Komşuluk

Dışarıda rüzgar var, şimdi çocukluğumun geçtiği beldede büyük çam ağaçlarının dalları rüzgarla sallanmakta, sallanışın neden olduğu uğultular belki bir çocuğun uykularına karışmaktadır. İyice hatırlayabiliyorum bu saatlerde kardeşlerimle dışarıdayız, ne yapıyoruz? Tabii ki Nermin Teyzeye gidiyoruz. Belki bize börek açacak, belki kurabiye yapacağız beraber. Sobanın üstünde çay demlenecek, annemle Nermin teyze öyle derin bir sohbetin içinde bulacaklar ki kendilerini, geceyi, çam ağaçlarını ve rüzgarı unutacaklar. Çocukluğumuzun unutamadığımız insanları, unutamadığımız simaları vardır. Bazı büyükler küçükleri derinden etkiler, vallahi onların sohbetleri midir, kullandıkları kelimeler midir, bir şeyi anlatırken seslerine verdikleri o güzel ton mudur, yaptıkları vurgu mudur nedir bilinmez, onları, hallerini, sözlerini unutulmaz kılan, gerçekten bilmiyorum.Şimdi düşünüyorum da bu satırları okuyan hemen herkesin bir Nermin Teyzesi, bir Kemal amcası, hatır bilen, gönül diyen ama ille de gönül diyen bir komşusu, sevgi eken, saygı derleyen, paylaşan ve paylaşmayı seven, hoş sohbet ve misafirperver tanıdıkları vardır, olmalı. İnsanların böyle güzelliklerle, hatırla, gönülle anılmaları ne güzeldir değil mi? Allah bizlere de hep iyilikler ve güzelliklerle anılmayı, hatırlanmayı nasip etsin. Şimdi İzmir'deyiz, rüzgar yine esiyor, ağaçların rüzgarla oluşan uğultularını duyamıyorum. Her şey yavaş da olsa ne kadar çok değişti. O günleri anınca insanın gözleri doluyor. Çiçekleri, yaprakları, bulutları ve çocukluğa dair ne varsa her şeyi özlüyorsunuz.