Koşuyorum?

Koşuyorum? Ağaçlar geçiyor. Bilirsiniz, bu mevsimde, mevsimin bütün hüzünlerini yüklenmişler? Akasyalar sarı gözyaşlarını dökerken, su birikintilerine canım serçeler konuyor. Soğuk bir rüzgar esiyor, ilikleri, iliklerim üşüyor. Düşüncelerle dolu dumanlı dağlar, sanki "Gel de derdini bize anlat" diyor. Nasıl anlatayım? Nasıl geçeyim gülün kırmızısından yaprağın yeşilinden? Nasıl dem vurayım bağbanın kederinden.Koşuyorum? Kimden, neden, ne demeye kaçıyorum, bir bilsem, kendime de anlatamıyorum. Çocuklar görüyorum, oyunlarıyla haşır neşir, "Büyümek ister misiniz" diye soramıyorum. Ben bu yükü herhalde taşıyamıyorum.Koşuyorum, gri apartmanlar, biteviye sıralanıyor. İnsan bu griliğin kesif yalnızlığında mutlu olmayı nasıl başarıyor? Yeşil kırları hayal ediyorum ve ağaçları, çamlar, köknarlar, ladinler, palamutlar, kavaklar, çitlembikler? Binbir tonu yeşilin, sarının, kırmızının. Yeşilin olduğu her yer bayram ediyor. Mor menekşeler serpiliyor çimenlere, fırçanın ucu kırmızı lalelere dokunuyor. Güneş çiçekleri renklerin düğününe katılıyor. Ve ben yıllardır o güzelim çiçeklerden uzaktayım. Sanki yıllardır dostlardan uzaktayım, kendimden uzaktayım. Kendimi anlamaktan, kendimle barışmaktan uzaktayım, beni benden alan güzellikler utansın.Koşuyorum? İnsanlar yürüyor, ne kadar nurlu bakıyorlar, tanımadığım insanları da katıyorum gönlümün sevgi bohçasına, insan gibi duyan, insan gibi düşünen, insan gibi hata yapan ve insan gibi tevbe eden herkesi seviyorum. Mümin bakışlı, mümince hüzün taşıyan, mümince gülümseyen her bir kardeşimi seviyorum.Koşuyorum? Ömür geçiyor farkında mısınız? Yunus da geçti buralardan Nemrut da. Ama biz Yunus'un "Bir ben vardır bende benden içeru" deyğişini seviyoruz. Nemrut deyince kanımız donuyor."Kimi ala kimi edna nedendir Hay"?Koşarak eve geliyorum, aynalara küs değilim, kendime bir selam veriyorum.