Tasavvufi neşeyi bulabilmek için tasavvufu özünde yaşayan insanlar ile hemhal olmak gerektiğini söylerler. Yani nasıl bir gül fidanı yetiştirmek için ona bakan, "nazar eden", sulayan, çapalayan bir bahçevana ihtiyaç varsa... Diğer güllerin gül fidanı üzerindeki nazarı bile ne kadar önemlidir.O bahçenin kuralları vardır. O bahçenin sırları vardır:"Gönül ayinesin sufi/ Eğer kılar isen safi..."Gül gül olduğundan beri bir öğrenme sürecinin içindedir. Eğer bildikleriyle amel ederse Allah ona bilmediklerini öğretir. Gülü diğer güllere bağlayan bir "tılsım" vardır. Tılsımın sırrı ise aynı bahçevanın elinde yetişmektir. Hani görünüşte farklıdırlar. Fakat özlerinde aynı gönüle bağlanmış olmanın verdiği bir benzerlik, bir aşinalık söz konusudur. Ve gül, gül olduğundan beri bahçevanına bir hayranlık duyar. Çünkü o ötelerin ikliminde soluklanmaktadır, çünkü o ruhuyla alemleri seyretmektedir. Bakışından anlarsınız.Ne kadar isteseniz diliniz gönlünüzün önüne geçemez. Yani ne anladıysanız onu anlatabilirsiniz. Neyi henüz anlayamadığınıza gelince, hemen her zaman anlayabildiklerinizin fevkindedir. Yalnız bir durağa gelince artık sevginin gücüyle davranmanız gerektiğini anlarsınız, farkedersiniz. İmtihanlar sizin fanilik şuurunuza dokunmuştur belki.Kendisinden nasihat isteyen sahabesine Rasulullah (SAV), "Hiddetlenme" der ve bunu üç kez tekrarlar. Öfke anında kendine sahip olabilmek belki de tasavvufta ilk adımdır.Tasavvuf Rasulullahın (SAV) sünnetini uygulamaktır, O'ndan ayrı bir şey değildir. Hatta insan sabretmeyi ve şükretmeyi "seyrederken" öğrenir. Daha doğrusu ona öğretilir, bir iç disiplinin parçası olarak...İmtihanlar silsilesiyle ilerlerken salik artık imtihanları sevmeye başlar. Çünkü herbirinden sonra bir şey öğrenir. Ve öğrendikleri ona haz verir. Çünkü öğrenilenler onu "farklı" kılmaktadır. Ona çilesiz kazanılamayacak güzellikler kazandırmaktadır. İlmin kendini bilmek olduğunu işte insan o zaman anlamaktadır, seyrederken.Bir dua ile bitirelim:Allahım tasavvuf konusunda bizleri taklitçilikten kurtarıp 'aşık-ı sadık' olabilmeyi nasib eyle.
