İnsan olma sancısı

İnsan olmanın sancıları devam ediyor. Her bir insan bu sancıyı yaşıyor ama öyle ama böyle. Bir yazıyı ortaya çıkarmak bile bir tür sancı yaşamayı gerektirebiliyor. Çok sancılanarak yazılan yazılar belki de en çok beğenilenler oluyor.Deprem ile depresyon kelimeleri arasında bir benzerlik var. Hem depremde hem depresyonda insan bir tür sarsıntı geçiriyor ve deyim yerindeyse alt üst oluyor. Deprem fiziki bir olay ancak sonuçları itibarı ile depresyona, kedere ve çöküntüye neden olabiliyor. Bir düşünelim: vatandaşlarımız birkaç dakika içersinde evlerini, ailelerini, çocuklarını kaybettiler bu ruh sağlığı iyi olan bir insanın bile zorlukla kabullenebileceği belki de kabullenmeyeceği bir durum. Yakınların kaybı çöküntüye neden olmaktadır.Bu dünyadan şu ya da bu şekilde göçeceğiz, insan bilmelidir ki er ya da geç kendisi de ölecek. Tabii bu şekilde gerçekleşen bir ayrılık birçok hüznü de beraberinde getirecektir. Kolay değil insanlarımız, özellikle henüz çadıra ulaşamamış olanlar yıkıntıların arasında ateş yakıp ısınmaya çalışıyorlar, bir yandan kar yağıyor bir yandan soğuk vuruyor. Şu an deprem bölgesi tam anlamıyla bir sancıyı yaşıyor. Şu söz ne kadar doğru: "Ateş düştüğü yeri yakar." Tarih boyunca doğal afetler, depremler, sel felaketleri insanoğlunun zorlanmasına, kederlenmesine, gözyaşı dökmesine neden olmuştur. Doğal afetler bizler için bir uyarı niteliği taşımayı sürdürüyor.Depremler yalnız depremi yaşayanlar için değil bizler için de ilahi bir uyarıdır diye düşünüyoruz. Rabbimizin yasakladıklarından kaçınmak için, emrettiklerini daha bir titizlikle gerçekleştirelim diye ne dersiniz?Daim şükür halini korumak, yalnızca Rabbimize kul olduğumuz için sevinmek, Ondan gelene "Baş üstüne, hoş geldi, sefa geldi" diyebilmek zor fakat doğru olandır.