Ekonomiyi iyi gösterme gayreti

Hükümet yanlısı yazarlar, hükümetin başarısız olduğu alanlardan gözleri ekonomiye çevirmeye ve ekonomide olumlu gelişme bulup göstermeye gayret ediyorlar. Satılan lüks arabaların ve villâların sayısını veriyor, zenginlerin servetlerini katladığını ifade ediyorlar. Bir başka deyişle, toplumun bir kesiminin malını-mülkünü, refahını, mutluluğunu, zevk ü sefasını sergiliyor, büyük çoğunluğun yoksulluğunu, açlığını, perişanlığını gizliyorlar. Daha doğrusu gündeme getirmiyorlar. Bu yolla toplumu aldatacaklarını zannediyorlar. Yoksulluğu yaşayan, açlığı çeken insanlar aldatılabilir mi? Aldananlar, çoğunluğun halinden ahvalinden habersiz olan mutlu bir azınlıktır. Onlar da, toplumun genelini temsil etmezler.
Aslında liberaller, sosyal olaylara doğru bakmaya çalışsalar bile bakamazlar. Çünkü yaklaşım tarzları temelden yanlıştır. Onlar, ekonomik sorunları, diğer sosyal sorunlardan ayrı ve bağımsız ele alırlar. Böyle davrandıkları için de, bir tarafı yaparken, başka bir tarafı yıkarlar. Dolayısıyla liberaller, iki ayrı sosyal soruna değil, iki ayrı ekonomik soruna bile, birlikte çözüm getiremezler. Başkalarını bir kenara bırakalım, yalnızca bu çözümsüzlük ve çelişki dahi liberalizmin uyduruk bir sistem olduğunu göstermesi bakımından yeterlidir.
Söz konusu yazarların anlatmaya çalıştığı gibi ekonomimiz gerçekten iyiye mi gidiyor? Bunu ifade etmeden önce, Türkiye ekonomisinin en bariz özelliğini söylemeden geçmeyelim. O da şudur: Ekonomimiz, her şey iyi görünürken patlak verir. 2001 krizi böyle olmadı mı? Kriz patlamadan bir gün önce, anlı şanlı ekonomistler, işadamları ve politikacılar, ekonominin iyiliğinden söz ediyordu. Şimdi de durum aynıdır. Atalarımız, “taşıma suyla değirmen dönmez” demişler. Maalesef, hükümetimiz bunu yapmaya çalışıyor, yani sıcak parayla ekonominin çarklarını çevirmeye uğraşıyor. Dışarıdan para gelecek, ekonomide tıkır tıkır işleyecek, anlayış bu. Ya para gelmezse… İşte, o zaman hapı yuttuk.  Gerçi geldiğinde de hapı yutuyoruz, ama gün kurtarılmış oluyor. Bu yöntemle günü kurtarmak ise, orta vadede boyunduruk altına girmek, daha büyük sorunlarla karşı karşıya kalmak demektir.
Türkiye’nin yaşadığı ekonomik krizler incelendiğinde şu gerçekle karşılaşırız. Krizlerimizin ana sebebi döviz açığıdır. Peki, sürekli döviz açığı veriyor muyuz? Veriyoruz, o halde kriz, her zaman eşikte hazırdır. Unutmayalım ki, ekonominin kanunları acımasızdır, kimsenin gözünün yaşına veya kabadayılığına bakmaz, hükmünü icra eder.
Yabancı basında zaman zaman Türkiye’nin ekonomisini öven yazılar çıkıyor. Bunlara bakıp aldanmak, övgülerle neyin amaçlandığını görmemek, büyük bir gaflettir. Çok kere böyle övgüler, ülkeleri tuzağa çekmek için maksatlı olarak yapılır. Hatırlayalım, 1997 yılında ‘Asya krizi’ çıkmadan önce, yabancı basında Asya ülkeleri ‘Asya Kaplanları’ denilerek övülüyor, yere göğü sığdırılmıyordu. Küresel tefeciler, “haydi aslanım, kaplanım, bak ne güzel büyüyorsun” diyerek,  kalkınmak isteyen ülkelerin sırtını sıvazlar, kredi ile kendine bağlar, sonra da suyunu keser.
Martin Wolf,  Asya krizi hakkında şu tespitte bulunur: “Doğu Asyalıların affedilmez hatası, çok fazla liberalleşmek ve bunu basiretsizce yapmak olmuştur.”  Ne yazık ki, hükümetimiz liberalleşme konusunda Asya ülkelerini geride bırakacak uygulamalara imza atmaktadır. “Liberalleşme adı altında ülkelerin satıldığını” ileri süren Greg Plast şöyle diyor: “Sınırlarınızı açarsanız, herhangi bir şey üretmeyecek hale ekonominizi getirirseniz, o zaman size istediklerini yaptırırlar.” Kim yaptırır? Tabii ki, üreten ve para satan küresel tefeciler. Küresel tefecilerin nihai amacı, insanları aç bırakıp, kendine bağlı kılmaktır. Şeytan ruhlu bu şahsiyetler diyor ki: “Aç kalan kişiler, önce inançlarını yerler.” Bu düşünceden hareket ederek insanları aç bırakmaya ve inançlarını yedirmeye, yani terk ettirmeye zorluyorlar.  İnançlarını yedirmek istedikleri milletlerin başında da hiç şüphesiz Müslümanlar gelmektedir. O bakımdan,  Müslümanlar olarak ekonomiyi önemsememiz, insanlığı yoksulluktan, açlıktan, sömürülmekten kurtaracak olan ‘Milli Ekonomi Modeli’ne sarılmamız hayati bir zarurettir.