“sensiz dünyayı neyleyim...”

“Sensiz dünyayı neyleyim” Aşığın maşukuna bir sitemi ve bir itirafıdır, büyük bir sözdür herkes inanarak söyleyemez. Eğer maşuk onun için hayatın tadı tuzu olmayı gerçekten başarabiliyorsa gerçekten de dünyayı neylesin Allah aşkına…
Hayatın tadı tuzu olabilmek öyle her başa müyesser bir sıfat, bir güzellik, bir özellik değildir. O insan başkaları için de hayata renk katan, seven ve sevilen bir çehredir. Ben ömrüm boyunca böyle güzel insanlarla karşılaştım. Bu insanlar, bu samimi çehreler seven, çalışan, veren ve espri üretebilen insanlardır. Ben onların biraz olsun seçilmiş insanlar olduklarını düşünürüm, haklıyım da galiba…
İnsanları sevmek, aralarını bulmak, birleştirmek, bütünleştirmek ve bağdaştırmak kolay kazanılan bir sıfat bir özellik değildir. Yaptıklarını yalnız Allah için yapmak da kolay gelinecek bir mertebe değildir. Sanırım doğuştan getirilen güzel sıfatlar da önemli. Niyetler çok önemli, ancak insan bazen kendi niyetini bile çok iyi okuyamıyor, çünkü önceki yazılarda da belirttiğimiz gibi kendi nefsimizle bile aramızda perdeler var, yine aynı hikayeye başlamak istemem yalnız gerçekler böyle. Perde gerçeği…
“Sensiz dünyayı neyleyim…” Benim için gerçekten çok kıymetlisin demektir, seni tanıdığıma çok memnunum demektir. Senle aynı dünya üzerinde yaşamak, seninle aynı gökkubbenin altında soluk alıp vermekten gerçekten memnunum demektir. Arkadaşlığından çok mutluyum; bana öyle güzel şeyler öğrettin ve öyle kapılar, pencereler açtın ki, sana çok teşekkür ederim demektir. Seninle var olmak güzel demektir.
İzmir’de güzel bir ekim akşamı, insanlarda bir telaş, yüreğimizde bir özlem, hafif bir esinti… Her şeye rağmen yaşamak, nefes alıp vermek güzel! Yaşamak zorluklarla güzel, her şey kolay olsaydı tecrübelerimizden bu kadar çok şey öğrenmezdik, istediğimiz yakîni elde edebilmek için zorluklardan geçmek gerekli.