Benim sevgili doktorum

Doktorluk zor zanaat… Hele cerrah olmak daha da zor bir uğraş…

Yaklaşık bir yıldır safra kesemdeki taşlardan muzdariptim.  

Arkadaş ve dostlarım; zor insan olduğumu, huysuz olduğumu, her şeyi kolay kolay beğenmediğimi ve titizlik derecesinde insan seçici olduğumu bilir ve söylerler.

Tabii, bu titizlik ameliyat aşamasında da, doktor arayışlarımda da kendini gösterdi. 

Rahmetli Cihan'dan ve kardeşimden ötürü hastane ve doktorlardan yana ciğerim yanık. Tedavi olmak için başvurduğumuz özel hastanelerin durumu ise malum. Adım atsan para… Bu tür yerler hastane değil sanki 5 yıldızlı otel… İki günlük misafirlik, ameliyat, refakatçi masrafları derken cebinizde en az 10-15 bin lira olması gerekiyor. Bulunduğum yerde annemin katarak ameliyatını bile yaptıramadığım ve İzmir'deki sağlık kuruluşlarından medet umduğumuz için bende şifayı ayni yerde arıyorum. Maalesef iktidarın çok övündüğü şehir hastanesi yıllardır faaliyete geçemedi. Bazı bölümleri ilgisizlikten harap. Bunun dışında şifa arayanlar için hastane ve doktor çok. İzmir'in kalitesi doktor ve sağlık sektöründe de ön planda… Şifa arayanlar onca kuruluşa rağmen randevu bulmakta zorlanıyorlar. 

* * *

İnsanın kadere karşı koyamadığını bu vesile ile bir kez daha öğrendim.

Bu safra kesesi için özel hastanelere avuç dolusu para dökmem gerekiyor. Başka türlü kurtulmam ancak devlet hastaneleri ile mümkün. İzmir dışında herkes burun kıvırıp, özele koşuyor ya… Ben devlet hastanelerinde şifa aramaya karar verdim. 

Kader burada devreye girdi. Daha önce pandemi günlerinde; bir yakınımızı tedavi için götürdüğümüz, acilin nöbetçi doktoru ile neredeyse karakolluk olacağımız, Gaziemir Nevvar Salih İşgören Devlet Hastanesi'nde randevu bulduk. 

Daha önce göründüğüm doktorların hepsi, dahiliye uzmanına değil, cerraha ihtiyacım olduğunu belirttiler. Gözümü karartıp Op. Dr. Murat Mustafa KEBAPÇIOĞLU'ndan randevu alıp sıraya girdim. 

* * *

Şimdi gelelim zurnanın zırt dediği yere…

Karşımızda "Nereden geldi bu başıma?" demeyen, her sorduğum soruya sabırla cevap veren, en sonunda da gülerek "Ameliyattan başka çaresi yok… Ama yine de siz bilirsiniz… Taşlar kanala düşerse beni de, kendinizi de zora sokarsınız…" diyen şakacı ve samimi bir insanla karşılaştık. "Kararlı iseniz hemen işlemlere başlayalım, kısa sürede bu dertten kurtulun…"

Bu dertten kurtulmak… Doktora kanım ısınmıştı.  "Kararlıyım, bitsin bu ıstırap…" dedim. Bir hafta içinde gün verdi, geldim, oldum, kurtuldum…

Ameliyathane kapısından girip, odaya nasıl geçtiğimi hatırlamıyorum. Ancak sevgili doktorum aynı gün, üç kere kontrole geldi. Sadece beni değil tabii…

"Yarın öğleden sonra çıkartacağım, maşallah iyisiniz" dedi. 

Bu ameliyatın acılı, ağrılı bir süreç olacağını düşünmüştüm. Hiç de düşündüğüm gibi değildi. Her ameliyatın riski ve sancılı bir iyileşme süreci vardır. Ancak önceki kadar sıkıntılı değildi. 

Eve geldim. Bir hafta içinde hızlı bir iyileşme süreci sonrası araba kullanmaya başladım. Gidip dikişlerimi aldırdım. Şimdi safra kesesi olmadan yaşayan insanların yazılarını takip ediyorum. Neleri yiyorlar, neleri içiyorlar, ne zamana kadar perhiz sürecek? Neleri yememem lazım? 

