Ah şu hukuk!

Vatandaş olarak ülke gündemini, daha doğrusu siyasilerin gündemini hayretle izliyorum. Bazen kızgınlıktan koltukları yumrukluyorum, bazen de gülmekten boğuluyorum. Mecliste öyle diyaloglara şahit oluyoruz ki, Kemal Sunal filmlerini aratmıyor. Yaklaşık on beş gündür haber bültenleri meclisin hummalı çalışmasını anlatıyor. Son dakika olarak şu madde geçti, şu madde takıldı. Vekillerin halleri bir dram olarak yansıtılıyor millete. Bir tarafta uykusuzluktan ağzını olabildiğince açarak esneyen, diğer tarafta uyuyan, bir diğer tarafta gözleri uykusuzluktan şişmiş, yürümeye mecali kalmamış milletvekilleri?Bu ülkeyi bilmeyen, bu milletin yaşadığı olumsuzluklardan haberi olmayan bir insanı getirip bu filmi izletseniz, "Devleti için, milleti için böylesine çalışan insanları hiçbir yerde görmedim. Bunlara üstün hizmet madalyası verilmesi lazım" derdi herhalde? Ya birde gerçekleri öğrenseydi ne derdi!!!Evet, hukuk dedik. Türkiye Cumhuriyeti bir hukuk devleti ve bu ülkede yaşayan herkesin can ve mal güvenliği anayasaca koruma altına alınmış. Bunu hepimiz biliyoruz. Diğer taraftan devlet, Anayasa ile çelişiyor. Nasıl mı?Devlet İstatistik Kurumu bu ülke için fakirlik sınırını 2800 TL açıklıyor, yoksulluk sınırını da 880 TL olarak beyan ediyor.Kim diyor bunu? Devletin önemli bir kurumu. Devletin diğer bir kurumu da asgari ücreti 680 TL olarak belirliyor ve çalışan kesimin büyük bir kısmı bu rakamla ücretlendiriliyor.Şimdi, fakirliği geçelim, yoksulluk ne demek? Yoksulluk; bir insanın yeme, içme, giyinme, barınma gibi temel ihtiyaçlarını karşılayamaması durumuna deniyor. Yani devlete göre 880 TL'nin altında geliri olanlar her an ölüm tehlikesi ile karşı karşıya. Haliyle vatandaş olarak aklıma şu soru geliyor; Devlet benim ölmemi mi istiyor? Bir tarafta yoksulluk sınırı, diğer tarafta asgari ücret miktarı. Sizce bu uygulama Anayasa'ya uygun mu?Hani o yorgunluktan bitap düşmüş vekillerimiz bu orantısızlıkları mı gidermek için çalışıyorlar? El cevap; Hayır.İşsizlik almış başını gidiyor. Patronlar ha bire kriz faturasını çalışanına ödetiyor. İşten çıkarıyor. Vatandaş çaresiz. Bari tazminatımı ver, diyor. Hatta yakinen tanıdığın birisi şunları anlatıyor; Çalıştığımız firma altı yüz kadar arkadaşın işine son verdi. Çalışanlarla yaptıkları toplantıda; Ekonomik şartlardan ötürü bu işten çıkarmaları yaptıklarını anlattılar. Çalışanlar, tazminat haklarını sorunca, evet, tazminat hakkınız var. Ama hak verilmez, alınır. Herkes hakkını mahkemede arasın. İşte basit bir örnek. Bu tip işverenler çok iyi biliyorlar ki, bu tür davalar en az bir ila iki yıl sürer. Bu gün vermektense iki yıl bu parayı işletir, ondan sonra veririm. Bu insanlar işsiz kalmış, ev geçindiriyormuş kimin umurunda.Adliyelerde bekleyen yüz binlerce bu tip ve diğer hukuki işlemlerle ilgili dava dosyaları hâkim ne yapsın, savcı ne yapsın. Peki, vekiller bu olumsuzlukları düzeltmek için mi bitap düşüyorlar? Yok, yok. Eğer iktidar ve meclis, milletin sorunlarını çözmek, yaşam kalitesini arttırmak için yorgun düşselerdi bizler de aferin der, dua ederdik. Ama onlar halkın sorunlarını değil, şunun yapısını, bunun kapatılmasının zorlaşmasını, diğerinin bilmem neyini vs. vs. konularla uğraşıyorlar?Allah aşkına! Kendini milletin hizmetine adayan, milletin sorunlarını çözmek için her güçlüğe, her dayatmaya karşı koyan bir iktidarın önünde kim durabilir! Böyle bir iktidara hangi güç muhtıra verebilir! Böyle bir iktidarı kim eleştirebilir! Sen, devlet baba olmuşsan sana, kim isyan edebilir!