Öğrendiğimizi sandıklarımız

Tasavvuf insanın kendinden başlayıp yine kendine vardığı bir yolculuk olarak düşünülebilir. Yani tasavvufun içinde olan her insan onu kendi algıladığı yönüyle tanımlayabilir. Zaten belki de böyle olması beklenir. "Her insanın kalbinden Allah'a bir yol gider" hadisini de düşünürsek...Peki kendinden başlayıp yine kendine varmak ne demektir? Bunu da ancak kendi görgümüz ve kemalimiz kadar anlayabiliriz, anlatabiliriz. Kendimizi algılayışımızda bir değişiklik olur. Mesela önceleri başkalarında kusur bulma ve bu yolla benliğimizi tatmin etme -o kusur bende yok, cümlesine sığınarak-alışkanlığımız varken değişmek... "O kusurun başka bir türü de ben de var. Hem ben de öyle hatalar var ki; kimseyi kendimden küçük görmeye hakkım yok" düşüncesinde olmak. Hataları için başkalarını ayıplamak değil fakat merhametinden ve emr-i bil maruf'un gereğinden dolayı uyarmak.Bazı şeylerin göründüğü gibi olmayabileceğini farketmek, algılarımızın ihtiyaçlarımıza göre değişiklik arzedebileceğini yaşayarak öğrenmek. Hakikatin marifetullahtan önce gelen bizim şu anki algılarımızdan farklı olabilecek yegane gerçeklik olduğunu bilmek. Her ne kadar henüz "Hakikat"e eremesek de bu bilginin bizde saklı olması. Ne kadar öğrensek bilmediklerimizin bildiklerimizden fazla olduğunu, hikmetin ibadet ehline verildiğini ve bazan bir şeyleri öğrenmek için soru sormak yerine bir gün o bilginin bize bir şekilde ulaşacağını bilmek, ümit etmek, bunun için elimizden geleni yapmak.Soru sormayalım demiyoruz fakat bizim cevabı merak ettiğimizi bilen çok güçlü bir iradenin, Külli İrade'nin varlığını biliyoruz ya...Kendimizden başlayıp yine kendimize varırken işte böyle değişik duraklardan geçebiliyoruz. Tasavvufu iyi yönde değişim ve gelişim olarak da tanımlayabileceğimizi farkedebiliyoruz. Tabii yine kendimizde olup bitiyor herşey... Allah bizlere önce kendimizi tanıyabilmeyi nasib eylesin. Dua edelim de ariflerle karşılaştırsın, dua edelim de onların haliyle hallendirsin.