* * *

Burada özellikle belirtmek isterim ki, Sevgili Op. Dr. Murat Mustafa KEBAPÇIOĞLU ile bir samimiyetim ve yakınlığım yok. Ne o beni, ne de ben onu tanırım. Tanışıklığımız; hasta-doktor ilişkisinden ibaret. Kendisine yukarıdan birileri "Aman dikkat et, bu böyle, bu şöyle, bizim adamımızdır" falan da demedi. Ne Türk İzci teşkilatındaki hizmetlerimi, ne görevlerimi, ne yazarlığımı ve gazeteciliğimi bilir. Sade bir hasta olarak hizmet aldım ve çok memnunum. 

Ameliyat öncesinde kendisine her hangi bir ödeme yapıp yapmayacağımızı sorduğumda gülerek "Sıfır ödeme… Her şeyi devlet karşılıyor, merak etmeyin…" dediğinde içim ezildi… "Çikolata getirsek olur mu? Önümüz bayram?" dediğimde de, "Hayır, ben sevmiyorum. Yine de teşekkür ederim" dedi. 

Birde özel hastanelerde şımarttığımız, parasını aldığı halde çiçek, içecek bekleyen; çikolatanın gümüş tabak içinde olmasını talep eden hekimleri düşündüm.

Hekim olmak, cerrah olmak başka bir şey; ancak "İnsan olmak" farklı bir şey.

İstese de, istemese de benim yaşamıma eli değdi. Uzun süren ağrı ve sıkıntılardan kurtuldum. O istemese de bu minnetim yıllarca sürecek ve ben ona bir teşekkür ziyareti yapacağım. Yoksa içim rahat etmeyecek. 

Bu yazıyı niye yazıyorum biliyor musunuz?

Türkiye'nin bu anlayışta hizmet eden cerrah ve doktorlara ihtiyacı var. Olumlu bir örnek olsun istedim. Çalıştığı hastanenin eski durumunu biliyordum. Ancak şimdiki hali ise insana hizmet etmeye çalışan ekiplerle donatılmış. Belli ki birinin de hastaneye eli değmiş... Temizlik, bakım, işletme tüm sıkıntılara rağmen aşılabilmiş. 

Bilin ki orada sizi ıstıraptan kurtaracak bir cerrah var… Ümitsizliğe kapılmayın. Dünyanızı benim gibi "Ne yaparım?" diye karartmayın…

"Müşteriye ihtiyacı olmayan" hastanenin bir doktorunu ve hizmet anlayışını bilginize sunmaya çalıştım. İnsana hizmet etmek, o ameliyathane stresine katlanmak, insanlara dokunmak önemli.

Ama daha önemli bir şey var. 

İnsan olmak, insan olan kadroları bir araya getirerek çalışmak, mesleğindeki başarısının ışığını geleceğe miras bırakmak… Türk insanını; yetiştiği ülkeyi üç beş kuruş para için bırakıp yurt dışına gitmemek… Hizmette inat etmek… Mücadele etmek…

Sağ ol benim sevgili doktorum… Hem sana, hem seni asiste eden yardımcılarına, tüm ameliyathane personeline teşekkür ederim. Allah elinize, gözünüze, gönlünüze kuvvet versin… Daha çok insan iyileştirin…

Ameliyathane kapısında 4 saat boyunca çıkışımı bekleyen sevgili yol arkadaşım Sema'ya, bir yanda sınava girip bir yandan telefonda endişe ile bekleyen Elif kıza, dilekleri ile beni yalnız bırakmayan tüm izcilik camiasına, heyecanla sağlık haberimi bekleyen çocuklarıma ve torunlarıma, Yeni Mesaj'daki sevgili dostlarıma, yurt dışı haber ajansım "haber. com"un duyarlı kadrosuna teşekkür ederim. 

Bu günleri hiç unutmayacağım. 

Yine sizler için yazmaya devam edeceğim için mutluyum. 

Sevgi ile kalın…