Ellerim titriyor, kalbim tekliyor, gözlerim kararıyor; düşünce gücüm iflas etmiş durumda..! Bu zaferin adını ve başlığı koyamıyorum... Lütfen siz koyun..!
48 yıl... dile kolay..! Bekle, bekle ve bekle, sonra gel; dünyanın 8 takımı arasına gir. Hem de o formda çekik gözlüleri; kendi evinde sus-pus yaparak, bir de Ümit Davala'yla çivi çakarak; Türk futbol tarihine adlarını platin harflerle yazdırdılar..!
Bu maçta kimseyi övmenin, eleştirmenin, tek tek ele almanın anlamı ve değeri yok... Çünkü övgü herkesin; tüm ulusun 70 milyonun... Ama 1.5 aydır canını dişine takan, bazı mikropların (!) acımasız eleştirilerine rağmen; terinin son damlasına kadar Türk Milli takımı kafilesinin...
Biz burada; dünyanın heryerinde sevinirken; ya o statdaki 50 bin Japon'un ölüm sessizliği...! Doğrusu onların yerinde olmak istemezdim... Hele o genç çekik iki gözlü kızın ağlayışları vardı ki; içim cız etti...!
Üzülmeyin; biz yarım asırdır üzülüyoruz... Son 5 yıldır göz pınarlarımızdaki; kuruma; ardından sevinç damlalarına dönüşür oldu..! Hakkımız; Japon kardeş...! Bir baksanıza bizim ekibimize; hepsi birbirinden kıymetli... İtalya, İspanya, İngiltere, Almanya; her yerde lejyonerimiz mevcut... ya sizin; yok oğlu yok...! Biraz bekleyin; yok öyle yağma... O günler sizin içinde gelecek... Parayla değil; sırayla...! çalışmayla...! Disiplinle...! İnançla..!
Gelelim 8 içine... Düşünemiyorum şu anda ama; dünkü oyunumuzla, tecrübemizle; Senegal'i de geçeriz... Geçeceğiz de...!
