Gönlüne sığdıramadığın duyguları yine gönlüne sığdırmaya çalış, gidecek başka bir mekan yok çünkü… Yalnızsın yalnızlığın dili kulağı var mı? Kime anlatacaksın hem sahi anlatıp da ne yapacaksın? Anlatamadıklarını gizle öyle bir gizle ki senin bile haberin olmasın. Yalan! Böyle şey olmaz gözlerini, bakışlarını, halini saklayamazsın.
Ağlama, ağlarla sarılmışsın, kurtulmaya çalışma. Dışarısı bundan daha mes’ud değil. İçerdesin, garipsin, mustaripsin bundan daha güzel bir şey olabilir mi? Fuzuli gibi hisset ve kendin gibi yaşa, kalbin erisin, kalp dağının karları erisin. Öyle bir yokluk çek ki, varlık huzurunda eğilsin. Öyle bir yokluk çek ki, terki terk edenler anlasın seni ve Sen anla terki terk etmek nedir?
Rüzgar eser, yağmur yağar, bulut yürür, yüce dağlar kar’ı en çok görür. “Ben böyle karlı dağ görmedim.” Ben böyle hüzün hazinesi, aşk pervanesi, dert biganesi görmedim, tanımadım.
Dert biganesi de nedir?
Duyarsızlaşma… Aşk pervanelerinde görülen bir hal… Işığa ve sıcağa duyarsızlaşınca yanıp da kül olur fark etmez. Ne fark eder ne de fark etmez.
Ne anlatıyorsun? Ne anlamak istiyorsanız onu anlatıyorum sanki… Beni Leyla anlamaz, ancak Mecnun anlayabilir. Leyla’nın köpeğini, köyünün taşını, toprağını tanımayanlar anlayamaz dağ görmemişler, kar görmemişler anlayamaz. Dağdaki ihtişamı, İzmir’deki akşamı bilmeyenler anlayamaz. Akşamların hüzünlerini, dertlerinin çözümlerini bilmeyenler, ağlamayı gururuna yediremeyenler anlayamaz, haberiniz olsun.
Radyomuz açık; “Hepimiz birer misafiriz / Vakti gelince gideriz.”
O son nefes anımız gelinceye dek ne kadar çok duygudan geçiyoruz değil mi? Her duygunun manalar ikliminde bir mevsimi var. Onları yaşadıkça buluyoruz kendimizi. Kimi zaman dağlar kadar yük taşırız sırtımızda, kimi zaman kelebekler gibi hafifleriz. Tasavvuftaki kabz ve bast halleri. İnsan kitaptan okuyunca hemen kendine yakıştırıveriyor. Her şey gelip geçici son nefeslerimize kaçar günümüz kaldı?
