Mukaddes çile

Enes (ra) şöyle demiştir: "Rasulullah (sav) buyurdu ki:

-Yemin ederim ki, Allah yolunda, kimsenin görmediği eziyetleri gördüm. Allah uğrunda, hiç kimsenin görmediği korkulara maruz bırakıldım. Öyle bir otuz gün ve gece geçirdim ki Bilal'in koltuğu altında sakladığı yiyecek dışında ne bende ne Bilâl'de bir canlının yiyebileceği bir şey vardı."

***

Abdullah'ın b. Cafer (ra) anlatıyor:

Ebu Talip ölünce Kureyş alçaklarından biri Peygamber Efendimize sataşıp üzerine toprak attı. Allah Rasulü evine döndü. Kızlarından biri hem ağlıyor hem de babasının yüzünden toprakları siliyordu. Allah Rasulü de şöyle diyordu:

-Kızcağızım ağlama. Muhakkak Allah babanı koruyor.

Bu hâdiseleri anlatan Allah Rasulü şöyle diyordu:

-Ebu Talib'in ölümüne dek Kureyş bana karşı hoşlanmadığım bir harekette bulunmamıştı. Onun vefatından sonra başladılar. (Beyhaki, El-Bidaye).

Menbitü'l-Ezdi şöyle demiştir:

Cahiliyet devrinde Peygamberi (sav) gördüm şöyle diyordu: "Ey insanlar, lâ ilahe illallah deyiniz ki bahtiyar olasınız". Davet ettiklerinden kimi üzerine toprak saçıyor, kimileri hakaret ediyorlardı. Nihayet gün yarı oldu. Karşıdan bir genç kız çıkageldi. Elinde su dolu tas vardı. Allah Rasulü yüzünü ve ellerini yıkadıktan sonra şöyle buyurdu:

-Kızcağızım babana zarar geleceğinden, zelil olacağından korkma.

Ben:

-Bu kız kimdir? diye sordum.

-Allah Rasulü'nün kızı Zeyneb dediler. (Tabarani).

Numan b. Beşir (ra) şöyle demiştir: "Sizler dilediğiniz nimetler içindesiniz değil mi? Allah'a yemin ederim ki Peygamberimizi görmüştüm, karnını doyuracak bir hurma bulamıyordu" (Tirmizi).

**

Ebu Hureyre (ra) anlatıyor: "(Bir gün) Peygamber Efendimizin yanına girdim. Oturarak namaz kılıyordu.

-Ya Rasulallah, oturduğun yerde namaz kılıyorsun, bir şeyin mi var? dedim.

-Açlık, ya Eba Hureyre, karşılığını verdi.

Ağladım, bunun üzerine:

-Ağlama, Eba Hureyre! Şüphe yok, mükafatını Allah'tan bekleyen dünya evindeki aç kimseye kıyamet günü ağır hesap sorulmaz" buyurdu" (ibn Asaki)

***

Ebu Hureyre (ra) şöyle demiştir: Peygamber Efendimizin Ehl-i Beyt'i üzerinden bir ay geçerdi, sonra bir ay daha geçerdi de ne ekmek, ne de (yemek) pişirmek için evlerinde ateş diye bir şey yanardı. Sordular:

-Ey Eba Hureyre, peki ne ile idame-i hayat ediyorlardı.

Ebu Hureyre:

-İki siyah hurma ve su ile. Ayrıca Ensar'dan komşuları vardı ki (Allah onlara bol bol hayır versin) kendilerine süt gönderirlerdi. (İmam Ahmed).

***

Hasan (ra) şöyle demiştir: "Peygamber (sav) bizzat insanlara yardım eder, izârını deri ile yamardı. Allah-u Teâla'ya kavuşuncaya kadar aralıksız üç gün hem sabah hem akşam yemeği yememiştir.

İbn-i Abbas (ra) diyor ki: "Peygamber (sav) ile aile efradı akşam birkaç gece aç yattıkları olurdu. Ekmekleri ekseriye arpa ekmeği di." (Tirmizi).

Enes (ra) diyor ki: "Bir gün Fatıma (ra) babasına, bir parça arpa ekmeği verdi. Allah Rasulü, Fatıma'ya: "Babanın üç günden beri yediği ilk yemektir" dedi. (İmam Ahmed).

İbn Büceyr (ra) anlatıyor: Bir gün Peygamber Efendimiz çok acıkmış, (yiyecek bir şey bulamadığından) bir taş alıp karnına koymuş, sonra şöyle buyurmuştu:

-Dikkat ediniz! Nice nefisler vardır ki, nimet içinde yüzerlerken kıyamet günü aç ve çıplak kalacaklar! İyi dinleyiniz! Nefislerine iyilik yapan pek çokları, gerçekte nefislerine ihanet etmektedirler. Kulak veriniz! Öz canlarını hakir gören bir çokları da aslında kendilerine iyilik yapmaktadırlar" (Et-Tergıb).

Hz. Aişe'nin (ra) toklukla alâkalı sözleri: "Peygamber'in (sav) vefatından sonra, bu ümmet arasında görülen ilk belâ tokluktur. Müslümanların karınları doyup bedenleri semizleşince gönülleri zayıflayıp nefsi arzuları azgınlaştı (Hayatutu's Sahabe'den).

İstikamet yolunda itidalle, aşkla, sabırla, ihlasla sevaba nail olabilenlere ne mutlu...