Irak'a veda... (Çuval Tartışmasına ithafen)

Türkiye, 1926 yılında tek kurşun atmadan terketmek zorunda kaldığı K.Irak'ta, Saddam sayesinde yeniden at  koşturmaya başlamıştı.1990'lı yıllarda Irak ile yapılan çeşitli anlaşmalarla GenelKurmay Başkanı Org. Hüseyin Kıvrıkoğlu, terörü, 'Türk topraklarının dışına taşıyarak Irak sınırının ötesinde karşılama' stratejisini devreye sokmuştu. Böylece PKK'yı doğduğu yerde boğma ve Türkjiye'de yaptığı eylemlerle propaganda yapmasına engel olma imkanı kazanılmıştı. Terörün hiç değilse o gün yenilebilmesinin en önemli sebeplerinden birisini, işte bu strateji değişikliği oluşturmuştu. Kısaca Türkiye, PKK ile eşit koşullarda mücadele etme imkanı kazanmıştı. Ama bir şey daha kazanılmıştı. Terör sebebi ile dahi olsa tarihî topraklara yeniden dönülmüştü! Musul'a, Kerkük ve Süleymaniye'ye... Misakı Milli sınırları içinde yeralan Türk topraklarına!PKK  teröründen çıkan tek "hayırlı" sonuç galiba buydu. Fakat K.Irak'ın hakim askeri gücü haline gelen Türkiye için iyi günler fazla uzun sürmedi. Diktatör Saddam gitmiş, Demokratik ABD gelmişti. Ama buna rağmen Kore'deki cephe arkadaşlığına, NATO ittifakı'na rağmen ne hikmetse bu değişiklik Türkiye'ye yaramamıştı! Kerkük havaalanında ABD'li askerlerin arkadaşlarını çuvallanmış hediye paketleri eşliğinde ve "4 Temmuz Kurtuluş Günümüz kutlu olsun' tebriği ile karşıladıkları o gün, Türkiye için 'zor günler' yeniden başlamıştı. Irak'ı ele geçiren "işgalci güç", TSK'yı kendi senaryoları açısından en büyük engel olarak görüyordu. Oysa 4Temmuz'a kadar Süleymaniye Baskınına kadar Türkiye'nin karar vericileri şöyle düşünürlerdi: "Verdiğimiz onca destekle Irak'ı kendisi için fiilen cephe haline dönüştürdüğümüz ABD, hiç değilse densiz Peşmerge ve terör örgütü PKK'ya karşı en hayati çıkarlarımızı takip etmemize izin verir!"  Oysa eski çamlar çoktan bardak olmuştu. ABD bırakınız en kritik çıkarlarımız açısından "müttefik" olmayı, cepheleştiğimiz bir dosttu artık!  Soğuk savaş alışkanlıklarıyla düşünmeye devam eden Türkiye, Washington'daki büyük değişimi okuyamamıştı. Galiba bunun için; yeni bir dünyanın kurulduğunu anlasın diye, 11 Türk Subayı çuvallanmıştı!.. Saldırı beklenen mesajı Türkiye bir yana, K.Irak toprakları için ilgili adreslere ulaştırmakta gecikmedi. Halk özellikle Peşmergeler, Türk askerinin bu bölge için "bittiğini" konuşuyordu. İnsanlar artık Türk bayrağı taşıyan ofislerde değil, Amerikan askeri kuvvetlerinin konuşlandığı vilayet makamının önünde kuyruklar oluşturuyordu. Kısaca siyah, beyaz olmuştu. Ve "hiç bir şey", bu tasviri kullanmayı çok sevenleri haklı da çıkarsa gerçekten de "eskisi gibi olmayacaktı." Zamanın işte böyle bir ruhla bölgeyi teslim aldığı günlerde tarihî bir toplantı gerçekleştirildi. K.Irak'ta tertip edilen toplantı davetiyesinin altındaki imza, bir Türk Albayı'nın ismini taşıyordu. Süleymaniye'de 1000 Johnson Mektubu'na eşit değerdeki Süleymaniye baskınından bir ay kadar sonrasıydı?  