Vehbîlik ridâsı

Doldurmak her nefesi anlamlı his ve düşüncelerle... Yürümek dosdoğru, elif gibi kıvrılmadan... Akmak berrak bir ırmak gibi bulanmadan.... Söylemek, hesapsız ve mutlak iyilik umarak... Çabalamak, O'nu anmaya, O'nun adını yüceltmeye ve O'nu razı etmeye, çabalamak...Bir vakitten bir vakite akıp giden bir nehir gibi hayat... Zaman zaman coşan, bazen durulan, bazen suyu azalan ya da çoğalan nehirler gibi... Tek ve mutlak olan; şartlar, zaman ve zemin ne olursa olsun, berrak ve saf olma hususiyetini sürekli koruma zarureti... İnanan ve insanlığın temel prensiplerinden ayrılmadan daimi gelişme gayreti... Hiç bıkmadan, usanmadan...Yaşanılan her anın Mevla'nın en yüce katından ihsan edilen büyük bir ikram olduğu düşüncesiyle hayatı büyük bir ısrarla dikkatli, ince ve derinliğine yaşamak, bunun bereketini tüm tezahürlerde seyretmek... Kendi çabamız, çalışmamız, tabir yerinde ise hayır kapılarını sürekli tıklatmamız, kesbîlik bedenini vehbîlik ridâsıyla bürüyecektir... Rahmet yağmuru, kalbin, duyguların ıslahı ve inkişafı için başlara düşecek, yürekleri yeşertecektir. Takiben her türlü kolaylık ya da zorluk "O'ndan geldiği inancıyla", anlaşılacağı için hayat anlamını bulacak ve vicdanlar rahatlayacaktır.Bu noktada, hangi işle meşgul olursak olalım, ne kadar yoğun çalışırsak çalışalım, kalbimizin ritmini, dilimizin devranını O'nun saatine göre ayarlamak ve O'nunla nefes almak durumundayız. Harici hiçbir şey ruha zerre miktarı ebedilik, itminan ve huzur duygusu aşılamaz. Yanıp sönen ateş böcekleri gibi anlık tatminlerden öteye geçemez....Yaradan'ı sevmek, önünde edeple eğilmek, O'nu incitecek olanlardan sakınmak, O'ndan gayrısını gönülden çıkarmak esasın esasıdır.Ne mutlu bunu düşünme, yazma, çizmenin ötesine geçirip hal edinen salihlere!...Binbir rahmet ve dua niyazıyla...Vesselam...