Atalarımız "ehem mühime tercih edilir" demişler. Yani çok önemli olan, önemli olanın, önüne geçer. Bu kaide ekonominin de temelidir. Ekonomide en faydalı, en doğru tercih, esastır. Esas bu. Ama gel gör ki, AKP iktidarı tam bunun tersini vaat etmiş ve onu yapmaya hazırlanıyor. Başka bir deyişle, eller Mersin'e giderken, AKP iktidarı tersine gitmeye karar vermiş.
AKP'nin seçim kampanyasında vaat ettiği en müşahhas proje, 15 bin kilometrelik duble yol projesi idi. Seçim döneminde üzerinde çok fazla durulmayan bu projeyi, şimdi masaya yatırmak şart olmuştur. Çünkü Türkiye'nin önceliği duble yol değildir. Saatte hızı 250 metreyi aşan trenlerin, her geçen gün arttığı bir dünyada, duble yola öncelik vermek, akıl kârı değildir. Bu nasıl bir mantık, anlamak mümkün değil ? AB'ye üye olmak için kapı kapı dolaşan, akla hayale gelmeyen tavizleri vermeye amade olduğunu açıklamaktan çekinmeyen bir hükümet, AB ülkelerinin ulaşım politikasına niçin bakmaz?
AB üyesi olan ve olmayan Avrupa ülkelerinin hepsinde ve dahası bütün dünyada, demiryolu tercih edilirken, AKP hükümetinin duble yola öncelik vermesi anlaşılır gibi değil. Dünyaya açılmak iddiasında olanlar, gerek hız, gerekse rahatlık bakımından uçaklarla yarışan hızlı trenleri, nasıl görmezler, nasıl bilmezler ? Bu işte bir bit yeniği olsa gerek. Bir bit yeniği varsa, o zamanla ortaya çıkar. Onun için bu iddiayı, bir kenara şimdilik bırakalım ve ulaşım politikamızdaki yanlışlığa, çarpıklığa dönelim.
Türkiye'de toplam kamyon sayısı Avrupa ülkelerindeki toplam kamyon sayısından daha fazla. Türkiye, dünyanın en büyük otobüs filosuna sahip bir ülke. Aynı zamanda en çok trafik kazası yapılan ülkeler sıralamasında ilk sırada yeralan Türkiye'de yolcu taşımacılığının yüzde 95'i yurtiçi yük taşımacılığının yüzde 85'i karayollarında yapılmaktadır. Bütün bunlar, ulaşım politikamızın yanlışlığını, çarpıklığını ortaya koyan göstergelerdir. Bu göstergelerden ibret almadan, "15 bin kilometrelik duble yol yapacağım" diyerek hava atmak, gerçekten çok komik kaçıyor.
Türkiye'de demiryolları uzun yıllardır ihmal edilmiştir. 1950 yılından beri bir kilometre demiryolu yapılmamıştır. Buna rağmen, utanmadan, sıkılmadan, Onuncu Yıl Marşı'nda geçen "demir ağlarla ördük yurdun dört bir yanını" dizelerini söylemeye devam ettik. Çok ayıp ! Evet, bu marşın söylendiği yıllarda yurdun dört bir yanı demir ağlarla örülmüştü. Peki, şimdi öyle mi? Ne gezer. Demiryolları bakımsız, onarımsız, çürümeye terkedilmiş bir durumda. Bir kurtarıcı bekliyor.
Halbuki demiryolu, Atatürk'ün çok önem verdiği konuların başında geliyordu. Bundan dolayı demiryollarını devletleştirmişti. Bir örnek vermek istiyorum. Atatürk, 15 Eylül 1925 tarihinde Trabzon halkına demiryolu sözü verir ve şöyle der: "Bu feyyaz, ahalisi zeki, müteşebbis, çalışkan olan Trabzonumuzu az zamanda demiryolları ile bağlanmış, güzel rıhtım limanlarla teçhiz edilmiş görmek, seçilmiş emelimdir". Aradan bunca zaman geçmesine rağmen, bir çok il gibi Trabzon da, demiryolu beklemektedir. İnsan sormadan edemiyor. Atatürk'ün sözünü ettiği "az zaman" hala dolmadı mı?
AKP'liler "projelerimiz hazır" diyorlar. En iddialı oldukları duble yol projesi böyle ise diğerlerini siz varın hesap edin. AKP hükümetini başkaları gibi baştan mahkum etmek istemiyoruz. Ama baştan şunu söylemek hakkımızdır, aslında görevimizdir. AKP hükümeti, kendisine iki yol seçti, ikisi de yanlıştır, çıkmaz sokaktır. Bu yollardan biri AB üyeliği, diğeri de IMF politikalarıdır. Eğer bunlardan dönmezse, hem kendine, hem de millete zarar verir.
Her iktidar doğru ve yanlış adımlar atabilir. Ama mühim olan istikametin ve hedefin doğru olmasıdır. AKP iktidarının yanlışlığı işte burada olduğu için, onu baştan uyarmamız gerekiyor. Alman komutan Mareşal Moltke şöyle der: "Yığınakta yapılan yanlış, seferin sonuna kadar telafi edilemez." Dileğimiz telafi edilemez yanlışların yapılmamasıdır.
