Osman ATEŞOĞLU

Kalemim; K/alemim, Ka/lemim, Kale/mim, Kalem/im?Kalemim; "Âlemin içinde parlak, gizlenmiş, sözsüz bir işaret."Kalemim; "Can vermekle canlanacaksak bu olsa gerek satırlarda can bulmak."Ne kadar siyah olsa da sayfalar, kalem ile güzelleşir, renklenir. Hayat bulur, hayatı buldurur. Aradığını isteğine, aramak isteyene! Dileğin olmasaydı istemek, istemek dilenmezdi.Ne kadar beyaz olsa da sayfalar, kalem ile çirkinleşir, matlaşır! Hayat durur, hayatı durdurur. Durduğunu isteğine, durmak isteyene!Usundan yola çıkarak, ruhun ara sokaklarından kalp merkezli eksen içerisinde; ek, sen isen biri kopartır seni! Uzay boşluğunda sonsuzluğu ararsın, sonsuzluğun en başında. Beyninin sadece bir et parçası olmadığını hafızan idrak ettirir, bir anda çarpan yıldırım misâli.Us, ruh ve kalp arasında, "Arasın da, bulamasın" dediğin olur! Senin dediğin olur mu sanırsın? Yanılırsın! Akıp giden kan, gelip-giden görünmeyen ama bilinen canlılara misâldir harfler. Ve sessiz canlılar can vererek parmak uçlarındaki dil başlar hemhâl olmaya, hasbihâl etmeye beyaz sayfalara doymaya.Tek-tek harfler heceleri, -dile kolay derler niceleri- sözleri, parmak izlerim kalemim eder! Karanlığı güneş nasıl aydınlatıyorsa, dil harfleri lem'i eder ve ne kadar parlak olsa da güneş, dönerken dünyayı karartır! İşte dil de dönerse seni siyahlaştırır. "Söz uçar yazı kalır" demişler. O an kalemim, mim olur. Dünya döner, dil döner sadece yazdıklarım mim'lenir. Kalbin muştular mühürleyerek sayfalara.Geçmişten mimlediklerini geleceğe mıhlarsın. Onlara kalemim, im olur. İşaret eder iz bırakır. Vücudun sözcüsüdür aslında kalemim. Yoksa beynimin beynimle olan sohbetini nerden bileceksin? Nerden bildireceksin çıkmaz sokaklarını, yalnız kuytularını, zifir karanlıklarını, gelmez şafaklarını?Kim bilecek; yanaklarından süzülen bir damlanın sadece ıslak bir veda olmadığını? Yoksa göz acı verir mi kendine? Bileydi! Bileydi eğer bileyerek kesmez idi acılarını. Bileydi acıyı... Aslında gözün haberi yok bir damlanın acısından, acımasından! Damla göze acırken; göz damladan habersiz, yaş gözden! Biri süzülmek ile mükellef, diğeri âzâd etmek ile. Mükellef olanın âzâd ettiğini sen hürriyetine kavuşturursun sayfalarla. Parmak uçlarının dili olan im ile.Yaşlar-yaşlar!Gelir-geçer ömür denen sermayenin maddi sayımıdır yaşlar. Bir de yaşlar dökülünce gözden her damla hayatın duvarından bir tuğla eksiltir. Her düşen tuğlayla gün-gün sevinirsin bir yaşım daha oldu diye. Sevinmek mi lâzım! Üzülmek mi?Bir gün daha seni, hayata mı uzaklaştırıyor; seviniyorsun yaşadım diye?Bir gün daha seni, sonsuza mı yaklaştırıyor; üzülüyorsun yaşarım diye?Yaşadın, yaşarsın, yaşarım.Benim yazarım kim?Aşikâr olanı saklayan, gizleneni şikâr eden Kalemim!İşte kalem, o benim kale/m.Saklı kalmış ne varsa içimde saklanıyorsa. Yusuf misâli kuyudaysa, Yunus gibi Yunus'daysa, İbrahim'ce ateşte, Azrail'ce ensemde, ecelce nefeste, ezelce ebedde; işte o benim. Benim ise kalemim!Bir kuşun kanadında, günahkârın günahında, mahkûmun zindanında, yalnızlığın rıhtımında, siyahın karasında, beyazın akında, demirin pasında, ölünün yasında, kim diye sorarsın ya; işte o benim. Benim ise kalemim!Sessizlikte ıslıkça, karar karardıkça, avazın çıktıkça, kalp attıkça, nefes aldıkça, soran oldukça, sorulmadıkça ve en çokta az oldukça; işte o benim. Benim ise kalemim!"Nûn! Yemin olsun kaleme ve satır satır yazdıklarına." (Kalem, 1).Beş yaşında el vurduğum camimizin rahlesindeki parmak izlerimden; Andımız'ı okuduğum ilkokul bahçesinden, yaşadığım 37 yaşıma ve ömrümün sonuna kadar; varlığım İslam varlığına; varlığım Türk varlığına armağan olsun.