah illallah...

İlahi ve zikirlerle sürekli tedavi gördüğü beyinciğinin bahçelerine nağmeler gönderiyordu...

Hani Halası'nın öğrettiği "Pencereme konmuştu" cici nağmeli, sözleri dinlerken mırıldanır "pır pır ederken" gülümser şarkıya eşlik etmeye çalışırdı...

Minik çocuğun ilk günlerden beri devam eden bir hareketi vardı... Kendi parmakları onun en neşeli en anlamlı oyuncağıydı... Onu yavaş yavaş gözüne yaklaştırır, birden uzaklaştırır onu neredeyse koynuna alıp saklayacaktı...

Yine çocukluktan gelen bir hareketi ile tam kucağa alınmak istediğinizde başını geri atardı...

***

Ve bir acı haberin zili çaldı...

Yeğeniniz pencereden düştü...

***

Koştu, gördü ve sarsıldı...

Evet ateş düştüğü yeri yakarmış...

Bu çocukla yaşananlar neydi. Belki tam şifresini çözememişti ama...

Onun ellerinden melekler tutuyordu onun için ona doyamıyordu. Onun başı cennetlere uçacaktı, onun için dünya kucağına, meşakkat alemine dönüp bakmıyordu.

Onunla, Rabb'imize "öldüren ve yaşatan" isimleriyle kudret ve azametini gösterdi...

Bu benimdir onu istediğim zaman alırım dedi... Ve aldı...

Teslim oldular.

Boyun büktüler. Bu mutlak irade'ye...

Anne ve babası bir imtihandan geçtiler. Emaneti iyice korudular... Çok kazandılar...

Şimdi sabredip, şefaatine layık olmaya çabalama zamanıdır.

Ahiret alemine bir nur, bir çiçek gönderdiler...

Cenazesi yıkanırken amcası:

"Aman Allah'ım!... Bu ne güzellik diyordu... Boy uzun. Gözlere sanki sürme çekilmiş...

Defalarca bakıyor bakıyordu... Bu güzelliğin seyrine doyamıyordu...

"Ulan seni bu kadar güzel görmemiştim" diyordu... Kefene sarılıp kabre kondu ama...

Çocuk sevindi koştu...

Hem kanatlarla uçmaya...

Amcası bu satırları yazarken Mü'min anne ve babalara şöyle sesleniyor...

Evladımızdır onlar...

Küçükken alınanlar şefaatçinizdir...

Yanınızda kalanlar çiçeklerimiz...

Her birerleri gül koksunlar...

Salih ve Saliha yetişsinler...

Allah'a emanet olsunlar...