Adem (a.s.) ile başlayan dünya sürgünümüz devam ediyor. Bir de çiçekler olmasaydı, ağaçlar baharlarda yeşerip güzel entarilerine bürünmeseydi, ya cennettekilerin misali ırmaklar, çağlayanlar olmasaydı halimiz nice olurdu? Fakat şöyle bir sokağa çıkıyorsunuz çınarlar, ceviz ağaçları, dut ağaçları yeşermiş, dallara neş'e, dallara mutluluk gelmiş ister istemez size de sirayet ediyor dalların neşesi ve cenneti hatırlıyorsunuz. Evet, dünyada sürgündeyiz, ancak güzel davranışlar ve Allah'ı anmak, Kur'an-ı Kerim tilavet etmek, hadis-i şerifleri okumak ve Allah'ı hatırlatan yüzlere bakmak, ilim ve irfan sahibi olmaya çalışmak kısacası Allah için yaşamak bizlere sürgünde oluşumuzu ve bunun verdiği üzüntüyü unutturuyor.Ağaçlar, çiçekler, nehirler olmasaydı dünyada yaşamak çok zor olurdu diye düşünüyoruz. Bilmiyorum, belki ona da alışırdık, ancak insan güzel manzaralar görünce herhalde cennet dedikleri yer böyle bir yer olmalı diye düşünüyor.Sürgündeki günlerimizi nasıl değerlendirmeli? Allah'ı (c.c.) ve Resulüllah'ı (s.a.v.) tanımaya çalışmak ve Onları can-ı gönülden sevmek sürgündeki günleri değerlendirmenin en güzel yolu olsa gerek."Her kim Allah'a ve O'nun peygamberine itaat ederse, Allah onları içlerinde sonsuza dek oturmak üzere, altından ırmaklar akan cennetlere koyacaktır. İşte büyük kurtuluş budur." (Nisa, 13). İşte müjdelenen bu büyük kurtuluş için müminler birbirlerine güzel davranmalı, birbirinin kusurlarını araştırıp dedikodu malzemesi yapmamalı. Hepimiz elinden ve dilinden emin olunan müminler olmalıyız. Bunun için bilinçli bir çaba sarf etmeliyiz, bu da ancak Tasavvufun güzel yollarında sabırla yürümekle olabilir, ne dersiniz?
