En ehven tabirle şerefsizliktir

Müslüman'ın namusunu diline dolamak, en ehven tabirle şerefsizliktir.

Hatta, Müslüman olmasına da gerek yok.

Bir insanın namusunu dile dolamak da şerefsizliktir.

Müslüman belli değerler için yaşar.

Bunlar;

Dindir,

Vatandır,

Namustur.

Sıralama sadece yazıya dökmek içindir.

Bu üç değerden hiçbiri diğerinden "daha az" değerli değildir.

Ecdadımız bu değerler için can vermiştir.

Soyu sıkıntılı olanlar bilmeyebilir.

Bir insanın fikirlerini beğenmeme hakkına herkes sahiptir.

Düşüncelerini,

Duruşunu,

Bakışını,

Kostümünü,

Saçını-sakalını-bıyığını beğenmeyebilirsiniz.

Onları eleştirir, yerden yere de vurabilirsiniz.

Ama, ne kadar düşman olsanız bile, o insanın namusunu kendi namusunuzu koruyup kolladığınız gibi koruyup kollamak zorundasınız.

Herhangi bir şahsın namusuna reva gördüğünüz muamele, aynı muamelenin, yarın bir gün, kendi namusunuza gösterilince sesinizin çıkmayacağı anlamına gelir.

Yani; "başkasına yaptığım bana da yapılabilir" demek istiyorsunuz bu tavrınızla.

Ama siz ne olursanız olun, başkası sizin gibi olmaz, olmak zorunda da değildir.

Hele hele Müslüman asla ve kat'a başkasının namusuna dil uzatma şerefsizliğini kabul edemez.

İslam tarihi boyunca hiçbir Müslüman can düşmanının bile namusunu diline dolamamıştır, intikam almak için onu tek çıkar yol olarak görmemiştir.

Aksine, onu korumuş, kollamıştır.

Kendi namusundan ayırt etmemiştir.

Müslüman olmanın,

İnsan olmanın,

İnsanî değerlere sahip çıkmanın olmazsa olmazı budur.

Ve İslam dininde her türlü hak helal edilmekle beraber, namusa taalluk eden hak helal edilemez.

Dinimizde namus konusunda "helallik" veren, deyyus kabul edilmiştir.

Müslüman'ın en hassas olduğu, olması gerektiği namusa dil uzatmak da en ehven tabirle deyyusluktur.

Şu da unutulmamalıdır ki, bir milletin varlığının teminatı olan, yukarıda saydığım değerlerinden herhangi birini ihmal eden, diğerlerini muhafaza edemez.

Dinden taviz veren,

Vatandan da taviz verir.

Dinden ve vatandan taviz veren namustan da taviz verir.

Tarih bunun misalleriyle doludur.

Ne kadar yanılmayı isterdim ama, korkarım ki biz millet olarak;

Önce dinden tavize zorlandık.

Verip vermediğimizi muhasebe edelim.

Sonra vatandan taviz vermeye zorlandık.

Verip vermediğimizi muhasebe edelim.

İş namus konusuna geldi.

Şu garipliğe, ya da küstahlığa, hatta şerefsizliğe bakın ki;

Milletin dinî ve millî hassasiyetini törpüleyenler, karşılarında tek engel gördüklerinin namuslarını dillerine dolamaya çalışıyorlar.

Bu ne iğrençliktir.

Bu ne şerefsizliktir.

Bu deyyusluktur.

Bunu hayvan bile yapamaz.

Bu halet-i ruhiye içinde olanların, Ebu Gureyp'te, Samarra'da, Müslüman kadınların ırzına geçen şerefsizlerden hiçbir farkı yoktur.

Yine söylüyorum.

Bir insanı beğenmeyebilirsiniz.

Fikirlerini eleştirme hakkınız var.

Ama, acziyyet ve suçlu psikozu ile o insanın namusuna dil uzatamazsınız.

Hele de o sizin namusunuza kendi namusu gibi saygı duyduğu, onu mukaddes kabul ettiği halde siz aksini yapıyorsanız, kanınızda ciddi katkı maddeleri var demektir. Ya da "neseb-i gayr-i sahih" sınıfından olduğunuzu ilan ediyorsunuz bu hareketinizle.

Alemlere rahmet Hz. Muhammed'in (as) Veda Hutbesi'nde buyurduğu gibi: "Ey insanlar! Bugünleriniz nasıl mukaddes bir gün ise, bu aylarınız nasıl mukaddes bir ay ise, bu şehriniz (Mekke) nasıl mübarek bir şehir ise, canlarınız, mallarınız ve namuslarınız da öyle mukaddestir."

Hz. Muhammed'e (as) iman konusunda ikilem içinde olmayan her Müslüman bu "kutsiyete" azami derecede ihtimam gösterir zaten.

Sıkıntının bir sebebi de O yüce Peygamber'e (as) iman edip etmemekten kaynaklanıyor zaten.