Nimete şükretmek belaya sabretmek

Kul bir arayıştadır. Ne arayışında? Hakk'ı arayışta, Allah'ı arayışta. Doğduğumuz andan itibaren arayıştayız. Dikkat edin her çocuk doğduğu zaman ağlar. Hiç bir çocuk doğarken gülmez. Amel-i salih sahibi olan da, dünyayı terk ederken güler. Allah! Allah! Biri gelirken ağlıyor, biri giderken gülüyor. Ağlayan, "Eyvaaah! Ben bir esarethaneye düştüm. Oysa ben o padişahın sarayından gelip, bak nereye girdim. Eyvah!" bunu demek istiyor.Çocuğun kalbî bağları, irade ve nefsiyle Allah'tan uzak olmadığı için dikkat ederseniz her an bir koşuş halindedir. Çocuk ayaklarıyla koşmuyor, gönlüyle koşuyor. Rabbi ile dünya arasına masiva girmediği için hep O'na doğru koşar. Sevinçlidir. Hiç bir insanın sevinci, mutluluğu, çocukluk yaşındaki kadar olmaz. Çünkü o, kalbî boyutta henüz Allah'tan kopmamıştır. Araya dünya sevgisi, dünya muhabbeti, mal, servet, mevki, şöhret hırsı girmemiş, Allah'tan onu tam koparmamıştır. O yine O'na sevdalıdır. İşin farkında değildir. Onun için çok mutludur. Hepimizde bir özlem; "Ah! Bir çocuk olabilsem." Onun için evliya-i kiram hazretlerinin hali çocuk halidir. Çocuk gibidir onlar.Seni kul olarak yarattığı için de o Yüce Rabb, seni denemek istiyor. Yarattığı zaman bize sordu: "Ben sizin Rabbiniz değil miyim?" Biz de; "Evet, Rabbimizsin" dedik. "Şimdi beni görüyorsunuz. Müşahede ediyorsunuz. İnkarınız mümkün değil. Sizi dünya denilen yere göndereceğim. Asıl orada 'Sen benim Rabbimsin' diyeceksin ki kıymeti olsun." Şimdi bizi burada, bu alemde Cenab-ı Hak deniyor. Neyle deniyor? Hayırlarla deniyor. Servet veriyor, sıhhat veriyor, mevki veriyor, rütbe veriyor. Bazen hastalık veriyor, çile veriyor, meşakkat veriyor, fakirlik veriyor, sıkıntı veriyor. Hepsi de deneme içindir. Kula burada düşen iki husus var. Bütün bu hayırlar karşısında şükredip; "Sen ne güzelsin ey Rabbim. Ne kadar iyisin, lütufkarsın" der. Nimetle değil de Rabbi onu farklı yoldan denedi. Çile verdi, fakirlik verdi, hastalık verdi. Orada da ne yapacak? Sabredecek. "Niye beni böyle deniyorsun?" deme hakkımız yok. Hangisi hakkımızda hayırlıdır, onu biz bilemeyiz.