Bütün adresleri iptal ettim

Oldukça yorucu bir Covid sürecini Cenab-ı Hakk'a şükürler olsun atlattık. Kalıcı hasar var mı? Varsa neler? Onlara bakacağız ama bugünümüze şükürler olsun. Muhterem Hocamın himmet ve tasarrufları ve tüm dostlarımızın duaları ile normale döndük! 

Genel Başkanımız Hüseyin Baş Bey başta olmak üzere, telefon eden (telefonlarına bakamadığım tüm arkadaşlardan özür diliyorum), mesaj yollayan, dua eden, tüm dostlara gönüller dolusu selam olsun. Allah Teâla bu beladan hepimizi muhafaza buyursun!

Covid modernizm kurbanı insana, insanlığını hatırlatan bir değirmen oldu diyorlar ya hakikaten öyle… 

Covid teşhisi konulduğu akşam saatlerinde Meltem Hastanemizde test oldum. "Sonuç için 1 saat var beklerseniz söyleriz, dilerseniz telefon ile de bildiririz" dediler, ben kulaklarımla duymayı tercih ettim.

Peki, o heyecan dolu 1 saatte ne yapar insan? 

Bir tek kelime her şeyi etkileyecek. Negatif derler ise "yırttık" deyip huzura kavuşacaksınız. Pozitif derler ise sizi tam olarak neyin beklediğini bilmeden ama sıkıntılı olduğu kesin bir sürece yürüyeceksiniz! Altta bir sürü rahatsızlığınızın olduğunu da biliyorsunuz. Gözünüzün önüne ekranlarda sık sık gösterilen yoğun bakımdaki o entübe hastanın pişmanlık beyan eden konuşmaları geliyor. 

Nefesim daralıyor zannettim hastanenin önüne çıktım. Derin bir nefes aldım. İnsanlardan uzak dura dura, Hocamın uzun yıllar oturduğu evine doğru gayrı ihtiyari yürümeye başladım. Caddenin karşı tarafından eve uzun uzun baktım. Sebepsiz bir şekilde şairin "yok artık savaşmam / fırtına var yel eksik / yangın var ateş eksik / tufan var su eksik / zelzele var yer eksik / savaş yok Ali eksik / ölüm yok can eksik" dizeleri aklıma düştü.

Gözlüklerimi silmem gerekiyordu, öyle yaptım…

Yeniden boğuluyorum zannettim. Meğer boğulma değil içime düğümlenen bir daralma, haykırma hissi imiş! İmdada Cahit Zarifoğlu yetişti:

"Şimdi bir aşk sayhası salacağım havalara / Derler ki bu adam isyan basıyor damarlara"

Rahatladım…

Evin tam karşısından caddeyi geçerek O'na doğru yürüdüm. Yavaş yavaş merdivenlerden indiğini gördüm (sanki). Gülüyordu ve O güldüğü için dünyalar gülüyordu. Allahım gülümsemek bir insana bu kadar mı yakışırdı? 

Sonra Ali Ustanın köfteci dükkânının önünde sandalyeye oturdu. Yanındaydık ve O coşku ile konuşuyordu:

Beni bilir, yağız at ve gece ve çöl

Ve kılıç ve mızrak ve kağıt ve kalem

…..

Göz göze geldik. Neredesin, dedi. Koştum yanına vardım, var oldum:

"Çiçeklenmiş o parmakları / Kanımı köpürten bir delilikle öptüm

Bağrıma bastım oyy, uçlarından yine öptüm

Aşkla ve uzun tutuşla öptüm."

Birden her şey flu hale geldi…

Kendimi Köfteci Ali Usta ve eşinin az öteye taşınmış dükkânında buldum. Dedim ki O'nu siz de özlüyor musunuz?

"Özlemez miyiz? Her gün O'nu konuşuyoruz. Şimdi gelecek köfte ikram edeceğiz diye O'nu bekliyoruz. O kadar canlı, o kadar dipdiri… Biz biliyoruz sırf biz kazanalım diye yemeyeceği köfteleri sipariş ederdi…"

Dedim ki bu sizin bildikleriniz… Bizlere de talimat vermişti, "Her hafta aileniz ile birlikte gelip Ali Usta'dan köfte yiyeceksiniz" diye! Dahası bunu takip de ederdi!

7 milyar dünya ile uğraşırken kapı komşusu Ali Usta'nın 5 metrelik dükkanın çalışması gerektiğini unutmamak!

Düşündüm, düşündüm ama bunun sebebini bilmiyordum sustum ve fakat sonucu biliyordum susmadım.

Çünkü dedim O'nun olduğu yer Cennet kokusuna boyanmış insan kokardı! 

Güzel ahlak kokardı! Vefa kokardı! Medeniyet kokardı, barış kokardı! Cömertlik ve yiğitlik kokardı! Ali ve Fatıma kokardı!

Sonra onlar benden, ben onlardan karşılıklı gözlerimizi icbari kaçırdık! 

Yüzümü hastaneye çevirdim, test sonucunu öğrenme vaktim gelmişti. 

Dilimde bu kez Bahattin Karakoç vardı:

Ben sevda bölüğünde kıdemli bir askerim

Terhis olsam gidecek bir yerim yok

Yüreğimden başka silah taşımam

Bütün adresleri iptal ettim

Benim senden özge gerçek yârim yok!