Yaraydı! Yar ay'dı!

Ve hasret treni siren çığlıkları atmaya başlamıştı. Kalabalıkta bir çoğunluk! Yürekler gidenlere, gidenler yüreklilere selâm vermekte. Vuslat günü gelir elbet diyerek, hasretin üstüne kilit vurarak sessizce, kavuşma anını muştulamak istercesine sallanıyordu eller. Sallanır eller, sallanır mendiller!Uzunca bir yolculuğun ardından, iller arasından geçip, ellere varmak, gurbetle tanışmaktı yolculuğun adı. Tanışıklığı yeni değildi aslında. Alışık olduğu eski tanışık olduğu, zaman zaman ziyaretine gittiği giderken hiç geri çevrilmediği bir konaktı gurbet! Bir yaraydı hasret! İçinde sükûnet ikram edilen, bazen nefret sunulan kimi zaman kahkahaya buyrulan, acı ama gerçek bir misafirhane idi. Kimler katılmadı ki bu kervana? Kimler ziyaret etmedi ki bu hanı? Vee kimler tanışık olmadı ki bu hancı ile! Yolcu yolunda yolcusuyla güzel diyerek, düşüncelerini bölen bir anons oldu;"Yarım saat ihtiyaç molası."Hangi ihtiyaç bu yarım saatte giderilebilirdi ki? Sevdiği ardında bırakılan, uzanılan bir ele olan ihtiyaç. Bir omuza baş koyup usulca sessizliği dinlemekten kasıt olan ihtiyaç mı? Belli ki yine efkâr saatin gelmiş, bir sigarayı yakmanın, dünyayı karıştırmaktansa bir bardak çayı karıştırmanın hazzını almanın ihtiyacıydı bu sesleniş. Sen çayını karıştır bırak daha çok kafan karışmasın diyerek gülümseyerek ilerledi.Seslenerek garsona; "kardeş, bir bardak çay üç şekerli olsun mümkünse." "Hemen ağabey getiriyorum" dedi, garson. Ne kadar güzel değil mi? Gar son! Keşke benim de yolculuğumun sonu olan, hasretlere son verdiğim, kavuşma anı ile yaşadığım bu uzun yolculuğun adı olsa ve bana da seslenseler gar son! Son gar ve kavuşma anı diyerek gülümsedi. Çaylar içildi, sigaralar bitirildi ve yine uzun seyahate yolculuk kaldığı yerden devam ediyordu.Gözleri karanlık içerisindeki yola dikilmiş, ara sıra geçen araçların gidişlerine bakıyordu. Dalgınlıklar, düşünceler ve yorgunluk arasında göz kapakları bu yükü fazla kaldırmayacağını anladığından olsa gerek, bugünkü kazanca şükredip kepenkleri kapatmaya başlamıştı.Kılıç kınından, ok yayından, hançer bağrından çıkmış, kanayan yaraya tuz basılmıştı.Söylene söylene sessizce ve kimsesizce, yokluğa haykırarak, tekmeleyerek boşluğu ve hatta ezerek? Sıkarak yumruklarının içinde sakladığı, kanayan yüreğini gizleyerek ve hafifçe sendeleyerek yürümeye başladı. Kararsızım dedi. Karar sızımda! Sızılarım avuçlarımda, parmak uçlarımda. O, artık dünyanın bir ucunda, benim ise uçlarımda kaç dünya?Yalnızlığına kapıldığı, soğuk, karanlık kış gecelerinin birinde, gözlerini dikmiş boşluğa bıraktığı sigara dumanının ciğerlerindeki esaretini düşünüyordu. Bir anda camın buğusu takıldı gözlerine. Bir şeyler yazmaya niyetlendi ki niyeti hep buğulu gözlerle son bulmuştu. "Son" yazdı sadece camın üzerine ve aklına son dedi bu şehir, son dedi dilindeki esir. Sesini duyuyor ama gözlerine bakamıyorum. Hayaline koşuyor nedense sana sarılamıyorum.Varlığına hasret gönlüm yokluğunla sarmaş dolaş!Sigaranın narin yaprağı gibi yanmaya hazır ateşini bekliyordu. Bir kıvılcım yeterdi alevlendirmeye. Bir duman çekilip efkâr sigarasından, bir de ciğerlere vuran o sonsuz acıdan sonra boşluğa bırakmaktı her şeyi. Boştu, boşluktaydı. Ne yana gideceğini bilmeden. Yanları acıyordu hissettirmeden, kimseye söylemeden acıyan yanlarını.Bir yanım senBir yanım sonsuzluğumDüşersem yanlarımaNamerdim!