Tevazu

İnsanoğlu yaşadığı sürece neler nelerle karşılaşıyor. Bazı zamanlar ne kadar alçalabileceğini fark ediyor, o zaman nefsine kızıyor, onu azarlıyor. Bazen de öyle bir halle halleniyor ki; kendisini tebrik ediyor.İşte insan ne kadar alçalabileceğinin farkına vardığında ne kadar yükselebileceğinin de farkına varıyor.İnsan hata yapıyor, hata yaptığını anladığı zaman başkalarının da hata yapabileceğini kabul ediyor ve affetmesini öğreniyor. Hata yapan ve bu konuda tefekkür eden insan başkalarına karşı tevazu ehli olması gerektiğini de öğreniyor. Prof. Dr. Haydar Baş Bey diyor ki: "Tevazu, hakikati yüce bilmek ve ona değer vermekten, kendini Hakk'ın hizmetkârı olarak varsaymaktan kaynaklanır." (İman ve İnsan, Tevazu bahsi). Tevazu aynı zamanda insanın Rabbi karşısında fakirliğini ve acizliğini bilmesinden de kaynaklanmaktadır. Esasen insan Rabbi karşısında gerçekten fakir ve aciz bir varlıktır. Bu nedenle O'na karşı tevazu sahibi olur. İnsanın diğer insanlara karşı tevazu sahibi oluşu ise ondaki yüce duygulardan, Rabbini bilmesinden kaynaklanır.Resulüllah Efendimiz (s.a.v.) buyuruyorlar Ki: "Zillete düşmeyecek şekilde tevazu gösteren, meşru kazancını meşru yola sarf eden, düşkünlere acıyan, fakir ve hikmet ehli ile düşüp kalkan kimseye müjdeler olsun" (Begavi ve Taberani).Bir gün Efendimiz (s.a.v.): "Ne oluyor sizin üzerinizde ibadet zevkini göremiyorum" buyurdu. Ashab-ı kiram: "O nedir?" diye sorduklarında, Resul-i Ekrem: "Tevazu, alçakgönüllülüktür" dedi. Gururdan arınmış, alçak gönüllü insanları ne çok severiz değil mi sevgili okuyucular?  Allah (c.c.) bizleri de gerçek alçakgönüllülerden eylesin. Çünkü biliyoruz ki kalbinde hardal tanesi kadar kibir olan cennetin kokusunu alamayacak. Kibir ile iman aynı kalpte barınmıyor!..