İnsanız...

Radyo istasyonlarında gezinirken mutsuz sevdaları anlatan müzik eserleri ile karşılaşıyorum. Sanki insanların çoğu bu mutsuzluklarına rağmen yine de kendilerini umursamayan, kendilerine ancak acı veren insanların adını anmaya hasretini çekmeye devam ediyorlar.Bir söz yazarı diyor ki: "Anladım her şey sensin?" Bu aşık olunan insan büyük bir ihtimalle insani özellikleri oldukça gelişmiş bir insan ki, böyle bir iltifata layık görülmüş. Sanki tasavvuftaki insan-ı kamilden bahsediliyor. Çünkü o da kainatın ruhu özü ve özeti değil midir? İnsanlar aslında hep bir kamil insan arıyorlar, bunu fark etseler, sorunların büyük bir kısmı hallolacak. Sözlerin devam eden kısmında ise yazar sevgiliden vazgeçmeyi sorguluyor."Olmasa mektubun yazdıkların olmasa / Kim inanırdı senle ayrıldığımıza." İnsanın çok sevdiği birinden ayrılması ona iki şey söylüyor olmalı; bir, insanları çok sevmeyeceksin, iki, Rabbini unuturcasına insanlara bağlanmayacaksın. Yunus'un dediği gibi sen asıl Rabbini seveceksin, yaratılanları da Yaratan'dan ötürü seveceksin.Size de olur mu, bir müzik eserini dinlerken söz yazarının duygularına kapılırsınız, üzülürsünüz o kimse için yüreğiniz yanar. Halbu ki şarkılar hep birbirine benzer. Ayrılıklar olmasaydı, mutsuz mecazi aşklar olmasaydı müzik eserlerinin bir çoğu ortaya çıkmazdı. Yine de insanlar binlerce yıldır benzer hikayeler yaşamakta yine de aşka, sevgiye, hasrete, acıya doyamıyoruz sanki? Halbuki İlahi aşkta mutsuzluk yoktur, ilahi aşk mutlaka karşılıklıdır.Bir söz var, deniliyor ki; "Senin Allah yanındaki değerini, makamını merak ediyorsan, Allah'ın senin gönlündeki yerine bak." Bu sözden anlaşılacağı üzere Allah'ı seviyorsak Allah da bizleri mutlaka seviyordur. Allah (c.c.) kulunu sevmeden önce kendi sevgisini kulunun kalbine düşürürmüş. Allah'ı sevmek sevgilerin en güzeli ve en gerekli olanıdır. Allah'ı nasıl seveceğimizi de kamil insanlardan öğreniyoruz. "Ehl-i Hakka sıdk ile bel bağlayan agah olur / Kapısında kul olanlar arif-i billah olur."