Allah insanlara iki kulak ve fakat bir ağız vermiş. Derler ki; böylelikle bir konuşursak iki dinlememizi murad etmiş.Eşyanın hakikatini kavramak, böyle sonuçlar çıkarabilmek, hikmetler bulmak mıdır acaba diye düşünmüşümdür, zaman zaman.
Bırakın bir konuşup iki dinlemeyi sadece ağzımızdan çıkanı kulağımızın duyması yeterli olabilirdi belki de… Biz insanlar hasetten midir, kibirden midir, ucuptan mıdır öyle sözler sarf ediyoruz ki; sanırsınız küçük dağları (haşa) biz yaratmışız. Hatta geçenlerde yazdığım bir yazıda öyle bir söz sarf etmişim ki; tekrar okuyunca kınadığım başıma mı geliyor diye düşündüm.
İşte insanoğlunun hali: Resûlullah Efendimiz (s.a.v.) kınadığımız bir halin, bir davranışın bizim başımıza da gelebileceğini haber veriyor. Böylece birbirimizin kusurlarına takılmaktansa kendimizle kendi eksikliklerimizle haşır neşir olmamız gerektiğini hatırlatıyor. İnsan aciz bir varlık kimi zaman kendini bile göremiyor, fakat öyle bir savuruyor ki mangalda kül kalmıyor. Üstüne alınmak isteyenler alınabilir.
Sükut etmek tasavvuf ehlinin sevdiği bir davranıştır, ancak konuşulması gereken yerde susmak da hatadır. Burada dua etmek ihtiyacı hissediyorum; Allah'ım bize gerektiği yerde susmayı ve gerektiği yerde konuşmayı, gerçekleri, hakkı,korkusuzca haykırmayı , anlatmayı ifade etmeyi nasip eyle. Amin.
Resûlullah Efendimiz (s.a.v.) hemen her güzel şey için dua edermiş, bizse çoğu zaman duaya sarılmak yerine hayıflanmayı, yazıklanmayı, tercih ediyoruz. Hatta ceza filan okuyoruz. Kahrediyoruz. Hal bu ki böyle zamanlarda Allah'ı anmak insana öyle bir huzur veriyor ki… hatta böyle zamanlarda tevbeye sarılmak; "tevbe ya Rabbi, tevbe estağfirullah" diyebilmek imanlı olmanın bir gereği değildir de nedir? İnsan, mümin tevbe ederek iman tazeler, çünkü gerçekten iman üzerimizdeki gömlek gibi eskir, onu zikir sözleri ile tazelemek gerekir. Allah söylediklerimizi yaşayabilmeyi nasip etsin. allah'a emanet olunuz!
