Vahdetimiz tek yürekliliğimiz ne haldedir

Zaman su gibi akıp gidiyor. Kimi kârda kimi zararda. Kimi dikkatli kimi uykuda. Kimi tarlasını ekerken kimi nadasta bekliyor...

Acaba biz, toplum olarak kârda mıyız, kazançlı çıkan biz miyiz? Tarihe sahip çıkan, gelişen, büyüyen, dünyaya açılan, gücü ve kalkınmışlığıyla örnek olan biz miyiz?

Sanatı ile, sineması ile, mektebi ile, eğitimi, basın ve propagandası ile, tek yürek, tek bilek olduk mu? Evladımızı yetiştirebiliyor muyuz?

Tarihimizin zenginliklerini toplaya toplaya bilgi, görgü, kaabiliyet ve atılganlıkta hem kendine hem vatanına faydalı nesiller nerede?..

Bir Amerikan dizisinin ya ortasında, ya da sonunda; Amerika'yı temsil eden bir bayrak, bir devlet gücü ya da kültürünü bulabilirsiniz.

Bizim kendi sanatımız acaba toplumun ne kadarını temsil ediyor?

Bırakın temsil etmesini, köy filmi yaparız, köylüyü istismar ederiz; şehir filmi yaparız, eşkiyalığa, kabadayılığa kapı açarız...

Adam; sadece bir araba, sadece bir gemi, bir uçak, bir kayık... ile film yapabiliyor. Yaptığı filimlerde kendi menfaatini dünya görüşünü halkının beynine yerleştiriyor.

Fikirlerde, gönüllerde ayrılık ve çatışma hiç durmadı.

Ve bütün oyunlar gençlik üzerine oynanıyor.

Dün hiç önemsenmeyen ayrılık tohumları bugün kitlelere ulaşıyor.

Topyekün milli bünye maalesef korunamıyor, ilerletilemiyor...

Hâla yap-boz politikalarla, birbirimizi karalamakla, aşağılamakla uğraşıyoruz...

Kaybederken, ezilirken, sömürülürken, inim inim inlerken hep beraber çekiyoruz.

Bugün, bir Çanakkale ruhunu koruyup kazançlı çıkamaz mıydık?

Bu darlık nedendir?

Şöyle bir tablo çizelim:

Çocuğumu alıp tiyatroya gitsem, sahnede argo sözcükler, yalan, aldatma, dedikoku alabildiğine...

Toplumun ahlâk yapısına göre bir tiyatro olamaz (!..) çünkü sanat sanat içinmiş! Sanatta ahlâk aranmazmış...

Peki çocuk terbiyesi...

"Terbiye" eskidenmiş, şimdi asrilik geçerli. Bir milli maçı seyredecek kadar "tiyatro seyircisi" gördüğüm gün, "bu iş tamam" derim.

Milli maç heyecanı; birliği, başarı arzusunu gördüğüm gün, milli irade eğitimde sahipsiz kalmadı, derim.

Minderde pehlivan olan güreşçinin, Bayrağı birinciliğe taşımasındaki "toplu atan" yürekleri gördüğümüz an, milli birlik hislerimizin alkışlarla çağladığı gibi, tıpta, edebiyatta, endüstride... birinciliğe şahit olduğumuz dehalarımızı alkışladığımız gün, bu iş tamamdır diyebiliriz.

Heyhat ki, varlık içinde darlığımız sürüyor.

Varlık içerisinde ahlakımız, evladımız, gayretimiz, emeğimiz, bahçemiz çar çur ediliyor...

Ve halimiz şuna benziyor...

Elimizdeki çırayı verip karanlıkta yol alıyoruz.

Hafızamız, kabiliyetlerimiz, cesatimiz, ahlakımız, eğlencemiz, kırlarımız, çiçeklerimiz demet demet olup odamızı, mahallemizi, çevremizi, bir türlü süslemiyor...

Kır çiçeklerimiz yaban ellerde geziyor...

Sizce dini ve milli kimliği ile bu vatanın dört bir tarafında birliği kaynaşmayı tesis edebiliyor muyuz? Yoksa ben yanılıyor muyum?

Herkes birbirine selam verebiliyor mu?