İmtihan edenden razı olmak

Her insanın bir imtihanı var. Kimi beyi, kimi hanımı, kimi anne babası, kimi çocukları ile imtihan olur. Kimi makamı, kimi malı, kimi elindeki imkanlarıyla imtihan olur. Kimi hastalıkla. Kimi hastasına bakmakla...

Nasıl başaracağız?

Toprağa düşen buğday tanesine bakalım. 

Bu taneyi alırlar, toprağın karanlık ve rutubetli yerinde bırakırlar. Kara bulutlar gelir tepesinde şimşekler çakar. Ana rahmindeki çocuk gibi dokuz ay geçer. Nihayet filiz olur. Başını topraktan çıkarır. Onu bekleyen güneştir. Karanlıktan aydınlığa çıkmıştır. Aylarca durduğu soğuk ve rutubetli yerden bütün bir cihanı ısıtan güneşin sıcaklığına kavuşur. Olgunlaşır. Başak olur. 

İnsan buğday tanesi gibidir.

İmtihanı buğdayın dışında kalanlardır.

Cenab-ı Hak ayet-i kerimede buyuruyor: "And olsun ki, sizi biraz korku ve açlıkla; mallardan, canlardan ve ürünlerden eksiltmekle sınayacağız. Sabredenleri müjdele!" (Bakara, 155).

Allah'ı zikretmekle, Allah Resûlü'ne (s.a.a) itaat ve sevgi ile, Ehl-i Beyt'ini örnek almakla, devamlı ibadetle imtihanı kazanmalıyız.

İmtihan çile değildir. Rahmettir.

İnsan bütün bunları sabır ve sebat ile tevekkül ile, güzel ahlaka sarılmakta başarır.

Halimizden şikayet aslında sadece manevi direncimizi kırmaktan başka bir şeye yaramaz.

Belki bunun en anlamlı sırrı, ayet-i kerime de, "sabr-ı cemil" buyrulan 'en güzel sabır'dır.  

Bu yücelik, hanımefendi ve beyefendiler işidir. Etrafımızda böyle seciye ve kanaat sahibi nice hürmetli kişileri görürüz. Allah Resûlü hadis-i şeriflerinde buyurdu: "Sabır Zaferdir."

Anne baba sabırla kazanıyor, öğretmen, doktor, gönüller sultanları ve Mevlâna Celâleddin-i Rumi de hep sabırla kazandılar. İnsan-ı kamiller her meşrepten kişileri engin sabırları ile kazanıyor. Bizler eğer düşmeden kırılmadan, kaymadan kaybolmadan yolumuzda yürüyebiliyorsak hep sabır ile bizi tutanlar sayesindedir.

İlkokul yıllarında okul çıkışında bana araba çarpmıştı. Arkadaşıma, kardeşine araba çarptı demişler. Bizi kardeş biliyorlarmış. O andan sonraki üzüntüsü, koşması, takip etmesi destek olması var ya, pervane olan iyilik melekleri gibi... 

Bittim dediğin yerde sırtını sıvazlayan gelir.

Mahallemizde bakkal Hüseyin amca vardı. Kuruşları biriktirir "kaynana şekeri" almak için gelirdik. Üstü başı toz toprak içinde, harçlığı yetmeyenlere bir gülümsemesi vardı. Unutamam. Aileleri iyi tanırdı. Ağzından bir sır alamazdınız. Kabullenmek ve razı olmak.

Başarmanın ana direği budur.

Başa gelene razı olmak. Memnun olmak. Sonuna kadar memnun karşılamak.

İnsan ilişkilerinde böyle kuvvetli bağlar vardır.

Öyle kadınlar var ki, ayyaşına, delisine, huysuzuna sabrederek pırıl pırıl evlatlar yetiştirir. Yine böyle erkekler kadınların noksanlıklarına sabrederek kıymetli nesil kazanırlar. Televizyon ekranlarında bu bağlar nasıl güçlendirilir, bunların filmi ve dizileri olmalı.

Bir kadın duydum. Kocasından boşanmak istiyormuş. Şaşırdım. Kocasını tanıyorum. Sordum niye diye? Kocası şu an işsizmiş.

Olmaz böyle şey. Varlıkta ve darlıkta bir ve beraber olmaya Allah ve Peygamberi adına söz verilen şeye nikâh deniyor. Bu kadar basit değildir. İnsan hayatı uzun soluklu bir yokuş. Birlikte yürüme sanattır.

Yine bir gelin yıllarca kayın pederinin zulmüne maruz kalıyor. Kocası ölünce artık hiç bakmıyor. Kadın merdiven temizliğinde başlıyor. Çocuklarını edepli ekranlı yetiştiriyor. Hacca gidip geldiğinde gözyaşları ile mutluluğunu ve şükrünü ifade ediyordu. 

İnsan ya iyiliği seçer iyilik tarafından ömrünü bitirir. Ya da kötülüğü seçer ve ömrünü bitirir.

Buğday olalım. Tane olalım. Öz olalım. 

Kötüye, kötülüğe takılmayalım.

Şeytan da kıyamet kopana kadar şeytanlaşmışlarla beraberdir.

Bir ayet-i kerime meali ile tamamlayalım

"Muhakkak Allah, takvâ ile hareket edip iyiliği seçenlerin yanındadır." (Nahl, 128).