Bugüne kadar IMF'nin kucağında can veren birçok ülke oldu. Güney Asya ülkelerinden Güney Amarika ülkelerine, Endonezya'dan Brezilya'ya kadar birçok gelişmekte olan ülke IMF politikaları ile iflasın, sosyal patlamanın ve iç savaşın eşiğine geldi.
Bu günlerde ise IMF'nin kucağında kıvranan iki ülke var. Biri Arjantin, diğeri Türkiye.
Türkiye, 11 Eylül konjonktürünün getirdiği nisbi rahatlamanın rehaveti içinde, iktidar vurdumduymazlık ve pişkinlikle Türkiye'nin Arjantin olmayacağını, Arjantin'in IMF'yi dinlemediği için battığını oysa Türkiye'nin IMF ile uyumu sayesinde iyi yola girdiğini iddia ediyorlar.
Hemen her konuda olduğu gibi bu konuda da goygoycu medya hükümete destanlar düzüyor. Derviş'in Cavallo'dan faklı ve başarılı olduğunu iddia ediyor.
Kimsenin rakamları konuşturmaya istatistiki verilerle iki ülkenin gerçek durumunu mukayese etmeye niyeti yok.
Oysa rakamlarla tabloyu mukayese ettiğimiz zaman asıl krizin ülkemizde yaşandığını ve sosyal bir çöküntünün tektonik seslerinin geldiğini göreceğiz.
Arjantin ve Türkiye küreselleşme kıskacına alınarak borç üstüne borç yapmış.
Arjantin'in borçlarının gayri safi yurt içi hasılaya oranı yüzde 57, Türkiye'nin ise % 150. Yani Arjantin'in üç katı.
Hazine Arjantin'de yüzde 20 reel faizle, Türkiye'de ise yüzde 40'lara varan reel faizle borçlanmış.
Yıllık faiz ödemeleri Arjantin'de 9.5 milyar dolar, Türkiye'de 30 milyar dolar. Arjantin'in bütçesinin yüzde 20'si faize, bizde yüzde 50'si faize gidiyor.
Faiz ödemelerinin ihracata oranı Arjantin'de yüzde 60, bizde yüzde 90. Arjantin'de Peso, 1985 yılında dolara eşitlenmiş, Arjantin para kuruluna geçerek
Merkez Bankası'nın para basma yetkisini kaybetmiş. IMF dayatması sonucu uygulanan enflasyonu indirici yanlış politikalar yüzünden her iki ülkede de 1 milyon yeni işsiz ordusu oluşmuş durumda.
Bizde ise 1999'da döviz çıpasına geçilerek fiilen Merkez Bankası'nın elinden para basma yetkisi alınmış. Dolarizasyon yüzünden iki kriz yaşanmış, dalgalı kura geçilerek kriz zamana yayılmıştır.
Peki ekonomik göstergeler açısından Türkiye Arjantin'den daha kötü durumdayken neden siyasi çalkantılar, sosyal patlamalar olmuyor?
Her iki ülke ithal model, ithal bakan sayesinde tam bir IMF kıskacına alınmış durumda.
Ancak bir fark var Arjantin 15 yıldır IMF politikaları uygulamış ve şimdi acı meyvelerini devşiriyor.
Türkiye ise üç yıldır. Yani henüz yolun başında. Henüz cicim ayları bitmemiş. IMF'nin yarın Türkiye'yi yüzüstü bırakmayacağının garantisi mi var?
Kaldı ki 11 Eylül sonrası Türkiye'ye biçilen role itiraz etmediğimiz için bize verilen mühletin bitmesi durumunda IMF'nin kredi musluklarını keseceğini bilmiyor muyuz?
Uygulanan ekonomik modelin 15 milyar dolarlık canı var. 15 milyarlık bir sermaye çıkışı sosyal patlamanın startı olabilir!
Milletimizin güçlü aile yapısı, manevi değerlerle beslenen dayanışma ruhu, köklü devlet geleneği, devlete sadakat anlayışı sayesinde Arjantin sahneleri yaşanmıyor.
Tabiî iktidar ortaklarının pişkinliği ve istifa geleneğinin olmayışı da sanki bir siyasi istikrar varmış görüntüsü veriyor.
Milletin tahammülü, iktidarın pişkinliği ile nereye kadar gidebiliriz?
