Milletin kuvveti

İnsan, hayatta olduğu sürece ne olursa olsun umudunu yitirmemelidir. Ölüm hariç, her şeyin bir çaresi vardır.

Her şeyden önce, insanın kendini çaresiz hissetmesi, aşılması gereken en büyük engeldir.

Bugünün en güncel meselelerinden biri olan orman yangınlarına bakacak olursak...

Toplumun her kesiminden - ister sokaktaki vatandaş, ister gençler - yangın kelimesi geçtiğinde herkesin dilinden şu cümle dökülüyor:

"Abi, ormanları yaktılar."

Dikkat edin; kimse "yandı" demiyor, "yaktılar" diyor.

İşte burası çok önemli.

"Orman yandı" ile "Ormanı yaktılar" demek arasında çok büyük bir fark var.

Bu fark, bir tesadüf değil; bir bilinç farkıdır.

Depremden sonra karşılaştığımız en büyük felaketlerden biri, orman yangınlarıdır.

Bu yangınlarda sadece ağaçlar, çiçekler, çalılar, otlar değil; o ormanlarda yaşayan tüm canlılar da yanmadı - yakıldı.

Yani bu bir doğal afet değil; bu bir katliamdır.

Peki, bize düşen görev nedir?

Millet olarak, bu küllerin içinden yeniden doğmalıyız.

Önce kalbimizde umuda yer açacağız.

Sonra maneviyatımıza sımsıkı sarılacağız.

Ve her duamızla birlikte, toprağa bir fidan dikeceğiz.

Çünkü eğer bunu yapmazsak, bu ormanları yakanlar yarın bizi de, geleceğimizi de yakar.

Yüreği yanan her bir birey, bu farkındalığa sahip olursa, doğru yolda ilk adımı atmış olur.

Ölüyle ölünmez!

Millet, artık kuvvetini toplamalı.

Birbirimize sahip çıkma zamanı geldi.

Bugün vatandaş, "Ormanı yaktılar" diyorsa…

Kim bilir, yarın içtiğimiz sudan bile şüphe etmeyeceğimiz ne malum?

Öyleyse hepimiz, kendimizi sorgulamalı, gücümüzü bir araya getirmeliyiz.

"Bu vatan bizimdir ve bizim kalacak" diyerek, en sade ve net şekilde safımızı belli etmeliyiz.

Bırakalım küskünlükleri, dargınlıkları…

Kol kola girelim,

ve görelim bakalım:

"Milletin kuvvetini!"