Milli göç politikası

Göç insanlığın ilk varoluşundan beri mevcut olan ve bundan sonraki dönemlerde de muhtemelen devam edecek olan çok önemli bir olgudur. 

İnsanlık tarihinin başlamasından bu yana göç durumu varlığını sürdürmektedir. Özellikle mülkiyet kavramının oluşmasıyla birlikte insanlar sınırları belirlenmiş birbirinden ayrılan toprak parçalarında yaşamaya başlamışlardır.  

Vestfalya Antlaşması (1648) uluslararası sistemde egemenliğin ortaya çıkışının başlangıcı olarak görülmüştür. Vestfalya Antlaşması devlet egemenliği anlayışını, bir başka ifadeyle, devletin siyasal bütünlüğü ve kendi toprakları ve halkı üzerindeki mutlak otoritesini benimsemiştir. Vestfalya Antlaşması Avrupa'da ulus-devlet oluşumlarını hızlandırmıştır. 

1948 yılında yayınlanan İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi'nde de herkesin bir vatandaşlığa hakkı olduğu beyan edilmiştir. 

Hükmedenin gücü altında sınırları belirlenmiş bölgenin kurallarına uyarak yaşayan insanlar din, ırk, görüş gibi farklı konularda, başka düşünür hale geldiklerinde kendi yaşadıkları ülkeleri terk edip, kendilerine göre daha iyi ve daha özgür bir yerde yaşama isteği içerisine girerler. 

Son yıllardaki gelişmeler ile mülteci ve göçmenlik 21.yüzyılın karmaşık olaylarından biri haline gelmiştir. Suriye iç savaşından kaynaklı kitlesel göç hareketi ile birlikte daha fazla gündeme gelerek, göç politikalarına yönelik sorunlar kendini daha fazla hissettirmiştir. Bir yandan ulus devletin sınırlılıkları diğer yandan global küresel yapılanmaların müdahalesi göçün sonuçlarının da çıkmazını ortaya koymaktadır. Türkiye özelinde düşündüğümüzde, bir yandan ülke gerçekleri bir yandan Avrupa Birliği müktesebatına uyum göç politikamızda ciddi tutarsızlıklara yol açmıştır. 

Dünya üzerindeki mültecilerin varlığı ve yaşam koşulları ele alınması gereken en insani konulardan biridir. Başta AB olmak üzere gelişmiş batılı ülkelerin vaat etmelerine ve Türkiye ile uluslararası anlaşmalar akdetmelerine rağmen sözlerini tutmayıp mültecilerin bütün maddi külfet derinliği ve yarattıkları sosyal problemler ülkemizin üstüne yıkılmıştır. 

Göç politikası, göç yönetiminin bir parçası olup iktidarın ülkede ikamet eden yabancı vatandaşların seçimi kabulü yerleştirilmesi ve sınır dışı edilmesi ile ilgili kanun yönetmelik idari işlem veya düzenlemeler yapmayı ya da yapmamayı tercih ettiği durum olarak tanımlanmaktadır.

Göç politikaları, işgücü piyasası, sosyal hizmetler, dış politika, ticaret, ekonomik kalkınma, entegrasyon, iltica, aile, düzensiz göç gibi çeşitli alanları kapsayabilmektedir.

Göç iyi yönetildiği durumda göç alan, göç veren ülkeler ve vatandaşları için ekonomik sosyal kültürel değerler oluşturarak olumlu sonuçlar doğurabilmektedir. Aksi durumda göç kamu düzeni ve güvenliğine tehdit oluşabilmektedir. Bu nedenle göçün etkin bir şekilde yönetilmesi ülkeler için önem arz etmektedir. 

Her bir insan parmak izinin birbirinden farklı olduğunu hepimiz biliriz. Aynı şekilde farklı özellikleri taşıyan topluluklardaki farklılıklar zenginliktir. Ama farklar bir "ayrılık" olarak görüldüğü zaman her şey değişir, tılsım bozulur. Kayıtsız ve kitlesel göçler, işte bu tılsımı bozan ana etkenlerdir.  

Milli Göç politikamızın olmaması, göç konusunda günü birlik politikalar geliştirilmesi Türkiye'yi epeyce zor durumlara sokmuştur. Tarih boyu göç tecrübeleri edinmiş, yüce bir milletin evlatları olarak, günümüzde hala AB müktesebatına göre düzenlenen göç politikaları uygulamamız büyük bir aymazlıktır. 

"Bana arkadaşını söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim" atasözünü hepimiz biliriz. 

Ben de diyorum ki: "Bana göç politikanı söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim."