OKUYUCU KALEMİNDEN

Birazcık vicdanı olanlara...

Neden bu umursamazlık? Neden bu basiretsizlik? İçimizin yanması, gönlümüzün acıması için ille de ateşin kor halinde bizim ocağımızı mı vurması gerek? Ağlayan yavruların yüreklerindeki sızıyı, inleyen anaların gönüllerindeki bitmişliği neden hissedemiyoruz? Amerikan hapishanesi Ebu-Gureyb'den Iraklı Nur kardeşimizin yolladığı mektubu okudum az önce. Gönlümde saniye saniye yükselen sessiz çığlığı kabil olsa da yazabilsem mısralara...

Bir çaresizliğin yazısıdır belki bu yazı. Yorgun yüreğim Nur kardeşim ve onun gibiler için ağlasa da hiç bir şey yapamamazlığın ifadesidir belki. İçim acıyor şu an, gözyaşlarım içime akıyor. Keşke şimdi evde olsaydım, doyasıya ağlasaydım senin feryadın adına. Ama kimler duyar, kimler anlayabilir ki. Kimlere ulaşabilir senin, benim, bizim gözyaşlarımız...

Sen orada acılarla boğuşurken, eşinin gülü, yavrunun biricik anası olmaktan çıkıp kadınlığından utanır hale gelmişken. Sen "gelin bizi ve karnımızdaki p... öldürün" diye yalvarırken Müslüman kardeşlerine, biz hala kendi hayatımızda mutlulukları yaşayabiliyoruz. Sen yavrunun misk kokusunu özlerken, belki gözlerinin önünde kör bir kurşunla düşürülen cansız bedenini son bir kez kuşatamamışlığın acısı ve kini ile kavrulurken, yavrunun sımsıkı saran kollarını hatırlayıp sızlarken burnunun direkleri, yaşadıklarına olan çaresizliğin her geçen gün biraz daha boğarken seni, biz hala hiç bir şey yokmuş gibi okşayabiliyoruz yavrularımızı.

Binlerce günahsız yavru ana-babasından ayrı, boynu bükük ağlarken kaderine, Rabbine sığınmayı dahi öğrenememişken yürekleri, sadece umutsuz bir korkuyla bakabiliyorken düşmanının insanlığı unutmuş gözlerine, açlık, sefalet, kimsesizlik kuşatmışken onları çepeçevre, yarın aynı esareti biz de yaşayabiliriz diye bir an olsun aklımızdan geçirmeden çocuklarımız için yatırımlar yapabiliyoruz. Haykırmak istiyorum, sana bu acıları yaşatan silik vicdanlara... Haykırmak istiyorum, Tel-Aviv'de, Washington'da sefalarını süren ve hala insan haklarından bahsedebilen ama aslında insanlıklarını kaybetmiş olanlara...

"Baksana kim boynu bükük ağlayan? Kurtar o biçareyi Allah için, artık ölüm uykularından uyan!"

Gelin bu vahşetin karşısında, gelin bu kana susamış canilerin karşısında, şu an elimizle, dilimizle bir şey yapamıyorsak da gönlümüzle buğzedelim.

Gelin hiç olmazsa seher vakitleri duaya açılan ellerimizle, içten, gönlümüzün en temiz, en mazlum yerinden, gözyaşlarıyla yalvaralım Rabbimize. O sığınılacakların en yücesine. Merhametlilerin en merhametlisine...

Ya Rabbim! Kurtar kardeşlerimizi. Zalimin zulmüne dur de Allah'ım. Senden başka kim anlar ağlayan kadınları, yavruları... diyelim.

Gelin hiç olmazsa bir yürek devleti kuralım dualarımızla.

Kader BAYRAM