Ulu Çınar'ın Ulu Dalı

İstanbul Boğazı'nın, şairleri, edipleri, yazarları büyüleyen güzelliğinin hızla yokedilmesini acı acı takip eden birisi olarak geçen gün "Ulu Çınar'ın Ulu Dalı" altındaki gölgelikteydim.

Boğazın büyüsü, örtüsü ve heybetli gölgeleriyle serin serin saran "çınar" ağaçlarından birisi ile dertleştim yine...

Daha önce de "çınar" ağaçları ile alakalı bir yazı yazmıştım. Dostlarım, arkadaşlarım, tarihim, çevrem, çiçeğim... diyerek baş tacı edip sevdiğim ve "Ulu Çınar" ismiyle övdüğüm çınar ağaçlarından "Ulu Dal"ını, ulu kolunu, pazusunu gösteren çınardan bahsedeceğim.

* * *

Çengelköy'de Hamdullah Paşa Çınar Camii vardır. Kaptan-ı Derya Abdullah Paşa 1224 senesinde (1814-1819) bu camiyi yaptırmıştır.

Cami önündeki "Ulu Çınar" yüksek, geniş ve kocaman dalıyla görenleri hayrette bırakır.

Üç insanın ellerini açarak kucaklayabileceği çocuk yürekli çınarın lütfen kolunu, dalını görün.

O, hemen yanıbaşındaki camide okunan Kur'an-ı Kerim'lerle, dua, zikir ve yalvarışlarla canlanıp beslenip coşuyor.

Denize doğru uzanan "Ulu Dal" 15-20 metre dümdüz bir yumruk gibi uzanıyor. Bir anda o koldan açılan şehadet parmağı gibi göklere doğru uzanan ara dallar...

Ve "Ulu Dal" ömrü belkide on asırı aşmış nasıl diyeyim çevre, tarih, kültür, nezaket, terbiye, vefa, saygı ve sevgi rüzgarlarının azalmasından acaba yorgun mu düştü de artık kendini taşıyamaz oldu? Hemen altına destek kütükler, payandalar konmuş....

Her neyse "Ulu Çınar" ile ilgili yazı hazırlayan "Nurettin Menekşe" bakın ne yazıyor:

Hâlâ heybetini muhafaza edip bahar mevsiminde yeşeren bu tarihi çınar sebebiyle cami de Hamdullah Paşa Çınar Camii ismiyle anılmıştır.

Boğaz içindeki bu tarihi dokuyu gören ve hayranlıklarını ifade eden yazarların nasıl tesir altında kaldıklarına hak veriyorum.

Meltem TV'de "Seyyah" programı ekibinden rica ediyorum boğazdaki çınar ağaçları ile alakalı belgesel hazırlasınlar ve Çengelköy'deki Ulu Dal'ı da unutmasınlar.

* * *

Boğaziçi'ni anlatan yazarlarımız, gece ışıklarını, mehtap gecelerini, rengarenk çiçek ve gülleri, çeşit çeşit ağaçları, çınarları, kürek seslerinin suya dokunuşlarını, edebi anlatışlarla satır satır yazdılar...

Konakları, ilahileri, uddan yankılanan nağmeleri, kıyıların sakinliğini anlata anlata bitirememişler.

Çengelköy sahilinde, Ulu Dal'ın altında durarak o gizemli ilhama kulaklarımı dayamak, gönlümü çevirmek ve kaynağından gelecek su sesini yüreğimle bekleyerek "o eski İstanbul'un boğaziçi mehtaplarındaki esrarı bekleyip durdum.

Evet evet kayıklar yerine motorlar, sazendeler yerine pop müzikleri, tatlı sohbetler, anılar, seyirler yerine yükselen kebap, şiş muhabbetleri, yemyeşil kıyılar yerine betonlaşan, tepelerden hışımla son kalan yalıların, sahillerin üzerine akan beton volkanlarını istemeyerek görüyür, görüyor, görüyoruuz...

* * *

Yetkililer duymaz, tedbirler alınmaz, çok söyledin mi deliler sınıfına dahil oluyorsunuz. Olsun...

Doğru bildiğim yolun delisi olmak dta bir ispattır. Bir iştir.

Sizlere ailece Çengelköy'deki Hasan Paşa Çınar Camii yanındaki çınarı, Beykoz Korusu'nu, Hidiv Kasrını, Akbaba Sultan'ı, Kırklar Baba'yı, Karakulak Suyu'nu görmeyi tavsiye ediyorum.

Görmek o güzelliği tatmaktır.