IMF'den kurtulmanın yolu

AKP, IMF'ye bakış tarzını, programında  şu cümle ile özetliyordu: "Kurucu üye olunan IMF ile ilişkiler 'karşı taraf' anlayışına göre yapılmayacak, işbirliği temeline oturacak". Genel Başkan Erdoğan da, seçim öncesinde yaptığı konuşmalarda, "Türkiye'nin IMF'nin kurucularından olduğunu, ortağın ortağa yanlış yapmayacağını" vurguluyordu. Gerçekten bu, değişik bir bakış tarzı idi. Zira hiçbir parti, IMF'yi böyle sevimli göstermeye çalışmamıştı. En IMF'ci partiler bile, halka şu mesajı veriyordu: " Biz de IMF'yi sevmeyiz ve istemeyiz. Ama,  ne yapalım ki, onunla ilişki kurmaya mecbur kalıyoruz".  AKP ise tam tersini söyledi. IMF ile aramızda ayrılık ve gayrilik olmadığını dile getirdi.İktidara geldiğinde de, söylediklerini aynen uygulayarak sadakatini ispat etti. IMF'ye, bir başka deyişle, küresel düzene sadakatin ölçüsü borçtur. Bir lider, ülkesini ne kadar çok borçlandırırsa, o kadar sadık kabul ediliyor. Bunu, biz değil, ülkeleri borçlandırmakla görevli olanlardan John Perkins söylüyor. Bu ölçüye göre,  AKP  diğerlerini fersah fersah geçti. Çünkü borçlandırmada rekor kırdı. Prof. Dr. Osman Altuğ diyor ki: "2002 sonu itibariyle Türkiye'nin dış borcu 90 milyar dolardı. Bugün ise 200 milyar dolar. Cumhuriyet tarihinde ülkenin başına geçmiş olan 58 hükümet boyunca ülkenin toplam dış borcu 90 milyar dolarken, 59'uncu hükümetle beraber bu borç 200 milyar dolar oldu. Yani Cumhuriyet tarihi boyunca 58 hükümetin getirdiği toplam dış borç, AKP hükümetinin son 3 yılda getirdiği borç miktarından daha az. Ülkeyi 80 yıllık Cumhuriyet boyunca en çok borçlandıran hükümet bugünkü hükümettir". Böyle bir hükümetin Başbakanı, "Döviz bol, IMF'ye olan borçlarımızı peşin, ya da iki taksitte ödeyebiliriz" derse, şaşırmaz mısınız?  Sayın Başbakan, işte bu sözlerle, dostlarını bile şaşırttı. "Döviz bol" diyor. İyi, güzel de, bu döviz kimin? Türkiye, Çin gibi ihracat ve cari fazlalık vererek mi dövizini çoğalttı? Başbakanın yaptığına, Anadolu'da "elin malıyla caka satmak" derler. Türkiye, sürekli cari açık veren bir ülkedir. Bu demektir ki, Türkiye'nin borçları sürekli artacaktır. Borçları sürekli artan bir ülkenin, IMF'ye borcunu ödemesinin anlamı şudur: Tefeci değiştirmek. Daha düşük faizle tefeci bulursan, borcunu değiştirebilirsin. Buna kimsenin bir diyeceği olmaz. Ama bu, borç ödemek değil, borcu değiştirmek veya döndürmektir. Bundan dolayıdır ki, IMF'ciler, hükümeti hemen uyardılar. Dediler ki: "Ne yapıyorsunuz, ne ediyorsunuz? Ne söylediğinizi, kulağınız duyuyor mu? IMF'nin parası en düşük maliyetli paradır. Bunu değiştirmekle zarar edersiniz". Başbakan Yardımcısı Devlet Bakanı Abdüllatif Şener de, "IMF'ye borcumuzun tamamını ödemeyi düşünmüyoruz ama, Türkiye ekonomisi ödeyebilecek düzeydedir" diyerek, Başbakanın sözlerini tevile çalıştı. Fakat bu tevil, hiç oturmadı. Çünkü, "sürekli borçlanmak zorunda olan bir ekonomi, borcunu ödeyecek düzeye nasıl gelebilir?" sorusu, cevapsız kaldı. Hava atan ve havalanan hükümeti, destekçilerinden  biri olan Deniz Gökçe, şöyle uyardı: "Lütfen şaşırmayalım! Türkiye borcu sürdürme sorunu olmayan bir duruma geldi ama, kazın ayağı da düşünüldüğü gibi değil" (Akşam Gazetesi, 8 Mayıs 2006). Deniz Gökçe, "emanet paraya güvenmeyin" ikazında bulundu. Sayın Başbakana, biz de şunu söylemek istiyoruz. Cari işlem fazlası vererek, IMF'ye olan borcu ödeyebilirseniz, sizi herkes takdir eder ve ayakta alkışlar. Yok, seçim meydanlarında "IMF'ye borcumuzu ödedik, Türkiye'yi IMF'den kurtardık" demek için, böyle aldatıcı bir yola girerseniz,  hem ülkeye, hem de kendinize yazık edersiniz. Şu gerçeği bir kere daha hatırlatalım. Sürekli borçlanıyorsanız, IMF'ye olan borçlarınızı ödeseniz bile, IMF'den kurtulamazsınız. Çünkü IMF referans vermeden uluslararası piyasalardan borç bulamazsınız. O halde, IMF'den kurtulmanın yolu, borçlanmamaktan geçer. Dahası, borçlanmamak da yeterli değildir. Eğer liberal modelden başka bir model bilmiyorsanız, yine IMF'den ve onun politikalarından kurtulamazsınız. Sözün özü,  'Milli Ekonomi Modeli'ne dönmeden, IMF'den kurtuluş olmaz.