Komutanın gözyaşlarıSalonda 50 kişilik bir grup toplanmıştı. Türkmen liderler, Peşmergelerin önde gelenleri, hatta Amerikalılarla astüst ilişkisi içinde olduğu bilinen elemanlar dahil, herkes oradaydı. Türk komutanının davetini alan bölgedeki etnik ve dinî unsurların önde gelenleri, komutanın ne diyeceğini merakla bekliyorlardı. Özellikle Türkmenler heyecanlıydılar... Komutan acaba niçin böyle bir toplantı düzenliyordu? Neyi açıklayacaktı? Niçin toplantıya herkes çağrılmıştı? Süleymani Baskını ile Komutanın daveti arasında bir bağ var mıydı?Herkes aslında bir şeyleri sezmiyor da değildi?Sonunda beklenen an geldi. Komutan misafirlerini  bekletmeden davette belirtilen saate yakın bir zamanda salona adımını attı. Albay önce sütre gerisinden içerdekileri kontrol etti. Sırtında kaldırabilmek için çok özel  gayret gösterdiği ağır bir yük vardı. Salona girmek için adımını atıyordu ki bir an kendisini geri çekti. Yüzbaşı Aydın'ın Süleymaniye Baskının da yaşadığı "ölüm mü? Teslim mi"ruh haline ne kadar benziyordu. Bir iki saniyelik duraksama yerini displine bıraktı. Albay geri çektiği gövdesini ayaklarına uydurmayı başarmıştı. Kendisini görünce ayağa kalkan misafirlerinin elini tek tek sıktı. Bir taraftan da gözleriyle etrafı kolaçan ediyordu. Merak ettiği şey, vereceği mesajı ABD karargâhına taşıyacak isimlerin gelip gelmediğiydi. Özel misafirlerin orada bulunduğunu görünce hem içi burkuldu hem de rahatladı.Gözlerinin kahverengisinde  eski günler bir film şeridi gibi canlandı. Bu insanların kısa bir süre öncesine kadar, kapısında nasıl kuyruk oluşturduklarını hatırladı. Dudaklarının ucunda refleks, acı bir gülümseme belirdi. Sonra hızlı adımlarla kendisi için hazırlanmış masaya yöneldi. Meraklı bakışları fazla bekletmeyecek, verilen emri ifa edecekti. "Arkadaşlar" diye söze başladı. Fakat bir an sesini kontrol etme ihtiyacı hissetti. Sesinin duyulduğundan emin değildi. Ses telleri kalbinden geçenleri, beyinin önüne mi koymuştı yoksa? Ak saçlı bir Türkmen Dedesi ile göz göze geldi. Türkmen Dede'sinin gözlerindeki 'buda geçer' sıcaklığı ona yeniden güç verdi.Kısa bir yutkunmanın ardından konuşmasına kısa ve net cümlelerle devam etti: "Bir süredir bu bölgede sizlerle birlikte çalıştık. Hepinize teşekkür ediyorum. Fakat bu artık mümkün olmayacak. Çünkü Irak'ta yeni bir yapı var ve yeni mekanizmalar devreye giriyor. O açıdan biz Türkiye sınırlarına geri çekiliyoruz. Bundan böyle bizden bir yardım ya da katkı beklemeyin..."Salonda bir uğultu oluştu... Komutan ayağa kalktı. Görevini tamamlamıştı. Türkmen Dedesi ile göz göze gelmemeye dikkat ederek konuşmasını yaptığı masayı terketti. Artık Ankara'ya dönmek üzere yola çıkabilirdi. Yola çıkmak önemliydi, çünkü, Türkiye'nin K.Irak'taki "kırmızı çizgili" duruşundan vazgeçtiğinin ispatı, Albay'ın sembolik olarak da K. Irak'ı terketmesine bağlıydı. Öyle oldu, KomutanTürkiye'ye döndü ve Generallik rütbesine yükseltildi.  Bir dönem kapanmıştı... (Çuvaldaki Müttefik sh. 30-33)